Η τριαντάχρονη σκηνοθέτρια της ταινίας «Πώς είναι η Κάτια;», Κριστίνα Τινκέβιτς μένει στο Κίεβο από την αρχή της εισβολής της Ρωσίας στη Ουκρανία. Αλλά, όπως λέει, τελευταία φοβάται τους βομβαρδισμούς. «Όταν στις 11 Οκτωβρίου ξεκίνησα το ταξίδι μου στην Ευρώπη για το φεστιβάλ κινηματογράφου στο Λοκάρνο (Locarno IFF 2022), την ίδια μέρα ξεκίνησαν συνεχείς βομβαρδισμοί στο Κίεβο. Οι βόμβες έπεφταν στην περιοχή του κέντρου, δίπλα στο σπίτι μου. Τότε φοβήθηκα πραγματικά για τη ζωή μου! Δεν μπορώ ακόμα να συνειδητοποιήσω τι μας συμβαίνει...να βρω μια λογική απάντηση για τη συμφορά που βρήκε την πατρίδα μου », λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Είναι η πρώτη της ταινία και χαίρεται πολύ που έκανε πρεμιέρα στο φετινό 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Τα γυρίσματά της ολοκληρώθηκαν πριν τον πόλεμο. «Η ηρωίδα της ταινίας μου ζει το δράμα της στην ειρηνική Ουκρανία. Ξαφνικά χάνει το αύριο, το νόημα της ζωής της με το χαμό της κόρης της, Κάτια», λέει. Η πρωταγωνίστρια είναι η Άννα, γιατρός επειγόντων περιστατικών που ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή με την 12χρονη κόρη της. Όταν το κορίτσι της πέφτει θύμα τροχαίου ατυχήματος, η Άννα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει ένα δίλημμα που υπονομεύει τα θεμέλια των δικών της ηθικών ορίων στην κοινωνία.

«Φυσικά, η προσωπική μου αναζήτηση του δικαίου, με ώθησε στην έρευνα αυτών των συμπεριφορών, όταν είσαι μπροστά σε μία φανερή αδικία και πρέπει να δράσεις, αφού δεν σε προστατεύει η «δικαιοσύνη» των πλουσίων. Πώς θα τιμωρήσεις τον «εχθρό» για να συνεχίζεις τη ζωή σου…», εξηγεί η Κριστίνα Τινκέβιτς που δίνει τη δικιά της απάντηση, μελετώντας μαζί με την ταλαντούχα ηθοποιό ουκρανικού θεάτρου, Αναστασία Καρπένκο στο ρόλο της Άννας (σ.σ. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, Τμήμα Filmmakers of the Present, Καλύτερη Ηθοποιός Anastasiya Karpenko – Locarno IFF 2022) , στο δύσκολο θέμα μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, μια μητέρα, σώζοντας την ηθική της.

Στην ερώτηση, πώς προέκυψε η ιδέα για την πρώτη της ταινία, μας αφηγήθηκε, ότι το 2016 γύρισε τη μικρού μήκους ταινία «Solatium» για έναν γιατρό επειγόντων περιστατικών που πηγαίνει εφημερία σε έναν ασθενή με καρδιακή προσβολή. «Τον αναγνωρίζει ως τον άντρα που σκότωσε την κόρη της πριν από μερικά χρόνια, οδηγώντας μεθυσμένος, και γλίτωσε την ευθύνη χάρη στις διασυνδέσεις του με εξουσία. Δεν του κάνει την ένεση, τον αφήνει να πεθάνει. Αργότερα εξομολογήθηκε στον παπά στην εκκλησία, λόγω τύψεων...

‘Όμως σε 11 λεπτά, μόνο επιφανειακά μπορείς να παρουσιάσεις την ιστορία για το πώς μια μητέρα χάνει το παιδί της και προσπαθεί να αντιμετωπίσει το τραύμα της απώλειας.

Η ηρωίδα μου, Άννα, στην αρχή ιατρός, «άγγελος - σωτήρας» του ασθενοφόρου, φτάνει να «δολοφονήσει» τον εχθρό της», εξηγεί η σκηνοθέτιδα.

Η Κριστίνα Τινκέβιτς όταν ρωτήθηκε, αν το έργο της έχει μηνύματα προς το σημερινό πόλεμο, είπε: «Δεν θέλω να κάνω τέτοιες αναφορές, γιατί καταρχήν δεν ήξερε κανείς, ότι θα υπάρξει πόλεμος, όταν ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μου, την Ουκρανία. Η ταινία μιλά για έναν άλλο πόλεμο στους δρόμους και το θέμα αυτό αφορά πολλές χώρες.

Η Κριστίνα Τινκέβιτς δεν έχει φύγει από την χώρα, μετά τους πρώτους βομβαρδισμούς. Έχει ζήσει κι έχει σπουδάσει στο Λονδίνο, στο University of Arts και στο University of Westminster. «Μένω στην πατρίδα μου. Οι ταινίες που θέλω να δημιουργώ είναι στην ουκρανική γλώσσα, και θα αφορούν την Ουκρανία, γι’ αυτό επέλεξα να μείνω στο σπίτι μου, στο Κίεβο, είπε, κοιτάζοντας μακριά στον ορίζοντα του Θερμαϊκού. Βρισκόμαστε στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης, κοντά στην αποθήκη Δ, όπου πριν λίγα λεπτά προβλήθηκε η ταινίας της...

«Αυτές τις ημέρες πολλοί Θεσσαλονικείς μίλησαν μαζί μου για (να εκφράσουν) την υποστήριξή τους στην Ουκρανία και ταυτόχρονα, κάποιοι υπογράμμισαν, ότι ήταν ενδιαφέρον για αυτούς να βλέπουν και να μαθάινουν για την χώρα μας, όχι μόνο κάτω από το πρίσμα του πολέμου», είπε.