Ας ξεκινήσουμε κατ' αρχάς από τις καλές ειδήσεις. Χθες βγήκαν στους δρόμους της δυτικής Θεσσαλονίκης τα πρώτα 17 από τα συνολικά 110 ηλεκτρικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ και τις επόμενες εβδομάδες πρόκειται να βγουν σταδιακά και τα υπόλοιπα. Έπειτα από δέκα και πλέον χρόνια οι Θεσσαλονικείς ξαναβλέπουν να κυκλοφορούν στους δρόμους καινούργια, μηδενικών ρύπων λεωφορεία και μάλιστα στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης.

Επίσης χθες, σε μια εκδήλωση με μπόλικο προεκλογικό άρωμα, παρόντος και του πρωθυπουργού, παρουσιάστηκε η Μελέτη Ανάπτυξης του Μετρό Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για ένα χρήσιμο εργαλείο που έχουν πλέον στη διάθεσή τους όσοι ασχολούνται με τα συγκοινωνιακά έργα και τις δημόσιες συγκοινωνίες καθώς αποτελεί ουσιαστικά το μοντέλο μετακινήσεων στα όρια του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, όπως αυτές αναμένεται να εξελιχθούν τα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια. Στην ίδια εκδήλωση ο υφυπουργός Υποδομών Νίκος Ταχιάος παρουσίασε επίσης το συνολικό σχεδιασμό για τις επεκτάσεις του μετρό. Κάπου εδώ τελειώνουν οι καλές ειδήσεις και περνάμε στα δύσκολα.

Όσα ανακοινώθηκαν χθες σχετικά με τις επεκτάσεις του μετρό είναι όσα έχουν εξαγγελθεί επανειλημμένως εδώ και σχεδόν δεκατρία χρόνια, από την περίοδο 2010-2012, με μικρές μόνον παραλλαγές. Δηλαδή οι επεκτάσεις προς τα δυτικά, με δύο διαφορετικές διαδρομές, οι επεκτάσεις προς Τούμπα και Χαριλάου, προς αεροδρόμιο και μία γραμμή από Τσιμισκή (αυτό κι αν σηκώνει συζήτηση) έχουν ειπωθεί κατά κόρον και έχουν πολλάκις εξαγγελθεί, χωρίς ωστόσο να έχει γίνει το παραμικρό. Ούτε καν προμελέτες. Τι είναι λοιπόν εκείνο που εγγυάται ότι αυτή τη φορά οι εξαγγελίες θα γίνουν πράξη; Τίποτε απολύτως, και εξηγούμαι. Οι δύο βασικές εγγυήσεις για την υλοποίηση ενός δημόσιου έργου είναι το σαφές χρονοδιάγραμμα και οι πηγές χρηματοδότησης. Τίποτε εξ αυτών όμως, δεν παρουσιάστηκε χθες. Το μόνο που ειπώθηκε είναι ότι το συνολικό δίκτυο των επεκτάσεων θα ολοκληρωθεί το 2040! Δηλαδή σε δεκαέξι χρόνια και βλέπουμε...

Δεν δόθηκε κανένα ενδιάμεσο χρονοδιάγραμμα, για παράδειγμα, πότε πρόκειται να δημοπρατηθούν οι μελέτες, πότε εκτιμάται ότι θα ξεκινήσει η πρώτη επέκταση προς δυτικά, πότε προς αεροδρόμιο, πότε προς Τούμπα Χαριλάου κ.λπ. Συγχρόνως δεν ειπώθηκε το παραμικρό σχετικά με τη χρηματοδότηση αυτών των επεκτάσεων. Από που άραγε θα βρεθούν τα χρήματα; Δεν παρουσιάστηκε καν ούτε ένας ενδεικτικός προϋπολογισμός. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτήν την παρουσίαση την προετοίμαζε η “Ελληνικό Μετρό Α.Ε.” και το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών εδώ και μήνες. Ενθυμούμαι τον υπουργό Χρήστο Σταϊκούρα όταν, τον περασμένο Ιανουάριο στο Φόρουμ που είχε διοργανώσει ο όμιλος της “Μακεδονίας” είχε ερωτηθεί σχετικά με τις επεκτάσεις του μετρό, είχε απαντήσει αυτολεξεί το εξής: “Τα έργα πρέπει να συνοδεύονται από χρηματοδότηση. Από εμένα και από εμάς δεν θα ακούσετε να μοιραζόμαστε μαζί σας έργα χωρίς χρηματοδότηση”. Τι άλλαξε λοιπόν;

Αντιλαμβάνομαι τις πολιτικές σκοπιμότητες ενόψει και των ευρωεκλογών. Το κυβερνών κόμμα δεν τα πάει καλά στη Θεσσαλονίκη, κυρίως στις δυτικές συνοικίες. Όμως, τα όποια πολιτικά ελλείμματα δεν αντιμετωπίζονται με παλαιοκομματικές μεθόδους. Με σχέδια επί χάρτου και επαναλαμβανόμενες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Η Θεσσαλονίκη έχει χορτάσει από τέτοια. Και παρακολουθεί με θλίψη, ενίοτε και με αγανάκτηση, να αντιμετωπίζεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά σε σχέση με την Αθήνα. Οι συγκρίσεις είναι αμείλικτες. Το μετρό της Αθήνας χρειάστηκε μόλις οκτώ χρόνια για να κατασκευαστεί η πρώτη γραμμή του και να τεθεί και σε λειτουργία. Στη Θεσσαλονίκη χρειάστηκαν ολόκληρα δέκα οκτώ χρόνια για μια μικρότερη γραμμή με λιγότερους σταθμούς. Έως το 2030 η Αθήνα θα έχει μετρό μήκους 100 χιλιομέτρων με 82 σταθμούς και η Θεσσαλονίκη... το 2040 θα φτάσει στα 48 χιλιόμετρα και τους 44 σταθμούς. Εάν και εφόσον βεβαίως, όσα εξαγγέλθηκαν χθες γίνουν πράξη. Αλλά και να μην γίνουν, ποιος θα θυμάται το 2040 τι ειπώθηκε στις 20 Μαΐου 2024 και κυρίως, από ποιους ειπώθηκε.