21/12/2023 07:00
Του Αλκίνοου Βλαχόπουλου
Μόλις νυχτώσει, στρώνουν το αυτοσχέδιο κρεβάτι τους με χαρτόκουτα, κουβέρτες και ότι άλλο βρουν για να περάσουν ακόμη μια παγωμένη νύχτα στην άκρη του πεζοδρομίου ή σε κάποιο παγκάκι που έχουν μετατρέψει σε σπίτι. Το πρωί μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα και φεύγουν, δεν θέλουν να τραβάνε τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών.
Παρόλο που για κάποιους παραμένουν «αόρατοι», οι άστεγοι υπάρχουν και συνεχίζουν να παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους αλλά και για ένα καλύτερο αύριο μέσα σε αντίξοες συνθήκες και δυσκολίες. Δεν είναι άγνωστοι ούτε εξωγήινοι, είναι κανονικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θέλουν να ζουν αξιοπρεπώς και λόγω κάποιων συνθηκών βρέθηκαν σε αδιέξοδο και κατέληξαν στον δρόμο.
Για αυτούς δεν υπάρχουν Χριστούγεννα, γιορτές και αργίες. Όλες οι μέρες είναι ίδιες. Κάποιοι από αυτούς είναι άστεγοι για μήνες ενώ άλλοι για χρόνια όμως κοινός παρονομαστής είναι η θέληση αυτών των ανθρώπων για να ζήσουν. Ο κάθε ένας έχει να διηγηθεί από μια ιστορία γεμάτη πόνο για την ζωή του περιμένοντας κάποιον να τον ακούσει.
Ο κ. Τηλέμαχος είναι 68 χρονών. Οικογενειακές και οικονομικές δυσκολίες τον οδήγησαν στο πεζοδρόμιο, χωρίς σπίτι, χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης. Μαζί του έχει μόνο κάποια προσωπικά αντικείμενα μέσα σε μια βαλίτσα και μερικές κουβέρτες για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Τα τελευταία 16 χρόνια κοιμάται σε ένα παγκάκι σε κεντρικό σημείο της πόλης. Ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να εξηγήσει πως επιβιώνει καθημερινά μέσα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, εκτεθειμένος στο κρύο και την βροχή, μη έχοντας ούτε τα βασικά για να ζήσει.
«Μάλλον έχω κάποιον άγγελο που με προστατεύει» θα πει συγκινημένος στο makthes.gr ο κ. Τηλέμαχος, χωρίς όμως να χάνει το χαμόγελο και την πίστη του. «Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω ακόμα, μέσα στο κρύο, χωρίς φάρμακα και γιατρούς, κάποιος με προστατεύει, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι του ξημερώνει. Εγώ είχα το σπίτι μου και την οικογένειά μου αλλά μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκα στον δρόμο και τότε κατάλαβα πόσο «ρευστά» είναι τα πράγματα» λέει.
Στο ίδιο παγκάκι συναντήσαμε τον κ. Βαγγέλη, νεότερο σε ηλικία, αλλά με αρκετά προβλήματα υγείας. Εδώ και περίπου τρείς μήνες κοιμάται στον δρόμο, έχει σπάσει το αριστερό του χέρι και αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Οι καταστροφικές πλημμύρες του Ιανού τον οδήγησαν στο πεζοδρόμιο αφού έχασε όλη του την περιουσία μέσα σε λίγα λεπτά.
«Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχανα το σπίτι μου, προσπαθώ μέρα με τη μέρα να επανέλθω σε μια κανονικότητα», αναφέρει ο ίδιος χωρίς να χάσει το χαμόγελό του. «Αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες καθημερινά γιατί δεν έχω ούτε τα βασικά για να ζήσω, περιμένω τους εθελοντές να μου δώσουν ένα πιάτο φαΐ και να μου πουν μια κουβέντα. Έχω καλές σχέσεις και με άλλους αστέγους, είμαστε μια παρέα που προσπαθούμε να μοιραστούμε τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας, δεν χάνουμε το κουράγιο μας γιατί ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές να μας πουν μια κουβέντα και να μας δώσουν ένα πιάτο φαΐ τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα για εμάς».
Σύμφωνα με τις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης, σήμερα οι δομές αστέγων είναι πλήρεις, αφού καθημερινά φιλοξενούνται περίπου 95 άτομα στο Υπνωτήριο Αστέγων, ενώ υπάρχουν αρκετά αιτήματα για την φιλοξενία περισσοτέρων ανθρώπων τα οποία μένουν ανικανοποίητα λόγω έλλειψης χώρου. Το ανοιχτό κέντρο ημέρας είναι μία δομή που παρέχει ημερήσια φροντίδα στους άστεγους, όπως μπάνιο και πλυντήριο ρούχων, χωρίς να τους φιλοξενεί στον χώρο το βράδυ αφού παραμένει ανοιχτό από τις 9:00 έως τις 17:00. Σε περιπτώσεις πολύ χαμηλών θερμοκρασιών το Κέντρο μένει ανοιχτό για περισσότερες ώρες χωρίς όμως πάλι να εξασφαλίζει την 24ωρη παραμονή κάποιου σε έναν ζεστό χώρο.
Σήμερα, η εθελοντική δράση έρχεται να καλύψει πολλές κοινωνικές ανάγκες μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά των ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ένας σύλλογος αποτελούμενος από 70 εθελοντές οι οποίοι στέκονται δίπλα σε δεκάδες συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη.
Η Εθελοντική Διακονία Αστέγων λειτουργεί εδώ και 9 χρόνια προσφέροντας φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης στους άστεγους. Σύμφωνα με την πρόεδρο του συλλόγου, κ. Κυριακή Φράγκου, το φιλανθρωπικό τους έργο στηρίζεται αποκλειστικά σε χορηγίες επιχειρηματιών αλλά και πολιτών που θέλουν να συνεισφέρουν. Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή η κουζίνα του συλλόγου στην Άνω Πόλη, γεμίζει από ανθρώπους κάθε ηλικίας που μαγειρεύουν και συσκευάζουν περίπου εβδομήντα μερίδες φαγητού τις οποίες στην συνέχεια μεταφέρουν και μοιράζουν σε κεντρικά σημεία της πόλης.
Η ώρα είναι έξι το απόγευμα και ήδη έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην Καμάρα οι πρώτοι άστεγοι που περιμένουν να πάρουν μια σακούλα με τρόφιμα. Περίπου τριάντα άτομα, διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, παραπλεύρως της Αψίδας του Γαλερίου, συζητάνε μεταξύ τους περιμένοντας καρτερικά το συσσίτιο.
Άλλοι προβληματισμένοι, άλλοι σκυθρωποί με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους και άλλοι πιο απόμακροι δεν επιδιώκουν πολλές κουβέντες. Οι εθελοντές του συλλόγου έχουν φτάσει και τα πρόσωπα όλων γεμίζουν με ένα μεγάλο χαμόγελο. «Κυριακή- Κυριακή» ακούγεται να φωνάζουν όλοι μαζί μόλις βλέπουν την κ. Φράγκου με τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου να πλησιάζουν.
Αμέσως η ατμόσφαιρα αλλάζει, το κλίμα γίνεται εορταστικό λες και κάποιος έκανε σε αυτούς τους ανθρώπους το μεγαλύτερο δώρο.
Τα πρόσωπα τους γεμίζουν με ένα ζεστό χαμόγελο, όχι επειδή πήραν ένα πιάτο φαΐ αλλά επειδή κάποιος τους νοιάστηκε.
«Την Πέμπτη θα έρθεις Κυριακή;», την ρωτάνε οι περισσότεροι με αγωνία για το επόμενό τους ραντεβού, το οποίο αποτελεί για αυτούς ψυχολογική όαση. Οι εθελοντές τους αποχαιρετούν, με την υπόσχεση ότι θα τους ξαναδούν την επόμενη φορά ελπίζοντας να μην είναι λιγότεροι αλλά ούτε περισσότεροι. Επόμενη στάση ο Λευκός Πύργος και στην συνέχεια το Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εκεί οι άστεγοι που έχουν μαζευτεί είναι λιγότεροι, όμως παίρνουν φαγητό και για τους υπόλοιπους που δεν κατάφεραν να έρθουν στην ώρα τους για το συσσίτιο.
Σύμφωνα με την πρόεδρο της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων «οι περισσότεροι άστεγοι είναι άνδρες ηλικίας 45- 58 ετών. Κάποιοι έχουν θέματα με εξαρτήσεις όπως αλκοόλ και ναρκωτικά αλλά όχι όλοι. Ορισμένοι δεν επιθυμούν να φιλοξενηθούν σε κάποια δομή. Συνολικά στη Θεσσαλονίκη πρέπει να υπάρχουν πάνω από 300 άστεγοι. Αν ήθελε το κράτος θα μπορούσε να έχει λύσει το πρόβλημα των αστέγων μέσα σε μία μέρα», υποστήριξε η κ. Φράγκου.
«Παρέχουμε γεύματα για 70 άστεγους και τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει να μαζέψουμε τους ανθρώπους σε συγκεκριμένα σημεία διανομής. Μας περιμένουν να τους δώσουμε το γεύμα τους το οποίο περιλαμβάνει σπιτικό φαγητό, σαλάτα, γιαούρτι, γάλα, και γλυκό. Στη σακούλα περιλαμβάνονται προϊόντα ώστε να τραφούν μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνει η διανομή», εξηγεί στο makthes.gr η κ. Κυριακή Φράγκου.
«Είμαστε οι ακροατές αυτών των ανθρώπων οι οποίοι περιμένουν να μας δουν για να ανταλλάξουν μια κουβέντα, μας εμπιστεύονται, μας αφήνουν να τους αγγίξουμε και μας εκμυστηρεύονται όλα τους τα προβλήματα γιατί τους δίνουμε την φροντίδα και το χάδι που τους λείπει».
«Η καθημερινή τριβή μας με αυτούς τους ανθρώπους μας δίνει μόνο αγάπη και ζεστασιά, αυτή η αγάπη όμως είναι αληθινή και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο συναίσθημα» λέει ο κ. Δημήτρης Πελάγος, εθελοντής και μάγειρας του συλλόγου. «Πλέον τους νιώθουμε σαν να είναι η οικογένειά μας και περιμένουν από εμάς να τους μιλήσουμε για θέματα που θα τους κάνουν να ξεχαστούν από την δύσκολη καθημερινότητά τους».
«Μας περιμένουν, σαν μικρά παιδιά», θα πει στη συνέχεια, η κ. Σεβαστή Μπαλτά, μέλος του συλλόγου, αναφερόμενη στην προσμονή αυτών των ανθρώπων να δουν τους εθελοντές της Διακονίας τους οποίους πλέον νιώθουν σαν οικογένεια τους. «Γνωρίζουμε πότε έχει γενέθλια ο καθένας και τους ετοιμάζουμε τούρτα με κεράκια για να νιώσουν ότι κάποιος τους σκέφτηκε, δεν φαντάζεστε πόση χαρά παίρνουν όταν μας βλέπουν με την τούρτα στα χέρια. Η αγάπη που μας δίνουν είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή».
Το φιλανθρωπικό έργο της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων δεν περιορίζεται μόνο στα γεύματα αλλά μέσω χορηγιών βοηθά 12 μητροπόλεις, πέντε ορφανοτροφεία, πέντε γηροκομεία, τις φυλακές Διαβατών και Κασσάνδρας, το ογκολογικό του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, ιερές μονές εντός και εκτός Αγίου Όρους ενώ η δράση της φτάνει μέχρι και την Αφρική.
26/12/2023 11:08
Του Αλκίνοου Βλαχόπουλου
Μόλις νυχτώσει, στρώνουν το αυτοσχέδιο κρεβάτι τους με χαρτόκουτα, κουβέρτες και ότι άλλο βρουν για να περάσουν ακόμη μια παγωμένη νύχτα στην άκρη του πεζοδρομίου ή σε κάποιο παγκάκι που έχουν μετατρέψει σε σπίτι. Το πρωί μαζεύουν τα λιγοστά τους πράγματα και φεύγουν, δεν θέλουν να τραβάνε τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών.
Παρόλο που για κάποιους παραμένουν «αόρατοι», οι άστεγοι υπάρχουν και συνεχίζουν να παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους αλλά και για ένα καλύτερο αύριο μέσα σε αντίξοες συνθήκες και δυσκολίες. Δεν είναι άγνωστοι ούτε εξωγήινοι, είναι κανονικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας που θέλουν να ζουν αξιοπρεπώς και λόγω κάποιων συνθηκών βρέθηκαν σε αδιέξοδο και κατέληξαν στον δρόμο.
Για αυτούς δεν υπάρχουν Χριστούγεννα, γιορτές και αργίες. Όλες οι μέρες είναι ίδιες. Κάποιοι από αυτούς είναι άστεγοι για μήνες ενώ άλλοι για χρόνια όμως κοινός παρονομαστής είναι η θέληση αυτών των ανθρώπων για να ζήσουν. Ο κάθε ένας έχει να διηγηθεί από μια ιστορία γεμάτη πόνο για την ζωή του περιμένοντας κάποιον να τον ακούσει.
Ο κ. Τηλέμαχος είναι 68 χρονών. Οικογενειακές και οικονομικές δυσκολίες τον οδήγησαν στο πεζοδρόμιο, χωρίς σπίτι, χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης. Μαζί του έχει μόνο κάποια προσωπικά αντικείμενα μέσα σε μια βαλίτσα και μερικές κουβέρτες για τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Τα τελευταία 16 χρόνια κοιμάται σε ένα παγκάκι σε κεντρικό σημείο της πόλης. Ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να εξηγήσει πως επιβιώνει καθημερινά μέσα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, εκτεθειμένος στο κρύο και την βροχή, μη έχοντας ούτε τα βασικά για να ζήσει.
«Μάλλον έχω κάποιον άγγελο που με προστατεύει» θα πει συγκινημένος στο makthes.gr ο κ. Τηλέμαχος, χωρίς όμως να χάνει το χαμόγελο και την πίστη του. «Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω ακόμα, μέσα στο κρύο, χωρίς φάρμακα και γιατρούς, κάποιος με προστατεύει, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι του ξημερώνει. Εγώ είχα το σπίτι μου και την οικογένειά μου αλλά μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκα στον δρόμο και τότε κατάλαβα πόσο «ρευστά» είναι τα πράγματα» λέει.
Στο ίδιο παγκάκι συναντήσαμε τον κ. Βαγγέλη, νεότερο σε ηλικία, αλλά με αρκετά προβλήματα υγείας. Εδώ και περίπου τρείς μήνες κοιμάται στον δρόμο, έχει σπάσει το αριστερό του χέρι και αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Οι καταστροφικές πλημμύρες του Ιανού τον οδήγησαν στο πεζοδρόμιο αφού έχασε όλη του την περιουσία μέσα σε λίγα λεπτά.
«Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχανα το σπίτι μου, προσπαθώ μέρα με τη μέρα να επανέλθω σε μια κανονικότητα», αναφέρει ο ίδιος χωρίς να χάσει το χαμόγελό του. «Αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες καθημερινά γιατί δεν έχω ούτε τα βασικά για να ζήσω, περιμένω τους εθελοντές να μου δώσουν ένα πιάτο φαΐ και να μου πουν μια κουβέντα. Έχω καλές σχέσεις και με άλλους αστέγους, είμαστε μια παρέα που προσπαθούμε να μοιραστούμε τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας, δεν χάνουμε το κουράγιο μας γιατί ελπίζουμε ότι κάποια μέρα θα μπορούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια. Αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές να μας πουν μια κουβέντα και να μας δώσουν ένα πιάτο φαΐ τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα για εμάς».
Σύμφωνα με τις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης, σήμερα οι δομές αστέγων είναι πλήρεις, αφού καθημερινά φιλοξενούνται περίπου 95 άτομα στο Υπνωτήριο Αστέγων, ενώ υπάρχουν αρκετά αιτήματα για την φιλοξενία περισσοτέρων ανθρώπων τα οποία μένουν ανικανοποίητα λόγω έλλειψης χώρου. Το ανοιχτό κέντρο ημέρας είναι μία δομή που παρέχει ημερήσια φροντίδα στους άστεγους, όπως μπάνιο και πλυντήριο ρούχων, χωρίς να τους φιλοξενεί στον χώρο το βράδυ αφού παραμένει ανοιχτό από τις 9:00 έως τις 17:00. Σε περιπτώσεις πολύ χαμηλών θερμοκρασιών το Κέντρο μένει ανοιχτό για περισσότερες ώρες χωρίς όμως πάλι να εξασφαλίζει την 24ωρη παραμονή κάποιου σε έναν ζεστό χώρο.
Σήμερα, η εθελοντική δράση έρχεται να καλύψει πολλές κοινωνικές ανάγκες μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά των ανθρώπων που θέλουν να προσφέρουν. Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει ένας σύλλογος αποτελούμενος από 70 εθελοντές οι οποίοι στέκονται δίπλα σε δεκάδες συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη.
Η Εθελοντική Διακονία Αστέγων λειτουργεί εδώ και 9 χρόνια προσφέροντας φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης στους άστεγους. Σύμφωνα με την πρόεδρο του συλλόγου, κ. Κυριακή Φράγκου, το φιλανθρωπικό τους έργο στηρίζεται αποκλειστικά σε χορηγίες επιχειρηματιών αλλά και πολιτών που θέλουν να συνεισφέρουν. Κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή η κουζίνα του συλλόγου στην Άνω Πόλη, γεμίζει από ανθρώπους κάθε ηλικίας που μαγειρεύουν και συσκευάζουν περίπου εβδομήντα μερίδες φαγητού τις οποίες στην συνέχεια μεταφέρουν και μοιράζουν σε κεντρικά σημεία της πόλης.
Η ώρα είναι έξι το απόγευμα και ήδη έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται στην Καμάρα οι πρώτοι άστεγοι που περιμένουν να πάρουν μια σακούλα με τρόφιμα. Περίπου τριάντα άτομα, διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, παραπλεύρως της Αψίδας του Γαλερίου, συζητάνε μεταξύ τους περιμένοντας καρτερικά το συσσίτιο.
Άλλοι προβληματισμένοι, άλλοι σκυθρωποί με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους και άλλοι πιο απόμακροι δεν επιδιώκουν πολλές κουβέντες. Οι εθελοντές του συλλόγου έχουν φτάσει και τα πρόσωπα όλων γεμίζουν με ένα μεγάλο χαμόγελο. «Κυριακή- Κυριακή» ακούγεται να φωνάζουν όλοι μαζί μόλις βλέπουν την κ. Φράγκου με τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου να πλησιάζουν.
Αμέσως η ατμόσφαιρα αλλάζει, το κλίμα γίνεται εορταστικό λες και κάποιος έκανε σε αυτούς τους ανθρώπους το μεγαλύτερο δώρο.
Τα πρόσωπα τους γεμίζουν με ένα ζεστό χαμόγελο, όχι επειδή πήραν ένα πιάτο φαΐ αλλά επειδή κάποιος τους νοιάστηκε.
«Την Πέμπτη θα έρθεις Κυριακή;», την ρωτάνε οι περισσότεροι με αγωνία για το επόμενό τους ραντεβού, το οποίο αποτελεί για αυτούς ψυχολογική όαση. Οι εθελοντές τους αποχαιρετούν, με την υπόσχεση ότι θα τους ξαναδούν την επόμενη φορά ελπίζοντας να μην είναι λιγότεροι αλλά ούτε περισσότεροι. Επόμενη στάση ο Λευκός Πύργος και στην συνέχεια το Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εκεί οι άστεγοι που έχουν μαζευτεί είναι λιγότεροι, όμως παίρνουν φαγητό και για τους υπόλοιπους που δεν κατάφεραν να έρθουν στην ώρα τους για το συσσίτιο.
Σύμφωνα με την πρόεδρο της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων «οι περισσότεροι άστεγοι είναι άνδρες ηλικίας 45- 58 ετών. Κάποιοι έχουν θέματα με εξαρτήσεις όπως αλκοόλ και ναρκωτικά αλλά όχι όλοι. Ορισμένοι δεν επιθυμούν να φιλοξενηθούν σε κάποια δομή. Συνολικά στη Θεσσαλονίκη πρέπει να υπάρχουν πάνω από 300 άστεγοι. Αν ήθελε το κράτος θα μπορούσε να έχει λύσει το πρόβλημα των αστέγων μέσα σε μία μέρα», υποστήριξε η κ. Φράγκου.
«Παρέχουμε γεύματα για 70 άστεγους και τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει να μαζέψουμε τους ανθρώπους σε συγκεκριμένα σημεία διανομής. Μας περιμένουν να τους δώσουμε το γεύμα τους το οποίο περιλαμβάνει σπιτικό φαγητό, σαλάτα, γιαούρτι, γάλα, και γλυκό. Στη σακούλα περιλαμβάνονται προϊόντα ώστε να τραφούν μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνει η διανομή», εξηγεί στο makthes.gr η κ. Κυριακή Φράγκου.
«Είμαστε οι ακροατές αυτών των ανθρώπων οι οποίοι περιμένουν να μας δουν για να ανταλλάξουν μια κουβέντα, μας εμπιστεύονται, μας αφήνουν να τους αγγίξουμε και μας εκμυστηρεύονται όλα τους τα προβλήματα γιατί τους δίνουμε την φροντίδα και το χάδι που τους λείπει».
«Η καθημερινή τριβή μας με αυτούς τους ανθρώπους μας δίνει μόνο αγάπη και ζεστασιά, αυτή η αγάπη όμως είναι αληθινή και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο συναίσθημα» λέει ο κ. Δημήτρης Πελάγος, εθελοντής και μάγειρας του συλλόγου. «Πλέον τους νιώθουμε σαν να είναι η οικογένειά μας και περιμένουν από εμάς να τους μιλήσουμε για θέματα που θα τους κάνουν να ξεχαστούν από την δύσκολη καθημερινότητά τους».
«Μας περιμένουν, σαν μικρά παιδιά», θα πει στη συνέχεια, η κ. Σεβαστή Μπαλτά, μέλος του συλλόγου, αναφερόμενη στην προσμονή αυτών των ανθρώπων να δουν τους εθελοντές της Διακονίας τους οποίους πλέον νιώθουν σαν οικογένεια τους. «Γνωρίζουμε πότε έχει γενέθλια ο καθένας και τους ετοιμάζουμε τούρτα με κεράκια για να νιώσουν ότι κάποιος τους σκέφτηκε, δεν φαντάζεστε πόση χαρά παίρνουν όταν μας βλέπουν με την τούρτα στα χέρια. Η αγάπη που μας δίνουν είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή».
Το φιλανθρωπικό έργο της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων δεν περιορίζεται μόνο στα γεύματα αλλά μέσω χορηγιών βοηθά 12 μητροπόλεις, πέντε ορφανοτροφεία, πέντε γηροκομεία, τις φυλακές Διαβατών και Κασσάνδρας, το ογκολογικό του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου, ιερές μονές εντός και εκτός Αγίου Όρους ενώ η δράση της φτάνει μέχρι και την Αφρική.
ΣΧΟΛΙΑ