Mε την ευχή “ειρήνη στον κόσμο!” προσέρχεται στην συζήτησή μας σ ένα γκρουπ τριάντα γυναικών από την Ουκρανία, ο ιερέας Βίκτωρ Ομπντάρ. Την ώρα που οι άντρες πίσω στην πατρίδα πολεμούν στο μέτωπο, οι γυναίκες, (σύζυγοι, μανάδες, αδερφές), επισκέπτονται οργανωμένα στην Ελλάδα για να προσευχηθούν στους εδώ τόπους προσκυνήματος, για την τελική νίκη στον πόλεμο κατά των Ρώσων και την επικράτηση μόνιμης ειρήνης.

Επίκεντρο των προσκυνημάτων ο ναός του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, που τούτες τις μέρες, παραμονές της εορτής του, πλημμυρίζει από γκρουπ γυναικών από την Ουκρανία. Κάποια εξ αυτών κάνουν και τον περίπλου του Αγίου Όρους, δεδομένου ότι η είσοδος γυναικών στη μοναστική πολιτείας δεν επιτρέπεται.

“Είμαστε από διάφορες πόλεις της Ουκρανίας: Κίεβο, Λούτσκ, Τσερνίγοβ, Οδησσός, κ.ά. Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη για να προσκυνήσουμε στον Άγιο Δημήτριο, αλλά και στον τάφο του Οσίου Παϊσίου, ενώ ήδη κάναμε προσκύνημα στον Άγιο Σπυρίδωνα της Κέρκυρας” , λέει ο Ουκρανός Ιερέας και συνεχίζει: “Προσευχόμαστε για την ειρήνη σε όλους τους Χριστιανούς του κόσμου!» λέει ο Ομπντάρ που συνοδεύει το γκρουπ.

“ Εδώ και 10 χρόνια , λέει, ( από το 2014) έχουμε πόλεμο στην Ουκρανία και τώρα ξέσπασε και ένας άλλος πόλεμος, στο Ισραήλ. Γι αυτό ο δρόμος της προσευχής είναι μόνος που μπορεί να γιατρέψει τις ψυχές μας και όπως πιστεύουμε, να βοηθήσει στην ειρήνευση”.

Μια νεαρή γυναικά με φουστάνι στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας, η Σβετλάνα, μας λέει ότι στην μικρή της πόλη Ρίβνε της δυτικής Ουκρανίας από όπου ήρθε, ο αχός του πόλεμος έχει επιβάλει μια άλλη «κανονικότητα». Η ίδια είναι ιδιοκτήτρια του καφέ, που λειτουργεί κάθε μέρα.

“Στην διπλανή μας πόλη Λβιβ είναι δύσκολα τα πράγματα, ενώ εμείς, αν και φοβόμαστε πολύ, συνηθίσαμε πια τις σειρήνες. Ποιος μπορεί να πιστέψει, ότι ακόμα και ένας πολέμους γίνεται συνήθεια; Μέχρι που χάνεις δικούς σου ανθρώπους”, λέει η Σβετλάνα.

Ο θρησκευτικός τουρισμός για τους Ουκρανούς, που καθημερινά θρηνούν ανθρώπους τους στα μέτωπα του πολέμου και αδικοχαμένους άμαχους είναι μια λύτρωση στα δεινά του πολέμου κάτι που τόνισαν όλοι όσοι μας μίλησαν. Η Γκαλίνα Κ. από Τσερνίγκοφ έχει χάσει τον αδερφό της στις πρώτες ημέρες του πολέμου στην Μαριούπολη, ενώ ο άντρας της σκοτώθηκε στο μέτωπο πριν τρεις μήνες. «Καθημερινά φεύγουν οι ψυχές. Σκοτώνονται οι στρατιώτες μας. Καταστρέφονται ζωές μας και δεν είμαι καθόλου καλά. Κανείς δεν είναι καλά στην Ουκρανία, κρατιόμαστε με όλες τις δυνάμεις»... είπε, σκουπίζοντας τα δάκρυα της.

Η Ναταλία από την Οδησσό, είναι συνταξιούχος. Μας περιγράφει τη ζωή της κάτω από της σειρήνες και πιστεύει, ότι οι προσευχές βοηθάνε πάρα πολύ στο να μπορούν οι άνθρωποι να κρατήσουν την ψυχραιμία τους. «Τελευταία δεν είμαστε σε τόσο χαοτική κατάσταση φόβου, το συνηθίσαμε και είμαστε πιο ήρεμοι, αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα τις απειλές, συνεχίζουμε τη ζωή μας, όσο μπορούμε να την κάνουμε κανονική λέει . Στο γκρουπ συναντάμε και μια μοναχή, από τη Σταυροπηγιακή μονή προς τιμήν της Αγιορείτικης Εικόνας της Θεοτόκου,της Μητρόπολης Κιέβου, κοντά στην πόλη Ζιτόμιρ.

“Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο με πολέμους και πολλά πάθη. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς που υπηρετούμε το Θεό, αλλά και ο απλός κόσμος; Μόνο να προσευχόμαστε, ειδικά τις νύχτες μέσα στην απόλυτη ησυχία. Για να τελειώσει ο πόλεμος και η έχθρα. Η προσευχή είναι πλέον το μοναδικό όπλο όλων μας!” είπε. Η Αφροδίτη Πελιβανίδου είναι εκπαιδευτικός και εδώ και δέκα χρόνια συνεργάζεται με Ουκρανούς ως μεταφράστρια και διερμηνέας. «Μετά τον πόλεμο βοηθάω εθελοντικά τα γκρουπ προσκυνητών από την Ουκρανία. Νιώθω χρέος μου, μια βοήθεια στη νίκη του δοκιμασμένου λαού», λέει στο ΑΠΕ-ΠΕ και αποκαλύπτει ότι «Αυτό το καλοκαίρι στους αγίους τόπους της Ελλάδας προσκύνησαν περίπου 2000 Ουκρανοί, που μου λένε, ότι νιώθουν εδώ ζεστή υποδοχή, νιώθουν ότι οι Έλληνες δεν αδιαφορούν για την τραγωδία τους».

“Φοβόμαστε, φοβόμαστε πολύ κάθε στιγμή, ειδικά όταν βγαίνουμε έξω, αλλά και μέσα στο σπίτι”, λέει η 20χρονη Ουλιάνα, φοιτήτρια από την πόλη Λούτσκ. Στην ερώτηση, γιατί δεν έφυγε πρόσφυγας προς τις χώρες της Ευρώπης, απαντάει:

“Δεν μπορούμε όλοι να φύγουμε, κάποιοι πρέπει να μείνουν και να βοηθήσουν το στρατό. Εγώ, για παράδειγμα, έραβα και ράβω γάντια για το χειμώνα”. Προτού αναχωρήσει για την πατρίδα, το γκρουπ των γυναικών φωτογραφήθηκε στην πλατεία Αριστοτέλους.

Ήταν μητέρες χωρίς τους γιους τους, γυναίκες δίχως τους άνδρες τους, παιδάκια χωρίς τους πατεράδες τους. Από τους απόντες κάποιοι έχουν θυσιάσει τις ζωές τους για την νίκη και δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή, κάποιοι άλλοι την ίδια ώρα πολεμούν για την ελευθερία και και την αξιοπρέπεια της πατρίδας τους. Οι γυναίκες τους συμπαραστέκονται προσευχόμενες.