Ως «Οδός διαφυγής» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το επόμενο διάστημα η Αλεξάνδρου Σβώλου στη Θεσσαλονίκη, καθώς οι περαστικοί θα βρουν στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ την έξοδο από το «λαβύρινθο του χρόνου», καθώς και κάτι στέρεο για να βασιστούν στην ασταθή εποχή που ζούμε. Τρεις καλλιτέχνες, ο Άγγελος Ρήγας, ο Δημήτρης Χατζηιωαννίδης και ο Ιωάννης Μακρής, εναρμονίζονται και παρουσιάζουν τη δουλειά τους, που είναι μεν διαφορετική, αλλά έχει έναν κοινό παρονομαστή.

«Αυτό που ενώνει και τους τρεις, είναι τα υλικά της γης. Χρησιμοποιούν πηλό, ξύλα, ρίζες δέντρων, φυτά και παίζουν μ’ αυτά σαν παιδιά. Είναι σαν να τους συνδέει ένας ζωντανός οργανισμός, η μητέρα γη, που θεωρείται ένας ασφαλής χώρος. Έτσι ο καθένας προβάλλει μέσα από τα δικά του έργα αυτή την ανάγκη με τη σταθερή σύνδεση που έχουμε με τη γη», δηλώνει στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η συγγραφέας - πολιτισμολόγος Νίκη Γκίζη, που για μία ακόμη φορά συνεργάζεται με τον Γιάννη Αργυριάδη, που έχει την ευθύνη και την επιμέλεια στις Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ και γράφει το κείμενο για τους εικαστικούς που παίρνουν μέρος στην έκθεση.

«Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να προβάλλουν την έγνοια, την προστασία, την αγάπη, το νοιάξιμο, μία μεγάλη αγκαλιά προς τη φύση», συμπληρώνει η κ. Γκίζη και περιγράφει την αίσθηση που της αφήνει η έκθεση με τίτλο «Οδός διαφυγής». «Τα εκθέματα εφαρμόζουν όπως η λάσπη στα τούβλα. Τόσο πολύ δένει η φύση με τον άνθρωπο, το στέρεο με το αόριστο», λέει χαρακτηριστικά.

Τρεις βιτρίνες γεμάτες φως, κίνηση και …σταθερότητα

Στην πρώτη από τις βιτρίνες ο περαστικός θα δει τα έργα του Γιάννη Μακρή, που έχουν σχέση με ρίζες δέντρων και με φυτά. Πρόκειται για ξύλα, σμιλευμένα από τη φύση, δηλαδή από τον άνεμο, τη βροχή, το φως, τον ήλιο, τα οποία σε συνδυασμό με τα φυτά, δημιουργούν εικόνες που δίνουν την αίσθηση της διαρκούς κίνησης. «Αυτό συμβαίνει γιατί το ξύλο είναι σταθερό και στέρεο, ενώ το φυτό είναι κάτι πολύ ζωντανό, ατόφιο και σημερινό. Έτσι το ξύλο, φαίνεται σαν ένα προστατευτικό κουκούλι που εσωκλείει μέσα του το ευαίσθητο φυτό και δημιουργεί ένα εικαστικό σύμπαν που θέλει να δείξει την ασφάλεια που ζητάει όχι μόνο ο άνθρωπος, αλλά και η ίδια η φύση», σημειώνει η κ. Γκίζη.

Στη διπλανή βιτρίνα ο επισκέπτης θα δει τις σενεγαλέζικες κολοκύθες, με τις οποίες «συναντήθηκε» ο Άγγελος Ρήγας πριν από περίπου δέκα χρόνια. «Ο καλλιτέχνης δουλεύει τις κολοκύθες με γυμνά χέρια και βλέπουμε λαξευτές λάμπες - κολοκύθες, οι οποίες εκπέμπουν φως. Αυτό που θέλει να δείξει είναι και πάλι η ανάγκη του φωτός και άρα της αισιοδοξίας που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, αλλά και του καρπού της γης, που είναι κάτι στέρεο και πολύ πραγματικό», αναφέρει η συγγραφέας.

Η τρίτη και τελευταία βιτρίνα έχει την υπογραφή του Δημήτρη Χατζηιωαννίδη, που εκθέτει σώματα από πηλό, τα οποία επίσης δίνουν την αίσθηση της κίνησης. «Είναι σαν πήλινες ηχητικές φιγούρες, γιατί είναι και εκφραστικές και εκφραζόμενες. Δηλαδή δεν είναι στατικές, αντιθέτως έχουν ανοιχτά χέρια, σκύβουν μπροστά, τεντώνονται προς τα πίσω, όπως κάνει και ένας άνθρωπος και μοιάζει σαν να μας ζητούν να προσέξουμε την κίνηση. Με τον τρόπο αυτό ο καλλιτέχνης γεφυρώνει τον άνθρωπο με τη φύση», καταλήγει η κ. Γκίζη.

Η ίδια, λόγω των σπουδών και του μεταπτυχιακού της που έχουν σχέση με την ιστορία και την τέχνη, δηλώνει ότι λατρεύει τον άνθρωπο και τη θέση του πάνω στη γη, όπως και την αναδρομή στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Γι’ αυτό και χαρακτηρίζει συναρπαστική τη συγκεκριμένη έκθεση για τα μηνύματα που βγάζει και εκτιμά ότι τα εκθέματα βγάζουν μία ακαταμάχητη γοητεία στους ανθρώπους των τεχνών και στους υπόλοιπους επισκέπτες.