05/12/2024 14:00
Η ιστορία μιας πολυμελούς οικογένειας που ζει υπό το βάρος της ενοχής, της θρησκευτικής καταπίεσης και των άκαμπτων ηθικών κανόνων της επαρχίας, ξεπηδά από τις σελίδες του βιβλίου της Λιλής Ζωγράφου και ζωντανεύει στο θεατρικό σανίδι. Το εμβληματικό έργο «Η αγάπη άργησε μια μέρα» αποτελεί συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης και έρχεται από το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται για μία παράσταση σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και διασκευή - δραματουργική επεξεργασία του ίδιου μαζί με τη Ροδή Στεφανίδου. Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει στην Κοζάνη και άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, ανεβαίνει πλέον και στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Για ένα έργο αγαπητό και προσιτό στο κοινό -καθώς οι περισσότεροι το γνωρίζουν από την τηλεοπτική του μεταφορά το 1997- που μιλάει στην καρδιά του Έλληνα γιατί ιχνογραφεί υπέροχα την Ελλάδα και την Κρήτη, έκανε λόγο μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Ροδή Στεφανίδου. «Σε αυτό το έργο, η εμβληματική συγγραφέας επέλεξε να μην αφήσει τίποτα που να μην αγγίξει. Μιλάει για την πατριαρχία, για την κοινωνία, για τη γνώμη των άλλων, για τη θέση της γυναίκας, για τον εγκλεισμό των παιδιών που η κοινωνία επιλέγει ότι δεν είναι "σωστά"…», αναφέρει.
Όπως επισημαίνει, η διασκευή και η δραματολογική του επεξεργασία στηρίχτηκε πολύ στο βιβλίο, το οποίο και καθοδήγησε την ίδια και τον Ένκε Φεζολλάρι, αφού στην ουσία πρόκειται για τη θεατρική απόδοση του κειμένου της Λιλής Ζωγράφου. «Μπορούμε να πούμε ότι υπηρετεί πιστά το έργο της, σε σημείο που πολλά σημεία έγιναν φράση - φράση, λέξη - λέξη. Οπότε, ο θεατής που έχει διαβάσει το βιβλίο, δεν πρόκειται να δει τίποτα άλλο, πέρα από τη μεταφορά του στο σανίδι», εξηγεί η κ. Στεφανίδου, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα «ζωντανό» βιβλίο, με διαλόγους και συγκλονιστικές περιγραφές, μεστούς ρόλους και χαρακτήρες που έχουν υπόσταση, «αρχή, μέση και τέλος».
Στην παράσταση ο θεατής θα νιώσει το αρρωστημένο περιβάλλον που επικρατεί στο σπίτι της οικογένειας Φτενούδου, στο Νεοχώρι της Κρήτης. Πιθανόν να συγκινηθεί με τον έρωτα της μικρότερης κόρης, της Ερατούς, που ερωτεύεται έναν Ιταλό στρατιώτη ο οποίος κρύβεται στο υπόγειο του σπιτιού τους και μένει έγκυος από αυτόν, ενώ ίσως θυμώσει με τη μεγάλη κόρη, που όταν πεθαίνει ο πατέρας - δυνάστης, αναλαμβάνει τα ηνία του σπιτιού, επιβάλλοντας τη θέλησή της μέσα από την απόλυτη υπακοή στο αναχρονιστικό σύστημα αξιών, τον ενσωματωμένο μισογυνισμό, τα μίση και τα απωθημένα της ερωτικής στέρησης. Η ίδια αποκρύπτει -ή θανατώνει- ό,τι πλήττει την οικογενειακή τιμή και επιδεικνύει κάθε ανούσια σύμβαση που προσδίδει κύρος στην παρηκμασμένη τους ζωή.
«Η Λιλή Ζωγράφου δήλωνε ότι αγαπούσε τις γυναίκες όσο και τους άντρες και ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό της φεμινίστρια. Όμως ανέφερε το πόσο λάθος είναι όλα τα παραμύθια που μας έχουν "ποτίσει", ότι θα μεγαλώσουμε σαν πριγκιποπούλες, θα πρέπει να περιμένουμε το βασιλόπουλο για να το παντρευτούμε και να μας τοποθετήσει στην κοινωνία… Αντίθετα θέτει πολύ έντονα το ότι η γυναίκα είναι πανάξια, μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της και να σταθεί χωρίς να έχει κάποιον δίπλα της», σημειώνει η Ροδή Στεφανίδου.
Με σαφέστατα έντονο το γυναικείο στοιχείο στο έργο, οι δυο γιοι της οικογένειας έχουν ευνουχιστεί από τον πατέρα για να μην μπορέσουν να είναι ποτέ πάνω από αυτόν, ενώ οι γυναικείοι ρόλοι ελευθερώνονται μετά το θάνατό του. Ωστόσο, στην παράσταση, ακόμη και τους ανδρικούς ρόλους τους ερμηνεύουν γυναίκες ηθοποιοί. «Δεν υπάρχουν άντρες ηθοποιοί στην παράσταση, όμως απ' ό,τι μου είπαν οι θεατές στην πρεμιέρα στην Κοζάνη, δεν τους έλειψε καθόλου η ανδρική παρουσία, γιατί είναι πολύ έντονο το στοιχείο του άντρα επί σκηνής, χωρίς όμως να παίζεται από άνδρα», εξηγεί η κ. Στεφανίδου.
Όσο για τις επτά ηθοποιούς επάνω στο σανίδι, είναι στην ουσία «επτά πρωταγωνίστριες», όπως συμπληρώνει η ίδια και ενσαρκώνουν τους πολύ «δυνατούς» ρόλους του έργου. «Το έργο διαποτίζεται από τον όρο "ελευθερία", το τι χρειάζεται να κάνουμε και τι διεκδικούμε ως ελευθερία, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας», σημειώνει και μιλά για τη βαθιά συγκινητική ανταπόκριση του κοινού στις παραστάσεις που δόθηκαν στην Κοζάνη και τις υπόλοιπες πόλεις που περιόδευσε. «Δεν μιλάω μόνο για την προσέλευση η οποία ήταν αθρόα, αλλά και για το ότι ο κόσμος περίμενε μετά το τέλος να συναντήσει τους ηθοποιούς, να συζητήσει προσωπικά του βιώματα και να τους πει "παίρνω αυτό από την παράσταση και σας ευχαριστώ που μου το τονίσατε", αναφέρει συγκινημένη.
Την ίδια, την «τυραννάει» -όπως λέει, το πώς είναι γραμμένος ο ρόλος της Πηνελόπης, του προβληματικού παιδιού, το οποίο επιλέγουν να κατεβάσουν στο υπόγειο, γιατί είναι διαφορετικό, λόγω της έντονης τριχοφυΐας της. «Θεωρώ ότι το βάζει συμβατικά, θέλοντας να πιάσει και τα παιδιά ΑμεΑ, αυτά που θεωρούμε μειωμένης αντίληψης και κινητικότητας και της δίνει ένα άχαρο τέλος», λέει, ενώ σε ερώτηση για το τι θα ρωτούσε στη Λιλή Ζωγράφου αν είχε αυτήν τη δυνατότητα, η απάντηση είναι: «Γιατί τέτοιο τέλος στην Πηνελόπη;». Βέβαια, στην ίδια υποθετική περίπτωση που θα την είχε απέναντί της, θα τη ρωτούσε ακόμα «πώς της φάνηκε η παράσταση», ευχόμενη να υπήρχε η δυνατότητα να μπορούσε να τη δει, παρόλο που είναι γνωστό πως ήταν αυστηρός κριτής.
Η παράσταση «Η αγάπη άργησε μια μέρα» είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 13 ετών, κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 21:00 στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, όπου θα ανεβαίνει κάθε Τετάρτη και Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00 και κάθε Σάββατο με δύο παραστάσεις στις 18:00 και 21:00.
Η ιστορία μιας πολυμελούς οικογένειας που ζει υπό το βάρος της ενοχής, της θρησκευτικής καταπίεσης και των άκαμπτων ηθικών κανόνων της επαρχίας, ξεπηδά από τις σελίδες του βιβλίου της Λιλής Ζωγράφου και ζωντανεύει στο θεατρικό σανίδι. Το εμβληματικό έργο «Η αγάπη άργησε μια μέρα» αποτελεί συμπαραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Κοζάνης και έρχεται από το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται για μία παράσταση σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι και διασκευή - δραματουργική επεξεργασία του ίδιου μαζί με τη Ροδή Στεφανίδου. Μετά τη μεγάλη επιτυχία που γνωρίζει στην Κοζάνη και άλλες περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, ανεβαίνει πλέον και στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Για ένα έργο αγαπητό και προσιτό στο κοινό -καθώς οι περισσότεροι το γνωρίζουν από την τηλεοπτική του μεταφορά το 1997- που μιλάει στην καρδιά του Έλληνα γιατί ιχνογραφεί υπέροχα την Ελλάδα και την Κρήτη, έκανε λόγο μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η Ροδή Στεφανίδου. «Σε αυτό το έργο, η εμβληματική συγγραφέας επέλεξε να μην αφήσει τίποτα που να μην αγγίξει. Μιλάει για την πατριαρχία, για την κοινωνία, για τη γνώμη των άλλων, για τη θέση της γυναίκας, για τον εγκλεισμό των παιδιών που η κοινωνία επιλέγει ότι δεν είναι "σωστά"…», αναφέρει.
Όπως επισημαίνει, η διασκευή και η δραματολογική του επεξεργασία στηρίχτηκε πολύ στο βιβλίο, το οποίο και καθοδήγησε την ίδια και τον Ένκε Φεζολλάρι, αφού στην ουσία πρόκειται για τη θεατρική απόδοση του κειμένου της Λιλής Ζωγράφου. «Μπορούμε να πούμε ότι υπηρετεί πιστά το έργο της, σε σημείο που πολλά σημεία έγιναν φράση - φράση, λέξη - λέξη. Οπότε, ο θεατής που έχει διαβάσει το βιβλίο, δεν πρόκειται να δει τίποτα άλλο, πέρα από τη μεταφορά του στο σανίδι», εξηγεί η κ. Στεφανίδου, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα «ζωντανό» βιβλίο, με διαλόγους και συγκλονιστικές περιγραφές, μεστούς ρόλους και χαρακτήρες που έχουν υπόσταση, «αρχή, μέση και τέλος».
Στην παράσταση ο θεατής θα νιώσει το αρρωστημένο περιβάλλον που επικρατεί στο σπίτι της οικογένειας Φτενούδου, στο Νεοχώρι της Κρήτης. Πιθανόν να συγκινηθεί με τον έρωτα της μικρότερης κόρης, της Ερατούς, που ερωτεύεται έναν Ιταλό στρατιώτη ο οποίος κρύβεται στο υπόγειο του σπιτιού τους και μένει έγκυος από αυτόν, ενώ ίσως θυμώσει με τη μεγάλη κόρη, που όταν πεθαίνει ο πατέρας - δυνάστης, αναλαμβάνει τα ηνία του σπιτιού, επιβάλλοντας τη θέλησή της μέσα από την απόλυτη υπακοή στο αναχρονιστικό σύστημα αξιών, τον ενσωματωμένο μισογυνισμό, τα μίση και τα απωθημένα της ερωτικής στέρησης. Η ίδια αποκρύπτει -ή θανατώνει- ό,τι πλήττει την οικογενειακή τιμή και επιδεικνύει κάθε ανούσια σύμβαση που προσδίδει κύρος στην παρηκμασμένη τους ζωή.
«Η Λιλή Ζωγράφου δήλωνε ότι αγαπούσε τις γυναίκες όσο και τους άντρες και ότι δεν θεωρούσε τον εαυτό της φεμινίστρια. Όμως ανέφερε το πόσο λάθος είναι όλα τα παραμύθια που μας έχουν "ποτίσει", ότι θα μεγαλώσουμε σαν πριγκιποπούλες, θα πρέπει να περιμένουμε το βασιλόπουλο για να το παντρευτούμε και να μας τοποθετήσει στην κοινωνία… Αντίθετα θέτει πολύ έντονα το ότι η γυναίκα είναι πανάξια, μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της και να σταθεί χωρίς να έχει κάποιον δίπλα της», σημειώνει η Ροδή Στεφανίδου.
Με σαφέστατα έντονο το γυναικείο στοιχείο στο έργο, οι δυο γιοι της οικογένειας έχουν ευνουχιστεί από τον πατέρα για να μην μπορέσουν να είναι ποτέ πάνω από αυτόν, ενώ οι γυναικείοι ρόλοι ελευθερώνονται μετά το θάνατό του. Ωστόσο, στην παράσταση, ακόμη και τους ανδρικούς ρόλους τους ερμηνεύουν γυναίκες ηθοποιοί. «Δεν υπάρχουν άντρες ηθοποιοί στην παράσταση, όμως απ' ό,τι μου είπαν οι θεατές στην πρεμιέρα στην Κοζάνη, δεν τους έλειψε καθόλου η ανδρική παρουσία, γιατί είναι πολύ έντονο το στοιχείο του άντρα επί σκηνής, χωρίς όμως να παίζεται από άνδρα», εξηγεί η κ. Στεφανίδου.
Όσο για τις επτά ηθοποιούς επάνω στο σανίδι, είναι στην ουσία «επτά πρωταγωνίστριες», όπως συμπληρώνει η ίδια και ενσαρκώνουν τους πολύ «δυνατούς» ρόλους του έργου. «Το έργο διαποτίζεται από τον όρο "ελευθερία", το τι χρειάζεται να κάνουμε και τι διεκδικούμε ως ελευθερία, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας», σημειώνει και μιλά για τη βαθιά συγκινητική ανταπόκριση του κοινού στις παραστάσεις που δόθηκαν στην Κοζάνη και τις υπόλοιπες πόλεις που περιόδευσε. «Δεν μιλάω μόνο για την προσέλευση η οποία ήταν αθρόα, αλλά και για το ότι ο κόσμος περίμενε μετά το τέλος να συναντήσει τους ηθοποιούς, να συζητήσει προσωπικά του βιώματα και να τους πει "παίρνω αυτό από την παράσταση και σας ευχαριστώ που μου το τονίσατε", αναφέρει συγκινημένη.
Την ίδια, την «τυραννάει» -όπως λέει, το πώς είναι γραμμένος ο ρόλος της Πηνελόπης, του προβληματικού παιδιού, το οποίο επιλέγουν να κατεβάσουν στο υπόγειο, γιατί είναι διαφορετικό, λόγω της έντονης τριχοφυΐας της. «Θεωρώ ότι το βάζει συμβατικά, θέλοντας να πιάσει και τα παιδιά ΑμεΑ, αυτά που θεωρούμε μειωμένης αντίληψης και κινητικότητας και της δίνει ένα άχαρο τέλος», λέει, ενώ σε ερώτηση για το τι θα ρωτούσε στη Λιλή Ζωγράφου αν είχε αυτήν τη δυνατότητα, η απάντηση είναι: «Γιατί τέτοιο τέλος στην Πηνελόπη;». Βέβαια, στην ίδια υποθετική περίπτωση που θα την είχε απέναντί της, θα τη ρωτούσε ακόμα «πώς της φάνηκε η παράσταση», ευχόμενη να υπήρχε η δυνατότητα να μπορούσε να τη δει, παρόλο που είναι γνωστό πως ήταν αυστηρός κριτής.
Η παράσταση «Η αγάπη άργησε μια μέρα» είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 13 ετών, κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στις 21:00 στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, όπου θα ανεβαίνει κάθε Τετάρτη και Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00 και κάθε Σάββατο με δύο παραστάσεις στις 18:00 και 21:00.
ΣΧΟΛΙΑ