Λόγια του Βαρδάρη

«Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα», «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου», «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»… Όλες αυτές οι παροιμίες κι άλλες τόσες του λαού ταιριάζουν στην περίπτωσή μας!

Ένα έργο δηλαδή μερικών ωρών, το οποίο λόγω θερινής ραστώνης αφέθηκε για το «και πέντε» ούτε καν το παρά πέντε… και φυσικά τελειώνει διαταράσσοντας κάπως τη σχολική ζωή που μόλις ξεκίνησε.

Μια μπετονιέρα η οποία περίμενε το καλοκαίρι στην αυλή ενός σχολείου για να φτιάξει έναν τοίχο…

Κι έπρεπε να έρθει το τέλος της πρώτης σχολικής εβδομάδας για να σοβαντιστεί και να βαφτεί αυτός ο τοίχος από τους εργάτες.

Ναι, τελικά μια από τα ίδια… Χωρίς προγραμματισμό, χωρίς διάθεση ευταξίας … 

Όμως, σκέφτηκε κανείς τα παιδιά που μπήκαν σε μια αυλή με χαλασμένο τοίχο, ειδικά στα πρωτάκια;

Γιατί πρέπει κάποιος χαλασμένος τοίχος να χαράσσεται πάντα στο μυαλό όλων μας; 

Γιατί να μην μπορούμε να δούμε την όμορφη, την καθαρή πλευρά των πραγμάτων ώστε μετά να περιμένει η κοινωνία να δρουν τόσο τα παιδιά όσο και όλοι με πρόγραμμα, με τάξη και με καλαισθησία;

Αλλά, «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα» και ούτω καθεξής…