Το Φθινόπωρο φθάνει, το σινεμά εξαφανίζεται και πρέπει να παίξεις το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας για να επιλέξεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει, ποιο πετάς απευθείας στα σκουπίδια, πιο κρατάς στην καρδιά σου και ποιο το προτείνεις για τους άλλους. Όπως δείχνουν τα πράγματα -και κατά την άποψή μου κάνουν πολύ σωστά- οι διανομείς ταινιών δεν θα φέρουν στη χώρα μας το «Hitman’sWife΄sBodyguard» του Πάτρικ Χιουζ, που στην Αμερική σημειώνει μέτρια εμπορική επιτυχία. Δεν θα έρθει μεν στη χώρα μας, αλλά αφορά απόλυτα στην Ελλάδα. Βασικός δισεκατομμυριούχος ήρωας είναι Έλληνας, ο Αριστοτέλης Παπαδόπουλος και έχει βάλει ένα τελεσίγραφο στην ενωμένη Ευρώπη. Αν δεν ακυρώσει τα οικονομικά μέτρα σε βάρος της, θα καταστρέψει όλα τα κράτη. Είναι να απορεί κανένας για τη σκηνοθετική και αφηγηματική σύγχυση που διαθέτει ο Πάτρικ Χιουζ. Η ταινία είναι δήθεν παρωδία των τζειμσμποντικών φιλμ, είναι δήθεν νοσταλγικό ρετρό της χαμένης αθωότητας του ’60, δήθεν κωμική, δήθεν σουρεαλιστική. Ο ΡάιανΡέινολντς σίγουρα θα ντρέπεται για τη συμμετοχή του σε αυτό το φιλμ, η ΣάλμαΧάγιεκ είναι ο ορισμός της απόλυτης υστερίας και ο μόνος που στέκεται στο ύψος του είναι ο Αντόνιο Μπαντέρας. Παίζει άψογα τον Αριστοτέλη (δηλαδή ετεροχρονισμένο Ωνάση) Παπαδόπουλο και σηματοδοτεί όλο το εύρος της χαμένη επιθυμίας που μετατράπηκε σε εμμονικήδυστοπία. Δεν αξίζει τον κόπο να χαραμιστούν και άλλες λέξεις για αυτό το υβριδικό μεταλλαγμένο σκουπίδι.
«TILLDEATH»
Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Σ.Κ. Ντάλε με μόνο ατού την παρουσία της ΜέγκανΦοξ. Η ταινία πήρε συμπαθητικές κριτικές αλλά από μόνη της αποτελεί δυστοπικό προϊόν, αποτέλεσμα της δυστοπικής επιθυμίας του δημιουργού. Επειδή είναι πρωτάρης, θέλει να τα βολέψει όλα σε μία συσκευασία. Ο τίτλος βέβαια παραπέμπει στο γνωστό όρκο που δίνουν οι νεόνυμφοι, ότι «θα είναι μαζί μέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει». Ως τότε βεβαίως – και μάλιστα μετά από 11 χρόνια γάμου όπως έχει το ζευγάρι του φιλμ – εννοείται ότι θα έχουν κάνει τα μύρια όσα εκτός συζυγικού γηπέδου. Ο «μικρούλης» στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του συσσωρεύει όλα τα κλισέ από όλα τα showκαι δεν συμμαζεύεται. Ο σύζυγος του ζεύγους έχει μια έξυπνη και πονηρή ιδέα που ουσιαστικά εκφράζεται ως εξής: «Αφού εσύ με έχεις ρίξει στη δυστοπία μιας βαλτωμένης επιθυμίας, εγώ θα σε παίξω απευθείας σε δυστοπικό χώρο». Έτσι το κυρίως μέρος της δράσης εξελίσσεται σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο περικυκλωμένο από πάγους. Η φωτογραφία είναι πολύ καλή και το τέλος δήθεν φεμινιστικό, εκφραζόμενο με το ιδεολόγημα «πετάξτε τα δεσμά με μάχη σώμα με σώμα». Η βέρα που πετάει όμως η ΜέγκανΦοξ από το δαχτυλάκι της είναι το σημαινόμενο της κατάληξής της σε μία ενστικτώδη απάθεια. Και άλλο κακό να μη μας τύχει.
«CHERRY»
Αντίθετα, τα αίματα ζωηρεύουν με το «Cherry» (διάρκειας 2 ωρών και 12 λεπτών) και γιατί τα αδέρφια σκηνοθέτες Άντονι και Τζο Ρούσο είναι ικανοί και γιατί οι 25άρηδες πρωταγωνιστές Τομ Χόλαντ και Κιάρα Μπράβο είναι εξαιρετικοί. Το φιλμ ανήκει στη μεγάλη παράδοση του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά και μόλις χθες επισημοποιήθηκε η «ύπαρξή» του. Επειδή αφορά σε πειραγμένους χαρακτήρες σε μία δυστοπική εποχή, έτσι και η σκηνοθεσία είναι το ίδιο πειραγμένη: Παρατηρούμε σε αυτήν και στην αφήγηση αποφυγή γραμματουργηκών επαρμάτων, ελλείψεις, χαλαρούς ρυθμούς και γενικά τεχνικές έξω από την χολιγουντιανή συνταγή. Κοντά στο «Ρέκβιεμ για έναόνειρο» με την αγωνία του δυστοπικού ήρωα να συναντήσει την επιθυμία η εμπλοκή έρχεται από το απρόοπτο και από τη λάθος κίνηση. Ο μικρούλης ήρωας δεν γνωρίζει ακόμα πως όταν πάμε σε μεταβατική διερευνητική μετάβαση δεν αφηνόμαστε σε βιαστικές κινήσεις. Θα πρότεινα τους Έλληνες διανομείς να παραγνωρίσουν τον αντιεμπορικό χρόνο της ταινίας και να την εντάξουν στα προγράμματά τους. Δεν είμαστε αμερικανάκια για να χρησιμοποιούμε εκφράσεις του στιλ «πολύ μεγάλο είναι το φιλμ», «με κούρασε», «επαναλαμβάνεται», «μιλάνε πολύ», «τίποτα δεν γίνεται». Κι όμως γίνονται τόσα πολλά, κατακτάται η ωριμότητα και η επιθυμία από το σημείο της υπερβολής καταλήγει στην αμοιβαιότητα της συνεπιθυμίας. Πέραν των δύο εξαιρετικών σταρ η φωτογραφία, ο ήχος, η κίνηση της κάμερας είναι στην κυριολεξία φανταστικά παράγοντας το δεύτερο πεδίο μιας ψυχεδελικής κατάστασης που επιχειρεί να απαλύνει τη σκληρή πραγματικότητα.
ΥΓ: Το «Cherry» είναι το όνομα του βασικού ήρωα, σημαίνει βέβαια κεράσι, που στην αρχή είναι αγουρωπό και στη συνέχεια ωριμάζει. Αυτό το όμορφο «κερασάκι» δεν το θέλουν ούτε στην Αμερική και πιθανά στην Ελλάδα, επιλέγουν τα λουκάνικα και πιθανά κάτι θα ξέρουν καλύτερα από τον γράφοντα.
Το Φθινόπωρο φθάνει, το σινεμά εξαφανίζεται και πρέπει να παίξεις το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας για να επιλέξεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει, ποιο πετάς απευθείας στα σκουπίδια, πιο κρατάς στην καρδιά σου και ποιο το προτείνεις για τους άλλους. Όπως δείχνουν τα πράγματα -και κατά την άποψή μου κάνουν πολύ σωστά- οι διανομείς ταινιών δεν θα φέρουν στη χώρα μας το «Hitman’sWife΄sBodyguard» του Πάτρικ Χιουζ, που στην Αμερική σημειώνει μέτρια εμπορική επιτυχία. Δεν θα έρθει μεν στη χώρα μας, αλλά αφορά απόλυτα στην Ελλάδα. Βασικός δισεκατομμυριούχος ήρωας είναι Έλληνας, ο Αριστοτέλης Παπαδόπουλος και έχει βάλει ένα τελεσίγραφο στην ενωμένη Ευρώπη. Αν δεν ακυρώσει τα οικονομικά μέτρα σε βάρος της, θα καταστρέψει όλα τα κράτη. Είναι να απορεί κανένας για τη σκηνοθετική και αφηγηματική σύγχυση που διαθέτει ο Πάτρικ Χιουζ. Η ταινία είναι δήθεν παρωδία των τζειμσμποντικών φιλμ, είναι δήθεν νοσταλγικό ρετρό της χαμένης αθωότητας του ’60, δήθεν κωμική, δήθεν σουρεαλιστική. Ο ΡάιανΡέινολντς σίγουρα θα ντρέπεται για τη συμμετοχή του σε αυτό το φιλμ, η ΣάλμαΧάγιεκ είναι ο ορισμός της απόλυτης υστερίας και ο μόνος που στέκεται στο ύψος του είναι ο Αντόνιο Μπαντέρας. Παίζει άψογα τον Αριστοτέλη (δηλαδή ετεροχρονισμένο Ωνάση) Παπαδόπουλο και σηματοδοτεί όλο το εύρος της χαμένη επιθυμίας που μετατράπηκε σε εμμονικήδυστοπία. Δεν αξίζει τον κόπο να χαραμιστούν και άλλες λέξεις για αυτό το υβριδικό μεταλλαγμένο σκουπίδι.
«TILLDEATH»
Πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Σ.Κ. Ντάλε με μόνο ατού την παρουσία της ΜέγκανΦοξ. Η ταινία πήρε συμπαθητικές κριτικές αλλά από μόνη της αποτελεί δυστοπικό προϊόν, αποτέλεσμα της δυστοπικής επιθυμίας του δημιουργού. Επειδή είναι πρωτάρης, θέλει να τα βολέψει όλα σε μία συσκευασία. Ο τίτλος βέβαια παραπέμπει στο γνωστό όρκο που δίνουν οι νεόνυμφοι, ότι «θα είναι μαζί μέχρι ο θάνατος να τους χωρίσει». Ως τότε βεβαίως – και μάλιστα μετά από 11 χρόνια γάμου όπως έχει το ζευγάρι του φιλμ – εννοείται ότι θα έχουν κάνει τα μύρια όσα εκτός συζυγικού γηπέδου. Ο «μικρούλης» στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του συσσωρεύει όλα τα κλισέ από όλα τα showκαι δεν συμμαζεύεται. Ο σύζυγος του ζεύγους έχει μια έξυπνη και πονηρή ιδέα που ουσιαστικά εκφράζεται ως εξής: «Αφού εσύ με έχεις ρίξει στη δυστοπία μιας βαλτωμένης επιθυμίας, εγώ θα σε παίξω απευθείας σε δυστοπικό χώρο». Έτσι το κυρίως μέρος της δράσης εξελίσσεται σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο περικυκλωμένο από πάγους. Η φωτογραφία είναι πολύ καλή και το τέλος δήθεν φεμινιστικό, εκφραζόμενο με το ιδεολόγημα «πετάξτε τα δεσμά με μάχη σώμα με σώμα». Η βέρα που πετάει όμως η ΜέγκανΦοξ από το δαχτυλάκι της είναι το σημαινόμενο της κατάληξής της σε μία ενστικτώδη απάθεια. Και άλλο κακό να μη μας τύχει.
«CHERRY»
Αντίθετα, τα αίματα ζωηρεύουν με το «Cherry» (διάρκειας 2 ωρών και 12 λεπτών) και γιατί τα αδέρφια σκηνοθέτες Άντονι και Τζο Ρούσο είναι ικανοί και γιατί οι 25άρηδες πρωταγωνιστές Τομ Χόλαντ και Κιάρα Μπράβο είναι εξαιρετικοί. Το φιλμ ανήκει στη μεγάλη παράδοση του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά και μόλις χθες επισημοποιήθηκε η «ύπαρξή» του. Επειδή αφορά σε πειραγμένους χαρακτήρες σε μία δυστοπική εποχή, έτσι και η σκηνοθεσία είναι το ίδιο πειραγμένη: Παρατηρούμε σε αυτήν και στην αφήγηση αποφυγή γραμματουργηκών επαρμάτων, ελλείψεις, χαλαρούς ρυθμούς και γενικά τεχνικές έξω από την χολιγουντιανή συνταγή. Κοντά στο «Ρέκβιεμ για έναόνειρο» με την αγωνία του δυστοπικού ήρωα να συναντήσει την επιθυμία η εμπλοκή έρχεται από το απρόοπτο και από τη λάθος κίνηση. Ο μικρούλης ήρωας δεν γνωρίζει ακόμα πως όταν πάμε σε μεταβατική διερευνητική μετάβαση δεν αφηνόμαστε σε βιαστικές κινήσεις. Θα πρότεινα τους Έλληνες διανομείς να παραγνωρίσουν τον αντιεμπορικό χρόνο της ταινίας και να την εντάξουν στα προγράμματά τους. Δεν είμαστε αμερικανάκια για να χρησιμοποιούμε εκφράσεις του στιλ «πολύ μεγάλο είναι το φιλμ», «με κούρασε», «επαναλαμβάνεται», «μιλάνε πολύ», «τίποτα δεν γίνεται». Κι όμως γίνονται τόσα πολλά, κατακτάται η ωριμότητα και η επιθυμία από το σημείο της υπερβολής καταλήγει στην αμοιβαιότητα της συνεπιθυμίας. Πέραν των δύο εξαιρετικών σταρ η φωτογραφία, ο ήχος, η κίνηση της κάμερας είναι στην κυριολεξία φανταστικά παράγοντας το δεύτερο πεδίο μιας ψυχεδελικής κατάστασης που επιχειρεί να απαλύνει τη σκληρή πραγματικότητα.
ΥΓ: Το «Cherry» είναι το όνομα του βασικού ήρωα, σημαίνει βέβαια κεράσι, που στην αρχή είναι αγουρωπό και στη συνέχεια ωριμάζει. Αυτό το όμορφο «κερασάκι» δεν το θέλουν ούτε στην Αμερική και πιθανά στην Ελλάδα, επιλέγουν τα λουκάνικα και πιθανά κάτι θα ξέρουν καλύτερα από τον γράφοντα.
ΣΧΟΛΙΑ