Τρία ήταν τα ερωτήματα στα οποία κλήθηκε να απαντήσει ο ψηφοφόρος στις χθεσινές εκλογές. Ερωτήματα που αφορούσαν τις εκκρεμότητες που είχε αφήσει η κάλπη της 21ης Μαΐου. Το πρώτο αφορούσε το εύρος της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας η πολιτική κυριαρχία είχε ήδη προεξοφληθεί από τον Μάιο. Το δεύτερο ερώτημα είχε να κάνει με την πρωτοκαθεδρία στο χώρο της κεντροαριστεράς, δηλαδή τους συσχετισμούς μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Το δε τρίτο ερώτημα αφορούσε τον αριθμό των κομμάτων τα οποία θα κατάφερναν να διαβούν το κατώφλι του Κοινοβουλίου.

Η κάλπη της 25ης Ιουνίου ανέδειξε ένα ισχυρό κόμμα και έναν ισχυρό πρωθυπουργό, επαναλαμβάνοντας απλώς το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου. Το 40,5% και οι 158 έδρες αποτελούν ασφαλώς σημαντική νίκη για τη Νέα Δημοκρατία, αν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε και προσδοκούσε κάπως υψηλότερο ποσοστό ή, έστω, περισσότερους βουλευτές, κάτι που του το στέρησε η είσοδος οκτώ κομμάτων στη Βουλή. Παρ' όλα αυτά, ο αρχηγός της ΝΔ έχει μπροστά του ένα καθαρό γήπεδο για να ξεδιπλώσει τις πολιτικές του, χωρίς μάλιστα να υφίσταται ιδιαίτερη ενόχληση από την πολυκερματισμένη αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την κατρακύλα, χάνοντας άλλες δύο και πλέον μονάδες, πλησιάζοντας σχεδόν το ποσοστό που είχε πάρει στις εκλογές του Μαΐου 2012. Μόνο που τότε ήταν στην άνοδο, ενώ τώρα βρίσκεται σε αντίστροφη πορεία. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ασφαλώς στρατηγική ήττα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το οποίο μπαίνει από σήμερα σε μια περίοδο ισχυρών εσωτερικών αναταράξεων. Η χθεσινοβραδινή δήλωση του Αλέξη Τσίπρα δείχνει ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν σκοπεύει να αποχωρήσει. Θα θέσει τον εαυτό του, όπως είπε, στην κρίση των μελών του κόμματος κι απ' ότι φαίνεται θα συνεχίσει να ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο όμως, θα επιχειρήσει αυτή τη φορά να μετασχηματίσει, αλλάζοντας ενδεχομένως και το όνομα.

Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να διατηρήσει τις δυνάμεις του, αυξάνοντας κατά τι το ποσοστό του, μειώνοντας την απόσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ στις έξι ποσοστιαίες μονάδες από οκτώμισι που ήταν τον Μάιο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος πλέον θα είναι και στο Κοινοβούλιο, έχει μπροστά του μια ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ ξανά σε ρόλο πρωταγωνιστή και σε κυρίαρχο στο χώρο της κεντροαριστεράς. Πολλά θα κριθούν βεβαίως και από τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τα δύο κόμματα να έχουν πλέον στραμμένο το βλέμμα τους στις ευρωεκλογές του 2024, με ενδιάμεσο σταθμό τις εκλογές της αυτοδιοίκησης.

Στους κερδισμένους των χθεσινών εκλογών είναι το ΚΚΕ το οποίο αύξησε κι άλλο το ποσοστό του, εκμεταλλευόμενο την πολύ καλή οργανωτική του συγκρότηση η οποία το βοήθησε να μην υποστεί απώλειες λόγω της μεγάλης αποχής.

Η απάντηση της χθεσινής κάλπης στο τρίτο ερώτημα ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική περίοδο που εισέρχονται στη Βουλή οκτώ κόμματα, εκ των οποίων μάλιστα τα τέσσερα καταχωρίζονται στις τάξεις της “αντισυστημικής ψήφου”. Η μετατόπιση της ΝΔ προς το κέντρο, άφησε ελεύθερο χώρο προς τα δεξιά της τον οποίο εκμεταλλεύτηκαν τόσο η Ελληνική Λύση όσο και η ΝΙΚΗ. Ξεχωριστή είναι η περίπτωση των Σπαρτιατών, που αποτελούν το γενόσημο της Χρυσής Αυγής και μένει να φανεί εάν, εκτός της ιδεολογίας της, θα αντιγράψει και τις φασιστικές πρακτικές της. Η υποκατάσταση του κόμματος που είχε ετοιμάσει ο Κασιδιάρης από τους Σπαρτιάτες αποδεικνύει επίσης ότι η φασιστική ιδεολογία και πρακτική δεν αντιμετωπίζονται με νομοθετικούς ακροβατισμούς της τελευταίας στιγμής. Η απάντηση απέναντι σε αυτά τα νεοναζιστικά μορφώματα δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική και διαρκής.

Τέλος, η οριακή είσοδος τους κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή αναπληρώνει ουσιαστικά το κενό που άφησε ο Γιάννης Βαρουφάκης με τον οποίο άλλωστε συνέπλεαν το πρώτο οκτάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Μία ακόμη σημαντική παρατήρηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι για πρώτη φορά, μετά το 1974 το άθροισμα των πολιτικών σχηματισμών που βρίσκονται δεξιότερα του κέντρου υπερτερεί αυτών που βρίσκονται προς τα αριστερά.