Πριν από λίγο καιρό, για λόγους διαφάνειας και αποκατάστασης των διαστρεβλώσεων στο ίδιο το πολίτευμα, τα κόμματα -περίπου ομόφωνα- αποφάσισαν την κατάτμηση δύο μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Της Β’ Αθηνών που είχε 44 έδρες και του Υπολοίπου Αττικής, που είχε 15 έδρες.

Όμως την Α’ εκλογική περιφέρεια της Θεσσαλονίκης, που εκλέγει 16 βουλευτές, δεν την άγγιξαν, ούτε καν συζήτησαν το ενδεχόμενο να κατατμηθεί.

Κατά πάσα πιθανότητα τα κόμματα δεν ήθελαν να την αγγίξουν, διότι τους βολεύει έτσι όπως είναι. Μία μεγάλη περίεργη εκλογική περιφέρεια, χωρίς όμως εσωτερική συνοχή, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι σε αυτήν την πόλη που φημίζεται για τον έντονο τοπικισμό της βρίσκουν πάντοτε φιλόξενο καταφύγιο οι αρχηγοί των κομμάτων.

Δε μιλάω για τον Κώστα Καραμανλή και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, που πάντα βουλευτές Θεσσαλονίκης ήταν.

Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε βουλευτής Θεσσαλονίκης σε όλην την αρχηγική του περίοδο στη ΝΔ από το 1985 έως το 1993. Πλην μιας φοράς, που για ειδικούς λόγους επέλεξε έδρα σε άλλη εκλογική περιφέρεια.

Αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου βουλευτής Θεσσαλονίκης ήταν, και στις τρεις εκλογές της αρχηγικής του θητείας στο ΠΑΣΟΚ.

Αλλά και ο Μιλτιάδης Έβερτ βουλευτής Θεσσαλονίκης ήταν στην μοναδική φορά που ηγήθηκε του κόμματος στις εκλογές.

Αλλά και ο Σταύρος Θεοδωράκης τη Θεσσαλονίκη προτίμησε να εκλεγεί στην τρέχουσα βουλή, ενώ και ο Βασίλης Λεβέντης θα μπορούσε να έχει την έδρα της Θεσσαλονίκης, αλλά προτίμησε να κάνει βουλευτή τον Γιώργο Σαρίδη, ενώ το 2012 υποψήφια ήταν και η Αλέκα Παπαρήγα και ο Λεωνίδας Κύρκος είχε διατελέσει Θεσσαλονίκης τον Απρίλιο 1990, επειδή δεν περίσσευε έδρα στην Α’ Αθήνας.

Γενικώς η πόλη της Θεσσαλονίκης αποδεικνύεται πολύ φιλόξενη, διαψεύδοντας όσους θεωρούν ότι στη Θεσσαλονίκη ευδοκιμεί ένα κλίμα που δεν ευνοεί όσους δεν έχουν ρίζες σε αυτήν. Και μάλιστα αδιαμαρτύρητα. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς από τον Κώστα Καραμανλή, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Λεωνίδα Κύρκο να προωθούν τα τοπικά ζητήματα στην βουλή.

Οι άνθρωποι λοιπόν αυτής της πόλης, οι οποίοι δέχθηκαν αδιαμαρτύρητα τη θεσμική υποεκπροσώπηση της πόλης, σήμερα συζητούν εάν είναι σωστή ή λάθος η πρόθεση Μητσοτάκη και Τσίπρα για συμπερίληψη του Νίκου Ταχιάου και της Κατερίνας Νοτοπούλου στα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους, επειδή πρόσφατα ήταν υποψήφιοι δήμαρχοι.

Ποιος μπορεί να απαγορεύσει σε ένα κόμμα να προτείνει στην κοινωνία τον α’ η τον β’ υποψήφιο; Κανένας!

Απλώς τυχαίνει τα ίδια τους τα κόμματα να έχουν ...κάποιες αντιρρήσεις.

Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι ανησυχούν για το ενδεχόμενο η προβολή της κυρίας Νοτοπούλου στις δημοτικές εκλογές να επηρεάσει ψηφοφόρους και να την ενισχύσει απέναντι σε άλλους υποψηφίους.

Στη δε ΝΔ, κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να αποτραπεί κάθε σκέψη του κ.Μητσοτάκη να ανακατέψει την κομματική τράπουλα της Θεσσαλονίκης.

Όμως, κανείς από τους δύο, ούτε ο κ.Ταχιάος, ούτε η κυρία Νοτοπούλου έγιναν υποψήφιοι δήμαρχοι επειδή οι ίδιοι εκδήλωσαν το σχετικό ενδιαφέρον.

Έγιναν υποψήφιοι δήμαρχοι, επειδή στα πρόσωπα τους κατέληξαν οι αρχηγοί τους.

Οι αρχηγοί τους μας τους εισηγήθηκαν για έναν ρόλο, στον οποίο οι ίδιοι για λόγους που δεν είναι της παρούσης, δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν.

Αν λοιπόν, ο κ.Μητσοτάκης και ο κ.Τσιπρας θέλουν να προτείνουν τους υποψηφίους που μας είχαν προτείνει για δημάρχους, ως υποψήφιους βουλευτές, να αναλάβουν την ευθύνη την ίδιοι.

Επειδή ούτε ο Ταχιαος, ούτε η Νοτοπουλου εκδήλωσαν αυτοτελώς το ενδιαφέρον να είναι υποψήφιοι βουλευτές, οι αρχηγοί τους πρέπει να τους καλέσουν και να τους ζητήσουν να είναι υποψήφιοι για λόγους κομματικού συμφέροντος.

Και να μας πουν για ποιον λόγο δεν πτοήθηκαν από το εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών.