Τα ερωτήματα αναφορικά με το τι έγινε, γιατί έγινε και πώς έγινε στην υπόθεση των υποκλοπών που δηλητηριάζει σχεδόν ανήκεστα την χώρα, θα απαντηθούν κάποτε.

Δε γίνεται μία τέτοια υπόθεση να παραμείνει για πάντα στο σκοτάδι. Θα χρειαστεί χρόνος, θα υπάρχουν πισωγυρίσματα, λάθη, ψεύτικες «αποδείξεις», αλλά κάποια στιγμή θα βγει η αλήθεια. Σε βάθος χρόνου ναι, αλλά θα λάμψει.

Η τεχνολογία παρέχει διευκολύνσεις σε όσους θέλουν να την χρησιμοποιούν για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά πάντα αφήνει ανεξίτηλα ίχνη που κάποια ώρα θα φωτιστούν. Τα γεγονότα αυτής της βδομάδας με τις αποκαλύψεις του «Documento», την πρωτοφανή επίθεση του Βαγγέλη Μαρινάκη στο Μαξίμου και την έμφορτη νέων μηνυμάτων συνέντευξη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, τροποποίησαν σε σημαντικό βαθμό τα δεδομένα αυτής της ερεβώδους ιστορίας.

Παραμερίζω αυτά τα ερωτήματα προς το παρόν, αναμένοντας τα νέα στοιχεία που σιγά- σιγά και βασανιστικά θα αποκαλύπτονται, και περνώ σε ένα άλλο θέμα ζωτικής σημασίας για την περιοχή μας -τη βόρεια Ελλάδα- που κι αυτό παραμένει μέσα σε ένα σύννεφο ασάφειας και αβεβαιότητας.

Αναφέρομαι φυσικά στην ακύρωση του διαγωνισμού ιδιωτικοποίησης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, που συνέβη έτσι ξαφνικά, χωρίς να παρασχεθούν επίσημες πληροφορίες για τους λόγους και την σκοπιμότητα της.

Η πρώτη απάντηση που δόθηκε από κυβερνητικές πηγές πως «το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι πολύτιμο και ως τέτοιο θα πρέπει να μείνει κρατικό», δεν θεωρείται πλήρης και πειστική.

Τα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης που ιδιωτικοποιήθηκαν, δεν ήταν πολύτιμα; Ή όλα τα αεροδρόμια που πέρασαν στα χέρια της Fraport δεν είναι πολύτιμα, για να μην αναφερθώ στις λοιπές κρίσιμες υποδομές (συγκοινωνίες, ενέργεια κλπ). Και σε τελική ανάλυση, πότε κατάλαβαν ότι το συγκεκριμένο λιμάνι είναι πολύτιμο και πρέπει να μείνει κρατικό;

Από την στιγμή που η επίσημη απάντηση κρίθηκε ανεπαρκής, άρχισαν οι εικασίες και οι φήμες.

Μήπως οι δύο εταιρείες που απέμειναν στην κούρσα διεκδίκησης του διαγωνισμού ιδιωτικοποίησης του εν λόγω λιμανιού, δεν ήταν φιλικές προς την κυβέρνηση και τους Αμερικανούς που δεν κρύβουν το ισχυρό ενδιαφέρον τους για την περιοχή, την οποία έχουν επιλέξει ως υψίστης σπουδαιότητας βάση τους;

Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς αμφότερες οι εταιρείες που απέμειναν στην κούρσα, είναι αμερικανικές (αποκλείστηκαν στην προηγούμενη φάση του διαγωνισμού οι άλλες).

Μήπως άλλαξε κάτι στο πλαίσιο συμφωνίας της χώρας μας με τις ΗΠΑ; Μήπως δηλαδή κάπου νιώσαμε ότι η αμερικανική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη, δεν βοηθά όσο νομίζαμε την εθνική μας υπόθεση (σχέση με Τουρκία) και επιλέγουμε κάποια επαναδιαπραγμάτευση;

Μήπως συμβαίνει κάτι ακόμη πιο σύνθετο, που ξεφεύγει προς το παρόν από τις λογικές υποθέσεις;

Όπως και να έχει, τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απαντηθούν, καθώς είναι ζωτικής σημασίας για την ακριτική περιοχή της χώρας μας.

Πρώτιστα, θα πρέπει η κυβέρνηση να προσφέρει εγγυήσεις ότι η ακύρωση του διαγωνισμού, δεν θα οδηγήσει σε ματαίωση του επενδυτικού προγράμματος που είναι επιβεβλημένο για την ανάπτυξη του λιμανιού ώστε αυτό να μπορέσει να ανταποκριθεί στον σημαίνοντα ρόλο για τον οποίο προαλείφεται.

Θυμάμαι τα (όχι και τόσο) παλιά τα χρόνια, λίγο μετά την έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης και της προόδου της τεχνολογίας που έφερνε διαρκώς νέα videogames, που στα μέσα ενημέρωσης αραιά και πού ετοιμάζαμε θέματα για την έκθεση των παιδιών στη βία που άρχισε τότε να προβάλλεται απροκάλυπτα στον εικονικό κόσμο που άρχιζαν σιγά σιγά να μπαίνουν.

Και δώστου αναλύσεις επί αναλύσεων από ειδικούς και μη να βλέπουν τη μικρή οθόνη ως «Σατανά» και να αφορίζουν τους γονείς που τολμούσαν να αφήσουν τα παιδιά τους μπροστά στο γυαλί.

Δεν είχε έρθει τότε ακόμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και ο όρος «politically correct», άσε που θεωρούσαμε πως Ευρωπαίοι και Δυτικοί γινόμαστε αυτομάτως επειδή πήγαμε ένα ταξίδι στο Μιλάνο για ψώνια και δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να «κράζουμε» όλους όσοι άφηναν τα παιδιά μπροστά στο γυαλί για να φτιάξουν ένα φαϊ ή να κάνουν καμιά υπερωρία στο γραφείο.

Αυτά τα έκαναν οι «προχωρημένοι», οι λίγοι δηλαδή που διάβαζαν ή μάθαιναν για τις βλαβερές συνέπειες της έκθεσης ανηλίκων στη βία.

Οι άλλοι, οι πολλοί δηλαδή πιστοί στο δόγμα πως τα παιδιά, ειδικά τα αγόρια -η πατριαρχία είναι συνυφασμένη με τα πατροπαράδοτα δόγματα του τόπου- παίζουν και λίγο (έως πολύ ξύλο) ό,τι και εάν ερχόταν στην επικαιρότητα, το εξωράιζαν με το «έλα μωρέ τώρα, κι εμείς τα ίδια κάναμε».

Πέρασαν τα χρόνια, από παππούδες μέχρι γονείς και νεαρούς ενήλικες η νοοτροπία αυτή επέμενε, οι όποιες συζητήσεις δεν αφορούσαν ποτέ τον εαυτό μας, τις αρχές που δίναμε, τα παραδείγματα που έπαιρναν, τα σχολεία που ήταν αδιάφορα για την κοινωνική παιδεία, αλλά τη σατανική τεχνολογία.

Άλλαξαν, όμως και οι καιροί, οι κρίσεις και κυρίως οι οικονομικές έκαναν το όλο περιβάλλον πολύ πολύ πιο άγριο και η κατάσταση χειροτέρευε, χωρίς ουδείς να τολμά όχι μόνο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα κατάματα, αλλά ούτε καν να αποδεχτεί πως η αθωότητα ανήκει στο παρελθόν.

Βλέποντας γύρω μου αυτά που γίνονται χρόνια τώρα σε σχολεία και πάρκα, σε γειτονιές και καφέ που συχνάζουν τα παιδιά, παρατηρώ πως οι έφηβοι του λυκείου ουδεμία σχέση έχουν με παιδιά. Τόσο η σωματική διάπλαση και η δύναμη όσο και τα ένστικτα (ακόμα και τα δολοφονικά) δε διαφέρουν από έναν 16χρονο σε έναν 18χρονο.

Η διαφορά; Πως ο πρώτος θεωρείται παιδί και εάν βιαιοπραγήσει, όπως π.χ. εκείνα τα λυκειόπαιδα που άφησαν συμμαθητή τους μόνιμα παράλυτο από το ξύλο μέσα στο σχολείο, θα δικαστεί ως ανήλικος και θα πέσει στα (εντελώς) μαλακά, ενώ ο δεύτερος θα πάει ως ενήλικος μέχρι και ισόβια.

Θα μου πεις, και τι να γίνει; Προφανώς και δε μπορούμε να μην έχουμε διαφορετικό δικαστικό σύστημα για τους ανήλικους και τους ενήλικες.

Το θέμα είναι να μη φτάνουμε στο δικαστικό σύστημα. Το θέμα είναι να εξαλείψουμε τη βία από τη σκέψη, από την κοινωνία, από τη σχολική κοινότητα.

Ειδικός δεν είμαι και ούτε μπορώ να γίνω. Όμως αντιλαμβάνομαι πλήρως πως νοσούμε πολύ σοβαρά ως κοινωνία. Και όπως με όλα τα είδη νόσησης εκτός της προφανούς βιολογικής με έντονη συμπτωματολογία, σφυρίζουμε αδιάφορα και ως πολίτες και ως κοινωνία και πρωτίστως ως πολιτεία.

Και εάν δεν το θέσουμε ως πρώτη μας προτεραιότητα, λυπάμαι που το λέω αλλά θα συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε γενιές νταήδων (στην καλύτερη) ή εν δυνάμει δολοφόνων.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 13.11.2022