Μετά την πρώτη εικόνα που έχουμε –και χωρίς τα οριστικά αποτελέσματα, η εικόνα όλης της περιόδου από την προκήρυξη των εκλογών μέχρι σήμερα φαίνεται να επαληθεύει την εκτίμηση ότι ήταν μια βουβή –χωρίς εξάρσεις εκλογική περίοδος. Αν το αποτέλεσμα δώσει δυνατότητα συνεννοήσεων ή όχι θα δείξει. Πρακτικά μείναμε κοντά στο 2019. Λίγο πάνω, λίγο κάτω.

Το κομματικό σύστημα της Ελλάδας, όπου όλα τα κόμματα δεν έχουν δυναμικό συνεργασίας και είναι –πρακτικά, αδύνατη η μεταξύ των κομμάτων συνεννόηση δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδα διαμόρφωσης ευρύτερων συναινέσεων. Φυσικά είναι η απόδειξη της αδυναμίας του εκλογικού συστήματος της αναλογικής να διαμορφώσει ένα ουσιαστικό τοπίο και η –πρακτικά, απόδειξη ότι το σύστημα αναλογικής έγινε για να εμποδίσει την αξιωματική αντιπολίτευση να γίνει κυβέρνηση και να αναγκάσει να οδηγηθούμε σε επόμενες εκλογές.

Τα παρόντα κόμματα πιθανολογούμε ότι δύσκολα θα βρουν διέξοδο. Ο πρώτος θέλει να κερδίσει μόνος του, ο δεύτερος θέλει να «περιορίσει» τους δυνητικά αντιπάλους για τον ρόλο του δεύτερου πόλου, ο τρίτος προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της ανάγκης συνεργασιών και της προσπάθειας να είναι αυτός ο επόμενος δεύτερος πόλος.

Τα άλλα κόμματα που κατάφεραν να περάσουν το όριο συμμετοχής τέθηκαν εξ αρχής από μόνα τους εκτός του πολιτικού ανταγωνισμού. Διεκδικούν την επιβίωση τους ή απλά την παρουσία τους.

Απλά να θυμηθούμε το 2012 στην δεύτερη εκλογή ότι 20% μεταφέρθηκε στους 2 πρώτους. Το 2023 δεν είναι 2012 και η αλλαγή δεν είναι πρόσκληση σε πάρτι. Η ανάγκη διαρθρωτικών αλλαγών είναι προφανής και απαραίτητη. Θα δούμε πως και που θα πάμε.

Από τα 10 εκατομμύρια ψηφοφόρων, τα 2 εκατομμύρια είναι εκτός Ελλάδας. Ψήφισαν από αυτούς 20 χιλιάδες. Από τα άλλα 8 εκατομμύρια, 1 εκατομμύριο δεν θέλει να ψηφίσει και το άλλο εκατομμύριο δυσκολεύεται από την απαρχαιωμένη διαδικασία. Είναι καιρός να τα δούμε και να συνεννοηθούμε. Αδύνατο για Έλληνες και Ελληνίδες που τα ξέρουν όλα και έχουν πάντα δίκαιο…..