Ο πόνος είναι συνυφασμένος με την έννοια της προσφυγιάς και καθένας από τους ανθρώπους που περπάτησαν για μέρες και μήνες επικίνδυνα περάσματα ή μπήκαν σε μία βάρκα για να γλιτώσουν τις ζωές τους και να φτιάξουν καινούριες, πιο ασφαλείς σε μία νέα πατρίδα, έχει να διηγηθεί ιστορίες που μόνο δάκρυα φέρνουν στα μάτια.

Το τραγικό ναυάγιο στην Πύλο στις 16 Ιουνίου και οι εκατοντάδες αγνοούμενοι στα νερά της Μεσογείου είναι από μόνο του μία τραγική ιστορία. Και όμως πίσω απ' αυτή κρύβεται και το δράμα ενός ολόκληρου χωριού, του οποίου η μοίρα δέθηκε με αίμα με την Ελλάδα, κι ας μας χωρίζουν τόσα χιλιόμετρα.

Ο λόγος για την Κουιράτα, ένα χωριουδάκι στο ορεινό Κασμίρ που ανήκει διοικητικά στο Πακιστάν και το οποίο έχει βυθιστεί στο πένθος, αφού ο ανθός της νιότης του χάθηκε για πάντα στα παγωμένα νερά.

Ο βρετανικός Guardian αλλά και το αμερικανικό CNN έστειλαν ρεπόρτερ στο φτωχό και ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους χωριό που θρηνεί 25 παλικάρια, τα οποία μπήκαν στο μοιραίο σαπιοκάραβο για να φτάσουν κάποτε στη γη της... επαγγελίας, όπως θεωρούσαν την Ιταλία.

Ένας αέρας πόνου και θρήνου κατακλύζει το μικρό χωριό στο Κασμίρ που διοικείται από το Πακιστάν, όπου οι ελπίδες σβήνουν γρήγορα για σχεδόν δύο δωδεκάδες κατοίκους που πήγαν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και έκτοτε έχουν εξαφανιστεί. 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του CNN «Οικογένειες αντιστέκονται στα δάκρυα καθώς λαχταρούν να ακούσουν τι μπορεί να συνέβη στα αγαπημένα τους πρόσωπα –όλοι μετανάστες στο Adriana, το σαπιοκάραβο που ανατράπηκε στα ανοικτά των ακτών της Ελλάδας την περασμένη εβδομάδα, σκοτώνοντας τουλάχιστον 81 ανθρώπους και αφήνοντας εκατοντάδες άλλους αγνοούμενους. 

Στο Πακιστάν, οι αρχές δήλωσαν ότι περισσότεροι από 300 υπήκοοι του έχασαν τη ζωή τους στην τραγωδία, αλλά δεν διευκρίνισαν πώς έλαβαν τις πληροφορίες. Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ερευνών του Πακιστάν σε ανακοίνωσή της την Τρίτη ανέφερε ότι 88 άνθρωποι έχουν επισήμως καταγραφεί ως αγνοούμενοι από μέλη της οικογένειάς τους. 

Η Κουιράτα των 8.000 κατοίκων είναι μόνο μία από τις πολλές πακιστανικές κοινότητες που ταλαιπωρούνται από την καταστροφή - περίπου 22 άνθρωποι από αυτό το χωριό παραμένουν αγνοούμενοι, σύμφωνα με τους κατοίκους. Τα αγαπημένα τους πρόσωπα τώρα αντιμετωπίζουν μια αγωνιώδη αναμονή, περιμένοντας τις έρευνες στην Ελλάδα. 

Ο Saeed Anwar είπε ότι τέσσερα μέλη της οικογένειας αγνοούνται -συμπεριλαμβανομένου του αδελφού του Abdul Jabbar. Μια selfie που στάλθηκε στο τηλέφωνο του Anwar από την ομάδα πριν εξαφανιστούν έδειχνε τους τέσσερις άνδρες να χαμογελούν, με στόχο να φτάσουν στην Ιταλία, εκεί που περισσότεροι από 500 νέοι του χωριού έχουν βρει καταφύγιο τα τελευταία χρόνια.».

Συγκλονιστικό και το ρεπορτάζ του Guardian.

Την τελευταία φορά που ο Μοχάμεντ Γιούσαφ μίλησε με τον γιο του, Σαχίντ, στις 8 Ιουνίου, ο γιος περίμενε με αγωνία στη Λιβύη τους λαθρέμπορους να τον στριμώξουν με εκατοντάδες άλλους σε μια βάρκα με προορισμό την άλλη πλευρά της Μεσογείου. Έξι μέρες αργότερα, η κατάμεστη ψαρότρατα βυθίστηκε στα ανοιχτά της Ελλάδας. Ο 28χρονος Σαχίντ, καταστηματάρχης και πατέρας δύο παιδιών από τη μικρή πόλη Κουιράτα στο Κασμίρ είναι μεταξύ των εκατοντάδων αγνοουμένων, που θεωρούνται νεκροί. «Δεν ήθελα ποτέ να φύγει», είπε ο Γιούσαφ μέσα σε δάκρυα. 

«Ο μεγαλύτερος αδελφός του τον συμβούλεψε επίσης να μην κάνει αυτό το θανατηφόρο θαλάσσιο ταξίδι. Είναι σαν να περπατάς στη φωτιά και μπορεί να σε τυλίξει. Του είπαμε πολλές φορές, σταματήστε το. Του ζητήσαμε μάλιστα να επιστρέψει από τη Λιβύη».

Ο Guardian διηγείται ακόμα την ιστορία του 29χρονου Περβέζ, συντρόφου μιας γυναίκας σε εγκυμοσύνη, που ο πατέρας του χρειάστηκε να ζήτησε δανεικά από 20 φίλους για να τον βοηθήσει να κάνει το ταξίδι στην Ευρώπη. Του 39χρονου Αμπντούλ, αρτοποιού και πατέρα δύο παιδιών, που έλεγε στον αδερφό του πως στη Λιβύη τους έδιναν ένα κομμάτι ψωμί για όλο το 24ωρο.

Του 26χρονου Αχμέντ, που οι διακινητές του πήραν το διαβατήριο, τον χτύπησαν και τον έβαλαν τέσσερις μέρες σ΄ ένα κελί χωρίς φαγητό αλλά ήταν χαρούμενος όταν έφτασε η ώρα να μπει στο αλιευτικό, πίστευε ότι θα γλιτώσει από την κόλαση της Λιβύης και θα έφτανε στην Ιταλία για να δουλέψει και να μπορεί να στέλνει λεφτά πίσω στην οικογένεια του. 

Είναι στην ουσία η ιστορία ενός πάμπτωχου χωριού που οι νέοι του φεύγουν, πουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν, δανείζονται από παντού, περπατούν με τις ώρες, διασχίζουν σύνορα αντιμετωπίζουν τη βία. 

«Ο γιος μου υπέφερε πολύ πριν πεθάνει», λέει η Κουσάρ, μητέρα του Αχμέντ (επάνω) «πρώτα στα χέρια των διακινητών και μετά στη θάλασσα. Έφυγε μέσα στον πόνο. Θέλουμε δικαιοσύνη».