Το ελληνικό σινεμά στο διεθνές διαγωνιστικό του 59ου ΦΚΘ
Οι σκηνοθέτες των τριών ταινιών που συμμετέχουν, μιλούν στη "ΜτΚ"
07/11/2018 07:15
Ένα από τα βασικότερα κομμάτια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι το διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του. Ταινίες από όλο τον κόσμο διαγωνίζονται για τα βραβεία της διοργάνωσης που απονέμονται κάθε χρόνο στη διάρκεια της τελετής λήξης του θεσμού. Φέτος, ανάμεσα σε αυτές, τρεις έλληνες δημιουργοί παρουσιάζουν τη δουλειά τους με ισάριθμες ταινίες μεγάλου μήκους. Πρόκειται για τους Στηβ Κρικρή με την ταινία «The waiter», Νίκο Λαμπότ με την ταινία «Η δουλειά της» και Μάριο Πιπερίδη με την ταινία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ». Οι τρεις σκηνοθέτες μίλησαν στη «ΜτΚ» καθένας για το φιλμ του, για τις προσδοκίες του από το 59ο ΦΚΘ, αλλά και την εικόνα τους για την ευρύτερη διοργάνωση.
Στηβ Κρικρής: Ο τρόπος που η ρουτίνα της επανάληψης απελευθερώνει
Ο Στηβ Κρικρής.
Ως μία «μελέτη ενός χαρακτήρα (character study) και των αναγκών που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές» χαρακτηρίζει την ταινία του με τίτλο «The Waiter» ο σκηνοθέτης Στηβ Κρικρής. Στην ταινία ο κεντρικός ήρωας, ο Ρένος, είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος. Μοναχικός και απόμακρος, παραμένει ευλαβικά προσκολλημένος στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του και αφιερωμένος στη δουλειά του. «Ένας ιδιόμορφος, διφορούμενος χαρακτήρας με σχολαστική παρατηρητικότητα πάνω στη συμπεριφορά των ανθρώπων, και ένας άπληστος συλλέκτης ασήμαντων πληροφοριών. Θα τον παρομοιάζαμε σαν έναν ήρωα του Αλμπέρ Καμί -σχεδόν αυτιστικό, κλεισμένο στο δικό του κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης για το χαρακτήρα που έπλασε. Αλλά η ζωή επιφυλάσσει στον ήρωα μία μεγάλη στροφή στη ρουτίνα του. Θα την αποδεχτεί; Πώς θα συμπεριφερθεί όταν έρχεται αντιμέτωπος με ακραίες συνθήκες που αφορούν έναν φόνο; Η ταινία βασίζεται στην αρχή ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από τον «εαυτό» του. «Ότι η ρουτίνα της επανάληψης - μια έννοια κλειδί για τη δυνατότητα μιας καλής και ευτυχισμένης ζωής σε απελευθερώνει από την αγωνία της αναζήτησης του καινούργιου, που μπορεί όμως να επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις», επισημαίνει ο Στηβ Κρικρής.
«Πάντα ο δρόμος είναι δύσκολος»
Για την παραγωγή της ταινίας συνάντησε διάφορες δυσκολίες, κυρίως ως προς τη χρηματοδότησή της. «Πάντα ο δρόμος είναι δύσκολος και ειδικότερα όταν πρόκειται για πρώτη ταινία. Υπήρξε αρκετό χρονικό διάστημα μεταξύ των χρηματοδοτήσεων και αυτή η συνθήκη αφενός έδωσε χρόνο στην προετοιμασία της ταινίας και αφετέρου επέτεινε την αβεβαιότητα ως προς τον τρόπο υλοποίησης του project», τονίζει.
Στα θέματα παραγωγής υπήρξαν δυσκολίες στην ανεύρεση των χώρων. «Η επιτακτική ανάγκη να βρούμε μία πολυκατοικία με μακριούς διαδρόμους, ευρύχωρη είσοδο, πολλά διαμερίσματα - και να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε δύο αντικριστά, έκανε το εγχείρημα σχεδόν αδύνατο. Το καταφέραμε στο τέλος, διότι μπορέσαμε να πάρουμε την άδεια από ένα εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο, το οποίο μετατρέψαμε και μεταποιήσαμε για τις ανάγκες των γυρισμάτων της ταινίας», υπογραμμίζει.
Κάθε φεστιβάλ και μία γιορτή
Θεωρεί μεγάλη τιμή τη συμμετοχή της ταινίας στο διεθνές διαγωνιστικό του 59ου ΦΚΘ. «Είναι η πρώτη προβολή της, άρα υπάρχει αγωνία για το πώς θα λειτουργήσει στο κοινό. Κάθε φεστιβάλ είναι μία γιορτή και ένας τρόπος να βλέπεις την ταινία σου μέσα σε ένα σύνολο ταινιών. Επίσης σημαντικό είναι ότι έρχεσαι σε επαφή και με άλλους ανθρώπους του χώρου από διαφορετικές χώρες, όπου σου δίνεται η δυνατότητα να μπορείς να συζητήσεις για την ταινία αλλά και για μέλλουσες συνεργασίες και προοπτικές».
Έχει παρακολουθήσει αρκετές φορές τη διοργάνωση. «Θεωρώ ότι έχει μία αρκετά μεγάλη δυναμική και απήχηση στο κοινό, αλλά και στους επαγγελματίες του χώρου που έρχονται απ’ όλο το κόσμο. Είναι ένα φεστιβάλ με πολύπλευρο πρόγραμμα ταινιών αλλά και το τμήμα της ‘Αγοράς’ (άλλωστε το φιλμ συμμετείχε στο τμήμα Works in Progress 2017), όπου σκηνοθέτες και παραγωγοί μπορούν να προωθήσουν τη δουλειά τους σε διεθνή φεστιβάλ, διανομείς και sales agents. H πόλη της Θεσσαλονίκης και οι χώροι που λαμβάνει χώρα το φεστιβάλ είναι μία αρκετά σημαντική συνθήκη στην τόσο μεγάλη επιτυχία της διοργάνωσης όλα αυτά τα χρόνια». Στην ταινία παίζουν: Άρης Σερβετάλης, Γιάννης Στάνκογλου, Μαρία Καλλιμάνη, Chiara Gensini.
Νίκος Λαμπότ: Εστιάζει σε ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά
Στιγμιότυπο της ταινίας «Η δουλειά της».
Η ταινία «Η δουλειά της» του Νίκου Λαμπότ προβάλλει πολλά θέματα: τη χειραφέτηση της γυναίκας και το ρόλο της στη σύγχρονη κοινωνία, το κυρίαρχο μοντέλο της πατριαρχικής κοινωνίας, τις συνθήκες εργασίας ειδικά την εποχή της κρίσης. Όμως τον σκηνοθέτη ενδιέφερε περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο θα επικοινωνήσει αυτά τα θέματα. «Να κάνω την ταινία με αμεσότητα, χωρίς μελοδραματισμούς και χωρίς να δείχνω με το δάχτυλο. Μέσα από την έρευνα, μέσα από το συναισθηματικό σκάψιμο των ηρώων, την εξερεύνηση ανθρώπων γύρω μου, ήθελα να βρω τα εργαλεία ώστε να δομήσω μία γλώσσα, όχι ακριβώς δικιά μου, αλλά μία γλώσσα της ίδιας της ταινίας, ώστε να καταφέρει αυτή να αγγίξει και να προβληματίσει, να καθρεφτίσει πράγματα και καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα», τονίζει στη «ΜτΚ».
O Nίκος Λαμπότ.
Τον ενδιέφερε επίσης να εστιάσει σε ανθρώπους που τους συναντάμε καθημερινά, αλλά οι περισσότεροι συνήθως δεν τους βλέπουμε. «Είναι αόρατοι. Εστιάζω λοιπόν το βλέμμα μου σε μια γυναίκα που λίγο πολύ κάτι μας θυμίζει... Μια γυναίκα που η μοναδική της απασχόληση είναι το νοικοκυριό και η ανατροφή των παιδιών, και διαθέτει παράλληλα το ρόλο της νοικοκυράς, της συζύγου και της μάνας. Μια γυναίκα φοβισμένη χωρίς αυτοπεποίθηση που νομίζει ότι δεν μπορεί, επειδή δεν έχει τα προσόντα ή την εκπαίδευση. Που νομίζει ότι η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη και ότι δεν αξίζει κάτι παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά θα καταφέρει να πιάσει δουλειά και να ζήσει πρωτόγνωρες γι’ αυτήν εμπειρίες, τόσο θετικές όσο και αρνητικές». Πρόκειται για την κεντρική ηρωίδα του, την Παναγιώτα, νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, που όταν ο άντρας της χάνει τη δουλειά του αναζητά για πρώτη φορά εργασία και προσλαμβάνεται ως καθαρίστρια σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Παρά τις σκληρές συνθήκες, θα βιώσει μία πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Έτσι για πρώτη φορά θα σταθεί στα πόδια της. Η μεγαλύτερη πρόκληση για εκείνον ήταν να φτιάξει ανάγλυφα αυτόν το χαρακτήρα. «Ενώ η ηθοποιός που την υποδύεται (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) είναι μια πολύ όμορφη και δυναμική γυναίκα, έπρεπε να μεταμορφωθεί σε μια απλή και καθημερινή γυναίκα που περνάει απαρατήρητη και παρ’ όλα αυτά να μας κερδίζει με την καλοσύνη και τη δύναμη που βρίσκει για να συνεχίσει».
Όσο το δυνατόν λιγότερες καλλιτεχνικές εκπτώσεις
Η μεγαλύτερη δυσκολία της παραγωγής ήταν να βρει τις απαραίτητες χρηματοδοτήσεις που θα της επιτρέψουν να κάνει την ταινία με τις λιγότερες δυνατόν καλλιτεχνικές εκπτώσεις. «Σε όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης και του σχεδιασμού της παραγωγής της ταινίας έπρεπε να γίνουν πολλά, για να εξασφαλίσουμε ένα αξιοπρεπές budget και να γίνουν όλα όπως θέλαμε. Μαζί με τις δυο υπέροχες παραγωγούς, τη Μαρία Δρανδάκη (Homemade Films) και την Julie Paratian (Sister Productions) καθώς επίσης με τον συμπαραγωγό Milan Stojanović (Sense Production), σχεδιάσαμε τα πάντα για να κάνουμε μια ταινία που όχι μόνο θα μας αρέσει αλλά κυρίως θα έχει ψυχή, θα είναι κάτι δικό μας, αυθεντικό», επισημαίνει.
Δηλώνει πολύ χαρούμενος που η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει στο 59ο ΦΚΘ και μάλιστα στο διαγωνιστικό τμήμα. «Ομολογώ ότι σε κάθε προβολή έχω άγχος για το πώς θα διαβάσει το εκάστοτε κοινό την ταινία. Γενικά ελπίζω η ταινία να θυμίσει κάτι οικείο, να συνδεθεί ο θεατής με τους χαρακτήρες, να επικοινωνήσει με το συναισθηματικό κόσμο της Παναγιώτας και γιατί όχι να τη λατρέψει», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Ο ίδιος έχει ξαναπαρακολουθήσει τη διοργάνωση. «Ό,τι αναμνήσεις έχω, είναι ευχάριστες και συγκινητικές. Όλη μέρα να βλέπεις και να μιλάς για ταινίες, ο κόσμος να τρέχει από αίθουσα σε αίθουσα. Νιώθεις πραγματικά ότι η πόλη γιορτάζει, όχι μόνο μέσα στις αίθουσες αλλά και στα διάφορα events / πάρτι που γίνονται. Ανυπομονούμε!». Παίζουν: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ήμελλος, Μαρία Φιλίνη κ.ά.
Μάριος Πιπερίδης: Η πολυπλοκότητα του κυπριακού προβλήματος μέσα από μία απλή ιστορία
Στιγμιότυπο από την ταινία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» .
Στην ταινία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» του Μάριου Πιπερίδη ο ήρωας (Γιάννης) ετοιμάζεται να φύγει από την Κύπρο, όμως ο σκύλος του, ο Τζίμι, διασχίζει τη Νεκρή Ζώνη, που χωρίζει τις ελεύθερες περιοχές από τα κατεχόμενα. Επειδή η μεταφορά ζώων από τα κατεχόμενα απαγορεύεται, για να τον φυγαδεύσει πίσω ο Γιάννης θα ζητήσει τη βοήθεια της πρώην του, ενός οικογενειάρχη που μένει στο παλιό του σπίτι και ενός τούρκου λαθρέμπορου. Μαζί θα ζήσουν μια μεγάλη, συγκινητική όσο και αστεία περιπέτεια. «Μέσα από μια απλή ιστορία, ενός ανθρώπου που χάνει το σκύλο του, ήθελα να δείξω την πολυπλοκότητα του κυπριακού προβλήματος, το παράλογο των συνόρων και των διαχωριστικών γραμμών. Σίγουρα κάθε παραγωγή έχει προβλήματα και ιδιαιτερότητες. Εδώ είχαμε να κάνουμε με σκύλο και γυρίσματα σε στρατιωτικές περιοχές, οπότε αυτό από μόνο του είχε την ιδιορρυθμία του», λέει στη «ΜτΚ» ο σκηνοθέτης.
O Μάριος Πιπερίδης.
«Μία καλή ευκαιρία να δει κάποιος καλές ταινίες»
Δηλώνει χαρούμενος που η ταινία προβάλλεται στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, ανάμεσα σε τόσο «αξιόλογες ταινίες», όπως τις χαρακτηρίζει. «Προσωπικά πάντα ελπίζω να έχουμε καλές προβολές και να αρέσει η ταινία στο κοινό. Σίγουρα τα βραβεία και οι καλές κριτικές βοηθούν την ταινία στη διανομή», συμπληρώνει.
Ο ίδιος προσπαθεί να είναι παρών στο φεστιβάλ κάθε χρόνο. «Είναι μία ευκαιρία να δει κάποιος καλές ταινίες, αφιερώματα, να γνωρίσει τους δημιουργούς από κοντά κτλ. Φυσικά και η αγορά παίζει σημαντικό ρόλο, αφού φιλοξενεί πολλούς επαγγελματίες του χώρου τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου φεστιβάλ και είμαι πραγματικά ιδιαίτερα χαρούμενος που θα συμμετάσχω για πρώτη φορά στη διοργάνωση ως σκηνοθέτης», καταλήγει. Παίζουν: Αδάμ Μπουσδούκος, Βίκυ Παπαδοπούλου, Φάτι Αλ κ.ά.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Νομεβρίου 2018
Ένα από τα βασικότερα κομμάτια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι το διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του. Ταινίες από όλο τον κόσμο διαγωνίζονται για τα βραβεία της διοργάνωσης που απονέμονται κάθε χρόνο στη διάρκεια της τελετής λήξης του θεσμού. Φέτος, ανάμεσα σε αυτές, τρεις έλληνες δημιουργοί παρουσιάζουν τη δουλειά τους με ισάριθμες ταινίες μεγάλου μήκους. Πρόκειται για τους Στηβ Κρικρή με την ταινία «The waiter», Νίκο Λαμπότ με την ταινία «Η δουλειά της» και Μάριο Πιπερίδη με την ταινία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ». Οι τρεις σκηνοθέτες μίλησαν στη «ΜτΚ» καθένας για το φιλμ του, για τις προσδοκίες του από το 59ο ΦΚΘ, αλλά και την εικόνα τους για την ευρύτερη διοργάνωση.
Στηβ Κρικρής: Ο τρόπος που η ρουτίνα της επανάληψης απελευθερώνει
Ο Στηβ Κρικρής.
Ως μία «μελέτη ενός χαρακτήρα (character study) και των αναγκών που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές» χαρακτηρίζει την ταινία του με τίτλο «The Waiter» ο σκηνοθέτης Στηβ Κρικρής. Στην ταινία ο κεντρικός ήρωας, ο Ρένος, είναι ένας επαγγελματίας σερβιτόρος. Μοναχικός και απόμακρος, παραμένει ευλαβικά προσκολλημένος στη ρουτίνα της καθημερινότητάς του και αφιερωμένος στη δουλειά του. «Ένας ιδιόμορφος, διφορούμενος χαρακτήρας με σχολαστική παρατηρητικότητα πάνω στη συμπεριφορά των ανθρώπων, και ένας άπληστος συλλέκτης ασήμαντων πληροφοριών. Θα τον παρομοιάζαμε σαν έναν ήρωα του Αλμπέρ Καμί -σχεδόν αυτιστικό, κλεισμένο στο δικό του κόσμο», λέει ο σκηνοθέτης για το χαρακτήρα που έπλασε. Αλλά η ζωή επιφυλάσσει στον ήρωα μία μεγάλη στροφή στη ρουτίνα του. Θα την αποδεχτεί; Πώς θα συμπεριφερθεί όταν έρχεται αντιμέτωπος με ακραίες συνθήκες που αφορούν έναν φόνο; Η ταινία βασίζεται στην αρχή ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από τον «εαυτό» του. «Ότι η ρουτίνα της επανάληψης - μια έννοια κλειδί για τη δυνατότητα μιας καλής και ευτυχισμένης ζωής σε απελευθερώνει από την αγωνία της αναζήτησης του καινούργιου, που μπορεί όμως να επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις», επισημαίνει ο Στηβ Κρικρής.
«Πάντα ο δρόμος είναι δύσκολος»
Για την παραγωγή της ταινίας συνάντησε διάφορες δυσκολίες, κυρίως ως προς τη χρηματοδότησή της. «Πάντα ο δρόμος είναι δύσκολος και ειδικότερα όταν πρόκειται για πρώτη ταινία. Υπήρξε αρκετό χρονικό διάστημα μεταξύ των χρηματοδοτήσεων και αυτή η συνθήκη αφενός έδωσε χρόνο στην προετοιμασία της ταινίας και αφετέρου επέτεινε την αβεβαιότητα ως προς τον τρόπο υλοποίησης του project», τονίζει.
Στα θέματα παραγωγής υπήρξαν δυσκολίες στην ανεύρεση των χώρων. «Η επιτακτική ανάγκη να βρούμε μία πολυκατοικία με μακριούς διαδρόμους, ευρύχωρη είσοδο, πολλά διαμερίσματα - και να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε δύο αντικριστά, έκανε το εγχείρημα σχεδόν αδύνατο. Το καταφέραμε στο τέλος, διότι μπορέσαμε να πάρουμε την άδεια από ένα εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο, το οποίο μετατρέψαμε και μεταποιήσαμε για τις ανάγκες των γυρισμάτων της ταινίας», υπογραμμίζει.
Κάθε φεστιβάλ και μία γιορτή
Θεωρεί μεγάλη τιμή τη συμμετοχή της ταινίας στο διεθνές διαγωνιστικό του 59ου ΦΚΘ. «Είναι η πρώτη προβολή της, άρα υπάρχει αγωνία για το πώς θα λειτουργήσει στο κοινό. Κάθε φεστιβάλ είναι μία γιορτή και ένας τρόπος να βλέπεις την ταινία σου μέσα σε ένα σύνολο ταινιών. Επίσης σημαντικό είναι ότι έρχεσαι σε επαφή και με άλλους ανθρώπους του χώρου από διαφορετικές χώρες, όπου σου δίνεται η δυνατότητα να μπορείς να συζητήσεις για την ταινία αλλά και για μέλλουσες συνεργασίες και προοπτικές».
Έχει παρακολουθήσει αρκετές φορές τη διοργάνωση. «Θεωρώ ότι έχει μία αρκετά μεγάλη δυναμική και απήχηση στο κοινό, αλλά και στους επαγγελματίες του χώρου που έρχονται απ’ όλο το κόσμο. Είναι ένα φεστιβάλ με πολύπλευρο πρόγραμμα ταινιών αλλά και το τμήμα της ‘Αγοράς’ (άλλωστε το φιλμ συμμετείχε στο τμήμα Works in Progress 2017), όπου σκηνοθέτες και παραγωγοί μπορούν να προωθήσουν τη δουλειά τους σε διεθνή φεστιβάλ, διανομείς και sales agents. H πόλη της Θεσσαλονίκης και οι χώροι που λαμβάνει χώρα το φεστιβάλ είναι μία αρκετά σημαντική συνθήκη στην τόσο μεγάλη επιτυχία της διοργάνωσης όλα αυτά τα χρόνια». Στην ταινία παίζουν: Άρης Σερβετάλης, Γιάννης Στάνκογλου, Μαρία Καλλιμάνη, Chiara Gensini.
Νίκος Λαμπότ: Εστιάζει σε ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά
Στιγμιότυπο της ταινίας «Η δουλειά της».
Η ταινία «Η δουλειά της» του Νίκου Λαμπότ προβάλλει πολλά θέματα: τη χειραφέτηση της γυναίκας και το ρόλο της στη σύγχρονη κοινωνία, το κυρίαρχο μοντέλο της πατριαρχικής κοινωνίας, τις συνθήκες εργασίας ειδικά την εποχή της κρίσης. Όμως τον σκηνοθέτη ενδιέφερε περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο θα επικοινωνήσει αυτά τα θέματα. «Να κάνω την ταινία με αμεσότητα, χωρίς μελοδραματισμούς και χωρίς να δείχνω με το δάχτυλο. Μέσα από την έρευνα, μέσα από το συναισθηματικό σκάψιμο των ηρώων, την εξερεύνηση ανθρώπων γύρω μου, ήθελα να βρω τα εργαλεία ώστε να δομήσω μία γλώσσα, όχι ακριβώς δικιά μου, αλλά μία γλώσσα της ίδιας της ταινίας, ώστε να καταφέρει αυτή να αγγίξει και να προβληματίσει, να καθρεφτίσει πράγματα και καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα», τονίζει στη «ΜτΚ».
O Nίκος Λαμπότ.
Τον ενδιέφερε επίσης να εστιάσει σε ανθρώπους που τους συναντάμε καθημερινά, αλλά οι περισσότεροι συνήθως δεν τους βλέπουμε. «Είναι αόρατοι. Εστιάζω λοιπόν το βλέμμα μου σε μια γυναίκα που λίγο πολύ κάτι μας θυμίζει... Μια γυναίκα που η μοναδική της απασχόληση είναι το νοικοκυριό και η ανατροφή των παιδιών, και διαθέτει παράλληλα το ρόλο της νοικοκυράς, της συζύγου και της μάνας. Μια γυναίκα φοβισμένη χωρίς αυτοπεποίθηση που νομίζει ότι δεν μπορεί, επειδή δεν έχει τα προσόντα ή την εκπαίδευση. Που νομίζει ότι η πορεία της είναι προδιαγεγραμμένη και ότι δεν αξίζει κάτι παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά θα καταφέρει να πιάσει δουλειά και να ζήσει πρωτόγνωρες γι’ αυτήν εμπειρίες, τόσο θετικές όσο και αρνητικές». Πρόκειται για την κεντρική ηρωίδα του, την Παναγιώτα, νοικοκυρά και μητέρα δύο παιδιών, που όταν ο άντρας της χάνει τη δουλειά του αναζητά για πρώτη φορά εργασία και προσλαμβάνεται ως καθαρίστρια σε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Παρά τις σκληρές συνθήκες, θα βιώσει μία πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Έτσι για πρώτη φορά θα σταθεί στα πόδια της. Η μεγαλύτερη πρόκληση για εκείνον ήταν να φτιάξει ανάγλυφα αυτόν το χαρακτήρα. «Ενώ η ηθοποιός που την υποδύεται (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) είναι μια πολύ όμορφη και δυναμική γυναίκα, έπρεπε να μεταμορφωθεί σε μια απλή και καθημερινή γυναίκα που περνάει απαρατήρητη και παρ’ όλα αυτά να μας κερδίζει με την καλοσύνη και τη δύναμη που βρίσκει για να συνεχίσει».
Όσο το δυνατόν λιγότερες καλλιτεχνικές εκπτώσεις
Η μεγαλύτερη δυσκολία της παραγωγής ήταν να βρει τις απαραίτητες χρηματοδοτήσεις που θα της επιτρέψουν να κάνει την ταινία με τις λιγότερες δυνατόν καλλιτεχνικές εκπτώσεις. «Σε όλη τη διάρκεια της ανάπτυξης και του σχεδιασμού της παραγωγής της ταινίας έπρεπε να γίνουν πολλά, για να εξασφαλίσουμε ένα αξιοπρεπές budget και να γίνουν όλα όπως θέλαμε. Μαζί με τις δυο υπέροχες παραγωγούς, τη Μαρία Δρανδάκη (Homemade Films) και την Julie Paratian (Sister Productions) καθώς επίσης με τον συμπαραγωγό Milan Stojanović (Sense Production), σχεδιάσαμε τα πάντα για να κάνουμε μια ταινία που όχι μόνο θα μας αρέσει αλλά κυρίως θα έχει ψυχή, θα είναι κάτι δικό μας, αυθεντικό», επισημαίνει.
Δηλώνει πολύ χαρούμενος που η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας θα γίνει στο 59ο ΦΚΘ και μάλιστα στο διαγωνιστικό τμήμα. «Ομολογώ ότι σε κάθε προβολή έχω άγχος για το πώς θα διαβάσει το εκάστοτε κοινό την ταινία. Γενικά ελπίζω η ταινία να θυμίσει κάτι οικείο, να συνδεθεί ο θεατής με τους χαρακτήρες, να επικοινωνήσει με το συναισθηματικό κόσμο της Παναγιώτας και γιατί όχι να τη λατρέψει», τονίζει ο σκηνοθέτης.
Ο ίδιος έχει ξαναπαρακολουθήσει τη διοργάνωση. «Ό,τι αναμνήσεις έχω, είναι ευχάριστες και συγκινητικές. Όλη μέρα να βλέπεις και να μιλάς για ταινίες, ο κόσμος να τρέχει από αίθουσα σε αίθουσα. Νιώθεις πραγματικά ότι η πόλη γιορτάζει, όχι μόνο μέσα στις αίθουσες αλλά και στα διάφορα events / πάρτι που γίνονται. Ανυπομονούμε!». Παίζουν: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ήμελλος, Μαρία Φιλίνη κ.ά.
Μάριος Πιπερίδης: Η πολυπλοκότητα του κυπριακού προβλήματος μέσα από μία απλή ιστορία
Στιγμιότυπο από την ταινία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» .
Στην ταινία «Φυγαδεύοντας τον Χέντριξ» του Μάριου Πιπερίδη ο ήρωας (Γιάννης) ετοιμάζεται να φύγει από την Κύπρο, όμως ο σκύλος του, ο Τζίμι, διασχίζει τη Νεκρή Ζώνη, που χωρίζει τις ελεύθερες περιοχές από τα κατεχόμενα. Επειδή η μεταφορά ζώων από τα κατεχόμενα απαγορεύεται, για να τον φυγαδεύσει πίσω ο Γιάννης θα ζητήσει τη βοήθεια της πρώην του, ενός οικογενειάρχη που μένει στο παλιό του σπίτι και ενός τούρκου λαθρέμπορου. Μαζί θα ζήσουν μια μεγάλη, συγκινητική όσο και αστεία περιπέτεια. «Μέσα από μια απλή ιστορία, ενός ανθρώπου που χάνει το σκύλο του, ήθελα να δείξω την πολυπλοκότητα του κυπριακού προβλήματος, το παράλογο των συνόρων και των διαχωριστικών γραμμών. Σίγουρα κάθε παραγωγή έχει προβλήματα και ιδιαιτερότητες. Εδώ είχαμε να κάνουμε με σκύλο και γυρίσματα σε στρατιωτικές περιοχές, οπότε αυτό από μόνο του είχε την ιδιορρυθμία του», λέει στη «ΜτΚ» ο σκηνοθέτης.
O Μάριος Πιπερίδης.
«Μία καλή ευκαιρία να δει κάποιος καλές ταινίες»
Δηλώνει χαρούμενος που η ταινία προβάλλεται στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, ανάμεσα σε τόσο «αξιόλογες ταινίες», όπως τις χαρακτηρίζει. «Προσωπικά πάντα ελπίζω να έχουμε καλές προβολές και να αρέσει η ταινία στο κοινό. Σίγουρα τα βραβεία και οι καλές κριτικές βοηθούν την ταινία στη διανομή», συμπληρώνει.
Ο ίδιος προσπαθεί να είναι παρών στο φεστιβάλ κάθε χρόνο. «Είναι μία ευκαιρία να δει κάποιος καλές ταινίες, αφιερώματα, να γνωρίσει τους δημιουργούς από κοντά κτλ. Φυσικά και η αγορά παίζει σημαντικό ρόλο, αφού φιλοξενεί πολλούς επαγγελματίες του χώρου τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου φεστιβάλ και είμαι πραγματικά ιδιαίτερα χαρούμενος που θα συμμετάσχω για πρώτη φορά στη διοργάνωση ως σκηνοθέτης», καταλήγει. Παίζουν: Αδάμ Μπουσδούκος, Βίκυ Παπαδοπούλου, Φάτι Αλ κ.ά.
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 4 Νομεβρίου 2018
ΣΧΟΛΙΑ