Ακόμη μια πτώση από τα σύννεφα για τον ελληνικό λαό. Η συμπεριφορά Αυγενάκη έναντι ενός δύσμοιρου υπαλλήλου που προσπαθούσε να τον εξυπηρετήσει θεωρήθηκε απίστευτη. Είναι γεγονός ότι δεν είχαμε ξαναπαρακολουθήσει πλάνα παρόμοιου τραμπουκισμού από πολιτικό, καθώς τέτοια σκηνικά έχουν περισσότερο ανατολίτικο χρώμα. Και σαν μην αρκούσε το σχεδόν επαγγελματικό τσαμπουκαλίκι αρπαγής του τηλεφώνου, ο πρώην Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης συνέχισε απτόητος με προπηλακισμούς του προσωπικού, όπως τουλάχιστον φαίνεται στο βίντεο που κυκλοφορεί.

Αλαζονεία! Οίηση! Θράσος! Στους σχετικούς τίτλους των μίντια και στις συζητήσεις μεταξύ πολιτών επαναλαμβάνονται περίπου οι ίδιες λέξεις, και ο Λευτέρης Αυγενάκης έχει -δικαίως- ριχτεί στην πυρά ως ο πιο φρέσκος «Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;», μα προφανώς όχι ο μοναδικός. Κακά τα ψέματα, δεν είναι καν ο μοναδικός στη σημερινή κυβέρνηση, δεδομένης της συνεχιζόμενης γαλάζιας πολιτικής κυριαρχίας.

Από καιρό αποτελούσε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο δράστης τούτου του συμβάντος απροκάλυπτης κατάχρησης εξουσίας. Ως στέλεχος της Δημοκρατικής Συμμαχίας υπήρξε λαύρος κατά του πρώην -και επόμενου- κόμματος όπου συμμετείχε. Αν και του πιστώθηκε αποτελεσματικότητα στην προ του ‘19 θέση Γραμματέα της ΝΔ, η κυβερνητική θητεία του δεν απεδείχθη παραγωγική. Αντίθετα, του χρεώθηκαν αδέξιες κινήσεις έναντι συγκεκριμένων ΠΑΕ όταν χειρίστηκε θέματα επαγγελματικού αθλητισμού, ενώ αλησμόνητες υπήρξαν οι… φιλικές παραινέσεις του προς αγρότες της Θεσσαλίας ενόψει των τελευταίων αυτοδιοικητικών εκλογών • ομολογουμένως δεν είναι και πολύ τιμητικό το να ακούγεται πως ο αρμόδιος υπουργός συσχετίζει τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές του Daniel με την εκλογική συμπεριφορά των θυμάτων.

Ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότι δεν σπανίζουν αντίστοιχες ψευδαισθήσεις παντοδυναμίας. Στην παλιά μεταπολιτευτική Θεσσαλονίκη συζητούνταν τακτικά οι Μούτσιος-Μποκοβός. Εμβληματικά υπήρξαν τα κατοπινά χαστούκια των Σκουλαρίκη και Κεδίκογλου, η συχνά ιταμή συμπεριφορά των Κουτσόγιωργα και Γιαννόπουλου, η γαμήλια δεξίωση Άκη στο Georges V. Αξέχαστο και το νεύμα στη Λιάνη, πάνω στη σκάλα του Airbus, ή το «Έκανε ένα δωράκι στον εαυτό του». Κάπως πιο πρόσφατα, ιστορικές έμειναν μερικές από τις δηλώσεις του Βύρωνα Πολύδωρα, ή το διάσημο «Το νόμιμο είναι και ηθικό» του Βουλγαράκη. Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και το «Όλοι μαζί τα φάγαμε» (άσχετα αν περιείχε σοβαρή δόση αλήθειας), το… κόλπο στη ζώνη ασφαλείας του Κώστα Αχ. Καραμανλή, οι επίσης… κολπατζίδικες πινακίδες κυκλοφορίας του ξαδέρφου του, η γελοιότητα ότι οι αγορές θα χόρευαν με το νταούλι των Τσίπρα-Βαρουφάκη, η κυνική άποψη Πολάκη πως οι εκλογές κερδίζονται όταν στέλνεις αντιπάλους σου στη Δικαιοσύνη. Και φυσικά η έπαρση δεν εξαντλείται στα λόγια. Δείγμα της είναι κι αντιμετώπιση των ψηφοφόρων σαν να είναι αγράμματοι κολλήγοι • είναι και το να βρίζεις όποιον δημοσιογράφο σου θέτει ζόρικες ερωτήσεις • είναι κι η διεκδίκηση κομματικής προεδρίας μέσω άρτι κτηθέντος αυτοδιοικητικού θώκου • είναι και η -δήθεν λαϊκή- συμπεριφορά μαχαλόμαγκα σε βιβλιοπαρουσιάσεις • είναι και το στυλάκι «Ηλία ρίχτο» σε μπουζουξίδικα της περιφέρειας • είναι κι η καταστρατήγηση των κανονισμών ώστε να εμποδίζεται η αξιοποίηση ιδιωτικών περιουσιών με απολύτως νόμιμο τρόπο • είναι και η αυτοπροβολή μέσω έργων που δρομολόγησαν προκάτοχοί σου • είναι κι όταν τα παιδιά σου ποστάρουν φωτογραφίες από 500ευρα • είναι κι η αντιμετώπιση των υφισταμένων σου σαν κατώτερα όντα • είναι και η συστηματική προώθηση ανίκανων, με αποκλειστικό κριτήριο την τυφλή αφοσίωσή τους • είναι φυσικά και η δωροληψία έναντι διευκολύνσεων. Η εκτός ελέγχου έπαρση οδηγεί στην εξαχρείωση, και είναι νόσος μολυσματική.

Τελικά ο Αυγενάκης τέθηκε εκτός κυβέρνησης στον μετεκλογικό ανασχηματισμό (ίσως έτσι ερμηνεύονται και τα νευράκια του) και ορθώς εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας μετά το συμβάν στο «Ελ.Βενιζέλος», όμως πολλοί ήδη απορούσαν γιατί αναλάμβανε ανελλιπώς υπουργικούς θώκους, δεδομένου ότι ήταν γνωστός για γκάφες κι όχι για έργα. Εφόσον λοιπόν η απορία των πολλών ήταν εύλογη, τότε η μέχρι πρότινος κυβερνητική μακροημέρευση του εν λόγω βουλευτή Ηρακλείου μάλλον οφείλεται αλλού: σε δυνατές πολιτικές και οικονομικές πλάτες. Εδώ θα επαναλάβω την ακράδαντη πεποίθησή μου ότι η μικρή συμμετοχή Κεντρομακεδόνων βουλευτών στις δύο τελευταίες κυβερνήσεις περισσότερο οφείλεται στην έλλειψη ανάλογων προσόντων, παρά σε προσωπικά τους ελαττώματα. Ωστόσο πάτρωνες πολιτικών απαντώνται σε όλο τον δυτικό κόσμο, δίχως να παρατηρείται το ξεσάλωμα των δικών μας. Άρα;

Αν και περιζήτητη, δεν είναι καθόλου εύκολη πλέον η δουλειά των Ελλήνων αιρετών: το γράμμα του Νόμου είναι συχνά αδικαιολόγητα αυστηρό, το θεσμικό πλαίσιο φημίζεται για την ανελαστικότητά του, η δημοσιοϋπαλληλία γενικά χαρακτηρίζεται από οκνηρία και δυσπροσαρμοστικότητα, τα συντροφικά μαχαιρώματα δίνουν και παίρνουν, η εκάστοτε αντιπολίτευση λαϊκίζει, ο Τύπος καταδικάζει τελεσίδικα ακόμη και βάσει οσμής σκανδάλου, οι επικεφαλής καρατομούν βιαστικά, ώστε να αποφεύγεται παρατεταμένος θόρυβος. Όσοι καταφέρνουν να υπερβαίνουν τόσες αντιξοότητες είναι αρκετά λογικό να νιώθουν ανίκητοι, να νιώθουν ακατάστρεπτοι συνεχιστές των αλλοτινών κοτζαμπάσηδων.

Ο... σοφός ελληνικός λαός

Στο σημείο εκείνο βάζει το χεράκι του και ο… σοφός λαός μας. Πιστός στην ιστορική παρακαταθήκη του Αλκιβιάδη, ο Έλληνας νιώθει ενστικτώδη θαυμασμό για τον ωραίο, τον διάσημο, τον φιγουρατζή, τον χαρισματικό ατακαδόρο, χωρίς να πολυνοιάζεται για τη συνέπεια, την εργατικότητα και τη σύνεση του. Είτε πρόκειται για πολιτικό, είτε για ηθοποιό, είτε για αθλητικό παράγοντα, είτε για τηλεπροφήτη, είτε για καθηγητή πανεπιστημίου, είτε για παίκτη σε ριάλιτι, είτε για μεγαλογιατρό ή μεγαλοδικηγόρο, απερίσκεπτα τον περιβάλλει με δόξα και τιμή. Εξαιτίας μάλιστα της ελαστικής ηθικής του, ο μέσος Έλληνας αδιαφορεί για όσες επιβαρυντικές διαδόσεις αφορούν το ίνδαλμά του • απλώς συλλογιέται πως οι πραγματικοί μάγκες βρίσκονται πάντα υπεράνω του Νόμου, ταυτιζόμενος έτσι ο ταλαίπωρος με όσους τον ποδοπατούν καθημερινά. Αν τυχόν όμως το ίνδαλμα γκρεμιστεί από το βάθρο του, με χαρακτηριστική ευκολία το απαρνιέται και το πετροβολά, ξεκινώντας αναζήτηση νέου.

Εφόσον θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι για τον μέσο Έλληνα αξιοθαύμαστοι είναι οι κάθε λογής Αυγενάκηδες, κι όχι οι βορειοευρωπαίοι ομόλογοί τους που κυκλοφορούν με το μετρό και αναλαμβάνουν οι ίδιοι τα εβδομαδιαία ψώνια τους και τη βόλτα του σκύλου τους. Συνεπώς, ας μην σοκαριζόμαστε όταν οι δικοί μας καβαλάνε το καλάμι. Εμείς τους το προσφέρουμε απλόχερα.