Το μήνυμα που εστάλη, μέσω των Χρυσών Σφαιρών, δεν είναι απλά σαφές αλλά ιδιαίτερα εκκωφαντικό: Το NETFLIX απεβλήθη από τα βραβεία (ένα μόνο, ενώ είχε 15 υποψηφιότητες για 3 ταινίες). Ουσιαστικά η ετυμηγορία ήταν, μέσω της βράβευσης των Μεντές και Ταραντίνο, θέλουμε ταινίες με καθαρά κινηματογραφική αισθητική και την λογική μεγάλου θεάματος που να συγκεντρώνει τις μάζες στις αίθουσες, όπως στο παρελθόν. Δεν θέλουμε θεατές χειραγωγημένους με έναν ακόμη τρόπο με την προσταγή «δείτε σινεμά στο σπίτι». «Προτείνουμε σε μεγαλοφυΐες του σινεμά, όπως π.χ ο Σκορσέζε, να επιστρέψουν σε μια αισθητική που τίμησε φέτος, όσο ποτέ άλλοτε, ο Σαμ Μεντές με τα εκπληκτικά μονόπλανα του «1917» και ο Κουέντιν Ταραντίνο με την ιδιοφυή περιφερειακή κινηματογράφηση στο «Κάποτε στο Χόλυγουντ». 

Το μήνυμα εστάλη λοιπόν. 

Μένει στους θεατές να το αποκωδικοποιήσουν κοινωνιολογικά, αισθητικά, ιδεολογικά και ιδίως να καταλάβουν το ακόλουθο: Αρκετά δεσμά έχουμε στη ζωή μας, πολλούς οργουολικούς μηχανισμούς να μας δυναστεύουν, δεν χρειαζόμαστε τώρα να είμαστε αιχμάλωτοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.