*Γράφει ο πατήρ και ιεροκήρυκας Μιχαήλ Σαντοριναίος  

Είναι αλήθεια ότι η πατρίδα μας, αλλά και όλη η παγκόσμια κοινότητα περνάει με τον νέο κορoνοϊό μια υγειονομική πανδημία.

Η υγειονομική όμως αυτή κρίση συνεπιφέρει και μία παγκόσμια επιχειρηματική, εργασιακή, εκπαιδευτική, τουριστική, συγκοινωνιακή και οικονομική κρίση. Δεν είναι λάθος και δεν είναι ψέμα ούτε υπερβολή ότι ζούμε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Παλεύει, μάχεται, ματώνει όλη η ανθρωπότητα με έναν αόρατο, ανίκητο μέχρι τώρα και ύπουλο εχθρό, που προκαλεί εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους παγκοσμίως και ποιός ξέρει πόσους τραυματίες…

Ο κόσμος αναγκαστικά και θεληματικά κλείνεται στα σπίτια του. Οι πόλεις και οι μεγαλουπόλεις ερημώνουν. Συμβαίνει δηλαδή ό, τι και σε έναν κλασικό πόλεμο.

Ο εγκλεισμός και ο φόβος, που γίνεται φοβία, διογκώνουν τα νεύρα, τα ψυχολογικά προβλήματα, την ενδοοικογενειακή βία, την ανασφάλεια.

Μέσα στον κόσμο όμως ζουν και οι Χριστιανοί. Ζουν στον κόσμο αλλά δεν ανήκουν στον κόσμο (Ιω. ιζ’ 15-16).

Ο κόσμος συχνά τους ειρωνεύεται, τους περιφρονεί, τους περιθωροποιεί, κάποτε τους διώκει, όμως αυτοί με τη χάρη του Θεού ζουν, νοηματοδοτούν, νοστιμίζουν, φωτίζουν τον κόσμο (Ματθ. ε΄ 13-14, 16). Ο κόσμος χωρίς αυτούς, που είναι ενωμένοι με τον Χριστό, ο οποίος είναι η Ζωή, θα πεθάνει.

Όμως στον πόλεμο αυτό και οι Χριστιανοί συγκλονίζονται. Συγκλονίζονται αλλά δεν αισθάνονται φόβο ή -πολύ περισσότερο- φοβία, αλλά φόβο Θεού. Δεν φοβούνται τον μικροσκοπικό ιό, αλλά τον παντοδύναμο και πανάγαθο Υιό και Λόγο του Θεού.

Δεν έχουν λύπη αλλά χαρμολύπη, γιατί βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο για περισσότερη προσευχή και αυτοκριτική. Βρίσκουν τις αμαρτίες τους, τον εαυτό τους, τον Θεό τους.

Έχουν, όμως, και ένα άλλο κυρίαρχο, ασίγαστο, διαρκή και διαπεραστικό πόνο στην καρδιά τους. Έναν πόνο που δεν μπορούν με τίποτα να τον καταλάβουν όσοι δεν έχουν γευτεί την ζωοποιό χάρη του Θεού. Τους λείπει η Εκκλησία, οι ακολουθίες, οι Θείες Λειτουργίες, η Θεία Κοινωνία. Και τι έγινε; Θα πει ένας άγευστος από αυτά. Είναι σαν να σβήσει για σένα o ήλιος, σαν να πεθάνουν όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα, σαν να βγάλουν το οξυγόνο από τον διασωληνωμένο ασθενή.

Και να, τώρα, που επρόκειτο να υποδεχτούμε τον Νυμφίο της Εκκλησίας «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», τώρα που αρχίζει η καλύτερη, η μεγαλύτερη (Μ. Εβδομάδα), η σπουδαιότερη εβδομάδα του χρόνου, εμείς (οι Χριστιανοί) αισθανόμαστε φυλακισμένοι μέσα στα σπίτια μας, γιατί μας λείπει η Εκκλησία. Αυτό είναι που κυρίως μας λυπεί.

Για να απαλύνουμε, λοιπόν, λίγο τον πόνο μας, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε σύντομα το νόημα της κάθε μεγάλης και αγίας ημέρας της μεγαλύτερης σε αξία Εβδομάδας του έτους.

Η σημασία της Κυριακής των Βαΐων 

Η Κυριακή των Βαΐων είναι μία χαρμόσυνη ημέρα, η οποία δεν ανήκει αυστηρά στην πένθιμη Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία ξεκινά με την πρώτη ακολουθία του Νυμφίου που θα ζήσουμε το βράδυ της ημέρας αυτής.

Ονοματίζεται η σημερινή μέρα ως Κυριακή των Βαΐων γιατί όταν κατέβαινε ο Ιησούς από το Όρος των Ελαιών πάνω σ’ ένα πουλάρι, χιλιάδες λαού των Ιεροσολύμων βγήκε και τον προϋπάντησε ως Μεσσία του Ισραήλ κρατώντας στα χέρια τα βάϊα (τρυφερά κλαδιά) των φοινίκων.

Το όλο νόημα της εορτής αυτής, όμως, είναι βαρυσήμαντο και έχει άμεση χρονική και νοηματική συσχέτιση με τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάθος.

Ο Χριστός μας δεν ήρθε στον κόσμο μόνο με τη γέννησή Του (τα Χριστούγεννα). Ήρθε εμφανέστερα με την δημόσια τριετή δράση Του και το κοσμοσωτήριο κήρυγμα Του και πολύ περισσότερο με το ατίμητης αξίας Πάθος και την ζωηφόρο Ανάστασή Του. Αν δεν συνέβαιναν αυτά ο Χριστός θα παρέμενε ίσως το σπουδαιότερο πρόσωπο της ιστορίας, χωρίς να μπορεί όμως να γίνει και το σπουδαιότερο πρόσωπο για τον καθένα μας, χωρίς να μπορεί να σώσει και εμάς και όλο τον κόσμο.

Έτσι, λοιπόν, την Κυριακή των Βαΐων, εξ αφορμής της υποδοχής του Χριστού από τους Εβραίους ως εθνικού τους Μεσσία και Σωτήρα τους, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ο Νέος Ισραήλ (ο πανεθνικός δηλαδή νέος εκλεκτός λαός του Θεού) γιορτάζει την έλευσή Του στην νέα Ιερουσαλήμ. Πανηγυρίζει σήμερα την είσοδό Του Αρχηγού μας Χριστού, που έρχεται να δώσει την αποφασιστική μάχη για όλο το ανθρώπινο γένος, έχοντας όμως την βεβαιότητα ότι θα νικήσει (Αποκ. στ΄ 2) και θα συντρίψει τον εχθρό, που είναι ο Πονηρός αλλά και οι φοβερές συνέπειές του: η δηλητηριώδης αμαρτία και ο αδηφάγος και αδυσώπητος θάνατος.

Πώς λοιπόν να μην είναι χαρούμενη η ημέρα αυτή; Αρκεί βέβαια να έχουμε τη βεβαιότητα ότι πραγματικά ακολουθούμε τον Χριστό. Όταν έχουμε αυτή τη βεβαιότητα, τότε μαζί έχουμε και την ανεκρίζωτη χαρά ότι ο Νυμφίος της Εκκλησίας έρχεται να δώσει νικηφόρα τη μεγαλύτερη απελευθερωτική μάχη των αιώνων για εμάς και να μας συμπεριλάβει στους νικητές της Ουράνιας Βασιλείας Του.