ΑΠΟΨΕΙΣ

Με ρωτούσε ξένος φίλος πώς ιεραρχώ τα αρνητικά απομεινάρια της 10ετούς οικονομικής κρίσης. Και αφού αράδιασα ορθολογικά όλα όσα αναμασάω σχεδόν αυτόματα πια -από το brain drain ως την άνοδο της ακροδεξιάς κι από την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης ως την έλλειψη διακομματικού «εθνικού» σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας- σώπασα. Και τότε με ρώτησε με γνήσιο ενδιαφέρον: Αν όλα αυτά τα μετέφραζες σε συλλογικό συναίσθημα, ποιο θα ήταν αυτό; Απάντησα «θυμός» αλλά το διόρθωσα γιατί δεν νομίζω ότι είμαστε πια θυμωμένοι. 

Το περάσαμε αυτό το στάδιο μέσα από την 4ετία ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είμαστε αφασικοί, απαθείς, κατακερματισμένοι σε μικρές νησίδες στη λογική της επιβίωσης, της προσωπικής επιβίωσης. Οπότε, πρόσθεσα, αυτό που νομίζω ότι έχει απομείνει σαν πικρό κατακάθι καφέ στο συλλογικό μας ασυνείδητο, είναι το συναίσθημα της ταπείνωσης. 

Της βαθιάς εθνικής ταπείνωσης… Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε, αλλά είναι εκεί ανακατεμένο με άλλα αρνητικά συναισθήματα, έτοιμο να πυροδοτήσει εκρήξεις προς κάθε κατεύθυνση. Νοιώθουμε ότι έχουμε ηττηθεί σε έναν πόλεμο που δεν μπορούμε καν να ονοματίσουμε με βεβαιότητα τον εχθρό. Ακόμη και ο προσδιορισμός «δανειστές» δείχνει την αντίφαση. 

Γιατί με δεδομένο πως δεν μας δάνεισαν με τοκογλυφικά επιτόκια, είναι περισσότερο κάτι σαν αυστηροί συγγενείς που μας βάζουν τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι για να μάθουμε. Αλλά τα χρόνια της διεθνούς  αρνητικής δημοσιότητας, οι βαριές κουβέντες, η περιφρονητική αντιμετώπιση, οι σκληροί όροι, οι τιμωρητικές πρακτικές κ.λπ., έχουν εγγραφεί στον σκληρό μας δίσκο. Μετά και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών για μια «περήφανη», όπως έχουμε μάθει να λέμε, στάση που σχηματικά κορυφώθηκε με εκείνο το «Όχι» στο δημοψήφισμα, μαζέψαμε τα βρεγμένα μας και γυρίσαμε στις νησίδες μας. 

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η οικονομία -ή μάλλον δεν είναι μόνον η οικονομία τώρα πια. Είναι η ταμπέλα «loser” που ξέρουμε ότι εμφανίζεται πάνω από τα κεφάλια μας σε κάθε ευκαιρία. Οι σχέσεις μας για παράδειγμα με την Αλβανία και τη FYROM -για να μην πάμε στην Τουρκία- γίνονται αντιληπτές πια κάτω από αυτό το πρίσμα. Εμείς υποχωρούμε κι αυτοί χοροπηδάνε ή απειλούν ή προκαλούν . 

Οι δηλώσεις, ανακοινώσεις και λοιπές ενέργειες των πολιτικών τους, γυρίζουν το μαχαίρι σε μια πληγή που προϋπάρχει, ξυπνάνε δυσανάλογα έντονα συναισθήματα , μας εξοργίζουν ακόμη κι αν δεν εκφράζουμε με συλλαλητήρια και πορείες , συγκρούσεις και μολότοφ τον θυμό μας. 

Ο θυμός τους ταπεινωμένου είναι εκεί, και είναι ή πολύ κακός σύμβουλος ή πολύ καλός. Κακός αν οδηγήσει σε τυφλές αντιδράσεις με βλακώδεις πολιτικές επιλογές. Καλός αν οδηγήσει στην ορθολογική επιλογή του «Ποτέ ξανά», δηλαδή ποτέ ξανά δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να φέρει τη χώρα κι εμάς σ’ αυτό το κατάντημα.

Ό,τι να ‘ναι ….

 Ίσως να το διαβάσατε κάπου: Ο σκηνοθέτης του «Ζ» Κώστας Γαβράς συναντήθηκε με τον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη, με αφορμή την άδεια που ζήτησε ο πρώτος για να κάνει κάποια γυρίσματα στο Δημαρχείο της Αθήνας. «Το φιλμ μου ασχολείται με την Ελλάδα του 2015, τη δεύτερη περίοδο της κρίσης και θέλω να κάνω κάποια γυρίσματα μέσα στο δημαρχείο. Ο κ. Καμίνης μου έδωσε το ΟΚ και ξεκινάω» είπε ο σκηνοθέτης. 

Τώρα αν επιβεβαιωθεί ότι το φιλμ θα περιστρέφεται γύρω από το βιβλίο «Ανίκητοι Ηττημένοι» του Γιάνη Βαρουφάκη -του οποίου ο Γαβράς πήρε τα πνευματικά δικαιώματα- καταλαβαίνετε τι έχουμε να δούμε και ν’ ακούσουμε. Ο ίδιος ο Γιάνης με ένα «ν» το έχει λίγο-πολύ προεξοφλήσει, άλλωστε το ανακοίνωσε διαβάζοντας μια επιστολή του Γαβρά στην παρουσίαση βιβλίου του. Αυτό που δεν έχει διευκρινιστεί είναι αν θα υποδυθεί τον εαυτό του ή θα έχουμε άλλον ηθοποιό να ενσαρκώνει τον «ήρωα» ΥΠΟΙΚ του 2015 …

Του Αγίου Νικολάου

Προσωπικά δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την εθιμοτυπία και δη όταν αφορά θεσμικές θέσεις. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή την ανάγκη πρωτοκόλλου -αυστηρού έως ορίου γελοιότητας κάποιες φορές, αλλά αναγκαίου αν θέλουμε να κρατήσουμε κάποιο διακριτό επίπεδο. Ως εκ τούτου, η ένστασή μου δεν είναι για την εθιμοτυπία αλλά για την υποκρισία όσων από τη μία ξε-γραβατώνονται και το παίζουν «χαλαααααροί» διότι έχει έρθει ο… λαός στην εξουσία, κι από την άλλη λειτουργούν με το «νι» και με το «σίγμα» των αστικών κανόνων της παλιάς εποχής. 

Ο Πρόεδρος της Βουλής λοιπόν, ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος κος Νίκος Βούτσης, ανακοίνωσε επισήμως πού και πότε θα δεχθεί ευχές.. δια την ονομαστική του εορτή, από τους υπαλλήλους της Βουλής. Φυσικά, όπως καταλαβαίνει ο καθένας, οι υπάλληλοι που ενημερώθηκαν επισήμως πήγαν ήθελαν δεν ήθελαν! Θα μου πείτε υπήρχε κάποιος που δεν θα ήθελε να πει ένα Χρόνια Πολλά; Όχι δεν είναι εκεί το θέμα. Είναι σ’ αυτό που επεσήμανα στην αρχή, την υποκρισία που σπάει κάθε ρεκόρ!

Η κόρη του μπακάλη και ο μελλοντικός Πρόεδρος

Παρουσιάστηκε την Τρίτη στην Παλιά Βουλή το βιβλίο της δημοσιογράφου Νίτσας Λουλέ.«Κωστής Στεφανόπουλος. Ένας μοναχικός πρόεδρος» Είναι ένα απολαυστικό και εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, καθώς πέραν του ταλέντου βοήθησε πολύ και... η πρώτη ύλη, δηλαδή τα όσα ακομπλεξάριστα είπε ο ίδιος ο πρώην ΠτΔ, όπως θα διαπιστώσετε από ένα απόσπασμα «Στο Γυμνάσιο ερωτεύτηκα την κόρη του μπακάλη. Της ζήτησα να βγούμε. "Θα σου απαντήσω", μου λέει. 

Και εγώ, ο βλαξ, δεν κατάλαβα ότι ήθελε ευσχήμως να καθυστερήσει την απάντηση. Κι όταν μετά από δύο μέρες τη συνάντησα ξανά, της είπα "δεν πειράζει". Τόσο βλαξ. Ύστερα ακολούθησε μια άλλη κοπέλα που παίζαμε μαζί σκάκι. Επειδή με απέκρουσε, σταμάτησα να παίζω μαζί της. Ζει. Είναι σήμερα 83 ετών… Στα 16 μου, για ένα μικρό φεγγάρι, ήμουν πιο τυχερός. Βγήκα μερικές φορές με μια Σοφία. Έπαιρνα το χέρι της και το έβαζα στην τσέπη του παλτού μου και περπατούσαμε. Αυτό ήταν όλο...».