ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν συνηθίζεται ένας υπουργός Υγείας να καπνίζει σε συνέντευξη Τύπου, να προσβάλλει τη μνήμη νεκρών παιδιών και να ηχογραφεί την ιδιωτική συνομιλία με τον κεντρικό τραπεζίτη, όπως θα συνέβαινε στο καρτέλ του Μεντεγίν. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι ο Πολάκης. Δεν είναι καν ο πρωθυπουργός, που καμαρώνει για τον Πολάκη. 

Το πρόβλημα είναι οι ψηφοφόροι που έστειλαν τον Πολάκη στη Βουλή. Ακόμη περισσότερο, οι ψηφοφόροι που θα ξαναψηφίσουν για να στείλουν τον Πολάκη στη Βουλή. Και το πρόβλημα μέσα στο πρόβλημα είναι ότι ο Πολάκης εκλέγεται στη γενέτειρα των Βενιζέλων. Αυτό είναι ξεπεσμός.

Ακριβώς επειδή το πρόβλημα είναι οι ψηφοφόροι, είναι και άλυτο. Ακόμη και αν ο Πολάκης αποφασίσει αύριο να ιδιωτεύσει, κάποιος άλλος Πολάκης θα αναδειχθεί, επειδή θα ανταποκρίνεται στο πολιτικό και αισθητικό πρότυπο των ψηφοφόρων. Η εικόνα του κοινοβουλίου βαίνει ιλιγγιωδώς επιδεινούμενη, με κολοσσιαία συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ. 

Στη διάρκεια της μεταπολίτευσης είδαμε βουλευτές που απέκλιναν από το πρότυπο της ευπρέπειας. Τους έλεγες «ιδιόρρυθμους» και ήσουν μέσα. Σήμερα, πρέπει να σκαλίσεις πολύ βαθιά τα λεξικά, για να βρεις λέξεις ισοδύναμες με εκείνες που σου έρχονται στο μυαλό, αλλά διστάζεις να χρησιμοποιήσεις. Κακώς!

Γιατί, ό,τι και αν γράφουν τα λεξικά, οι λέξεις που περιγράφουν αυθεντικά την κατάσταση είναι της απολύτως καθομιλουμένης. Καραγκιοζλίκι, παρατράγουδα, γκαγκστερισμοί! Η οικονομική κρίση ανέδειξε τα χειρότερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ επένδυσαν σ’ αυτά, τα ενθάρρυναν και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που βλέπουμε.

Από τη γωνία έρχεται ο αντίλογος. Ας μην τους τσουβαλιάζουμε όλους. Υπάρχουν και σοβαροί. Καταρχήν, βραβείο επικοινωνιολόγου σε εκείνους που κατάφεραν να εμφανίσουν ως «σοβαρούς» τον Δραγασάκη τού σχεδίου για την εθνικοποίηση των τραπεζών και τον Παπαδημούλη τού «η νίκη του Νικολάς Μαντούρο στη Βενεζουέλα είναι μήνυμα ελπίδας και αλλαγής». Σοβαρό στην πολιτική δεν σε κάνουν τα στρογγυλεμένα λόγια και το μειλίχιο ύφος.

Σοβαρό σε κάνουν οι αρχές και η αξιοπρέπειά σου. Την πιο εύστοχη περιγραφή του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, λέγοντας ότι «έχει ρευστοποιηθεί ηθικά και αξιακά, προσλαμβάνει κάθε φορά το σχήμα του δοχείου μέσα στο οποίο τοποθετείται». Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον Τσίπρα. Ισχύει για τους 145 ανεξαιρέτως. Τους «προεδρικούς», τους «πασοκογενείς», το ανέκδοτο που αποκαλείται «ομάδα των 53», όλους εκείνους που μπορούν την ίδια μέρα να ψηφίζουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, χωρίς τύψεις για όσα είχαν πει, χωρίς ενοχές για όσα κάνουν. 

Χορεύουν όπως βαράει το ντέφι ο αρχηγός. Αλλά δεν χρειάζονται οι αμέτρητες αντιφάσεις, οι κυβιστήσεις και ανακυβιστήσεις, για να διαβάσει κανείς το χαρακτήρα όσων υπηρετούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί ένα: Δεν γίνεται να πιστεύεις στη δημοκρατία, αλλά να υπερασπίζεσαι το καθεστώς της Βενεζουέλας όπου η αντιπολίτευση βρίσκεται στη φυλακή και παρακρατικοί δολοφονούν διαδηλωτές. Και μόνο γι’ αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στο δημοκρατικό τόξο.

Φυσικά, ό,τι ισχύει για τους 145, ισχύει και για όσους τους ψηφίζουν. Είτε επειδή αυτή είναι η ιδεολογία τους είτε επειδή περιμένουν το κοινωνικό μέρισμα. Και για τους μεν και για τους δε οι διαδρομές του μυαλού και της ψυχής τους έχουν το ίδιο τέλος.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 24 Φεβρουαρίου 2019