Καταλαβαίνω την διαφορετική ψυχολογική επίπτωση που εμπεριέχει η διάκριση του μισογεμάτου από το μισοάδειο ποτήρι, αλλά οι ενέσεις αισιοδοξίας όταν δεν επιβεβαιώνονται κι επαναλαμβάνονται διαρκώς, δεν έχουν ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση κλίματος εμπιστοσύνης ανάμεσα στους εκπέμποντες και τους αποδέκτες του μηνύματος. Απεναντίας, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον δυσπιστίας, με συνεπακόλουθα την γκρίνια, την αμφισβήτηση και τελικά την αντίδραση και την απείθεια.

Κάτι τέτοιο ζούμε αυτές τις μέρες με την κυβέρνηση να εξαγγέλλει για άλλη μια φορά την επικείμενη επιστροφή στην κανονικότητα, προσδιορίζοντάς την αυτήν τη φορά για τα μέσα του Μαΐου.

Το «τελευταίο μίλι», όπως το είχε ονοματίσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, το περπατάμε επί αρκετές βδομάδες χωρίς να καταφέρουμε να το διανύσουμε. Μακάρι ο νέος χρονικός προσδιορισμός, να αποδειχθεί φερέγγυος. Το εύχομαι, το ελπίζω, αλλά δεν το πολύ-πιστεύω για να πω την αλήθεια.

Τα αντικειμενικά στοιχεία, δεν προοιωνίζονται λήξη συναγερμού. Κάθε άλλο μάλιστα. Οι ΜΕΘ είναι πλήρεις, ο αριθμός των θανάτων ανά κατοίκους μας φέρνει στην κορυφή της Ευρώπης, (και μάλιστα πεθαίνουν πλέον άνθρωποι σε παραγωγική ηλικία και δίχως υποκείμενα νοσήματα), το εμβολιαστικό πρόγραμμα ακόμη κινείται σε χαμηλά επίπεδα (το 7,5% δύο δόσεις και το 16% μία).

Όλα αυτά, θα έπρεπε να κόψουν αποφασιστικά κι εξ αρχής κάθε σκέψη για…Πάσχα στο χωριό. Αντ’ αυτού όμως είχαμε πλειοδοσία δηλώσεων που καλλιεργούσαν προσδοκίες απελευθέρωσης («κανείς δεν θα με κρατήσει μακριά…»).

Στο διαφαινόμενο αδιέξοδο, αναζητήθηκαν υπαίτιοι παντού εκτός από την κυβέρνηση. Την μια φταίνε οι πιτσιρικάδες και οι διαδηλωτές, την άλλη οι ανεύθυνοι πολίτες, την τρίτη οι… λοιμωξιολόγοι. Αύριο θα φταιν οι εκκλησίες, αλλά και τα σόγια που θα μαζευτούν γύρω από τον οβελία.

Κι όλα αυτά, επειδή η ανάγκη να επιδειχτεί ως success story η διαχείριση της πανδημίας αλά ελληνικά, μας έκανε να πλασάρουμε ψευδαισθήσεις πως είμαστε οι καλύτεροι και νικάμε…

Στο μεταξύ, κάποιοι συμπολίτες μας και σήμερα ξύπνησαν στα νοσοκομεία και κάποιοι ακόμη παραμένουν διασωληνωμένοι να παλεύουν για την ζωή τους, την ώρα που οι συγγενείς τους περνούν την απόλυτη αγωνία για το αν θα τους ξαναδούν και σε τι κατάσταση.

Τα γράφω αυτά, γιατί δεν θα πρέπει να παρασυρθούμε από τις εξαγγελίες για το άνοιγμα μετά από ένα δεκαήμερο, ούτε να πετάμε την σκούφια μας για το εμβολιαστικό πρόγραμμα που πράγματι ανοίγει σαν βεντάλια τον επόμενο μήνα.

Ο ιός είναι ακόμη εδώ και ετοιμάζεται να κάνει πάρτι τόσο σε παραδοσιακές μαζώξεις γύρω από τον οβελία, όσο και σε κατανυκτικές τελετές για την λαμπρή γιορτή της Ορθοδοξίας.

Ας μείνουμε συνετοί και σε εγρήγορση, έχοντας την επίγνωση πως πριν από την ανατολή, υπάρχει το πιο πηχτό σκοτάδι.

*  Μιας και αναφέρθηκα στο «πάρτι» που κάνει ο ιός, θυμήθηκα και τις απίστευτες εικόνες από τις πλατείες της Αθήνας που είδαμε την τελευταία εβδομάδα στα κανάλια, με νεαρούς και νεαρές να χορεύουν υπό τους ήχους μουσικής μέχρι τα ξημερώματα.

* Το πόσο επικίνδυνο είναι όλο αυτό, μετά από ένα χρόνο θανατικού και στέρησης κάθε έννοιας ζωής, δε χρειάζεται σίγουρα να το σχολιάσω, αφού και ο τελευταίος αρνητής ξέρει καλά πώς ακριβώς μεταφέρεται ο ιός και τι σημαίνει πάρτι ειδικά πάνω στο peak της πανδημίας με τα νοσοκομεία κρασαρισμένα και την κοινωνία γονατισμένη.

* Σ’ αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ σήμερα κι όχι για να κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου. Αλλά γιατί η κάθε κρίση, πόσο μάλλον αυτή του κορονοϊού που από υγειονομική εξελίχθηκε και σε οικονομική και κοινωνική, βγάζει δυστυχώς τα χειρότερα ένστικτά μας φόρα παρτίδα και κάνει πιο εύκολο να κουνάς το δάχτυλο μόνιμα, χωρίς να μπαίνεις για λίγο και στη θέση του άλλου.

* Στερούμενοι, λοιπόν, ένα χρόνο και κάτι όχι απλώς ένα ή δέκα ή πενήντα βασικές μας ανάγκες, όλοι θεωρούμε πως εμείς είμαστε στη χειρότερη θέση, εμείς περνάμε χειρότερα, εμείς δεν αντέχουμε άλλο και όλοι οι άλλοι είναι σε καλύτερη μοίρα και δεν δικαιούνται να κάνουν κάτι διαφορετικό, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να προσδώσουμε χλευαστικά χαρακτηριστικά στην «κούραση» και να λοιδορούμε τον «κουρασμένο».

* Για να ξεκαθαρίζουμε. Κανένας δεν είναι πιο «κουρασμένος» από τον άλλον, εκτός αν αυτός είναι ο γιατρός της πρώτης γραμμής. Όμως, δεν είναι θέμα άποψης ή συναισθήματος αλλά βιολογίας η κούραση των νέων και των εφήβων. Αν για έναν 50άρη, η μια χρονιά από την άλλη δεν έχει και μεγάλη διαφορά, ο 14χρονος με τον 15χρονο και τον 16χρονο έχουν τεράστιες διαφορές. Το σώμα τους το ίδιο παθαίνει «έκρηξη», ο οργανισμός ο ίδιος επαναστατεί κι όχι το μυαλό του. Όπως δε μπορεί ένα νήπιο να εκλογικεύσει και να αποκωδικοποιήσει το γιατί είναι μόνιμα μέσα στο σπίτι, γιατί δε βλέπει τη δασκάλα του, τον παππού και τη γιαγιά, έτσι κι ένας 16άρης δε μπορεί να δεχτεί άλλη κλεισούρα, άλλες μέρες χωρίς φλερτ, χωρίς σκιρτήματα. Όχι γιατί δεν το χωρά το μυαλό του, αλλά γιατί δεν το αντέχει το σώμα του.

* Και θα προσθέσω και έναν άλλο παράγοντα. Τα πάρτι όπως είδαμε όλοι (και είναι καταδικαστέα, επαναλαμβάνω γιατί μπορούν να τινάξουν στον αέρα τη χώρα και την πρωτεύουσα που υποφέρει) γίνονται σε γειτονιές της Αθήνας αν όχι «φτωχές», σίγουρα μεσαίου και κατώτερου εισοδήματος. Φανταστείτε για παράδειγμα τον εαυτό σας κλεισμένο σ’ ένα δυάρι με δυο αδέλφια ή και περισσότερα, διαφόρων ηλικιών και υποχρεώσεων, με τον πατέρα να δουλεύει 8ωρο στην κουζίνα και να απαιτεί ησυχία, τον μικρό αδερφό να κάνει τηλεκπαίδευση την ώρα που η έφηβη αδερφή θέλει να ξαπλώσει στο ίδιο δωμάτιο, τη μαμά να θέλει να δει τηλεόραση κλπ κλπ. Βάλτε τώρα έναν 16άρη με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μυαλά και το σώμα στη θέση σας και θα δείτε πως όσοι έχουμε την «πολυτέλεια» του προσωπικού χρόνου και του προσωπικού χώρου και βιολογικά και κοινωνικά και συναισθηματικά και λογικά έχουμε την «πολυτέλεια» να αντέχουμε, σε αντίθεση με εκείνον που του κουνάμε το δάκτυλο ή τον... στολίζουμε από το ευρύχωρο σαλόνι μας.

* Για να συνοψίζω, δε θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω τα κορονοπάρτι, ούτε μπορεί να υπάρξει σοβαρή χώρα που οι πολίτες της είναι μόνιμα με το «γιατί αυτός κι όχι εγώ;» στα χείλη με αντικείμενο, πάντοτε, μια παρανομία. Να πω πως πρέπει να ληφθούν άμεσα σοβαρά και υπεύθυνα μέτρα αποσυμπίεσης πραγματικής της κοινωνίας, θέλω και πώς έρχεται Πάσχα και το «ειρήνη υμίν» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 25 Απριλίου 2021