Δεν έφθανε ο πόλεμος στην Ουκρανία τον οποίο, ευσχήμως, προκάλεσαν οι ΗΠΑ και έπεσε στην παγίδα τους η Ρωσία, άνοιξε και το Σουδάν που απειλεί να συμπαρασύρει στην δίνη του μία σειρά χωρών της περιοχής σε μία μακροχρόνια αντιπαράθεση από αυτές τις, διαρκώς, ανοικτές πληγές ανά τον κόσμο.

Το Σουδάν μπορεί να αποδειχθεί το φυτίλι που θα ανάψει την φωτιά στην αφρικανική ήπειρο, μία φωτιά που ήδη καίει αλλά μπορεί να λάβει ενεργότερα, εντονότερα και επικινδυνότερα χαρακτηριστικά.

Την Ρωσία τη συμφέρει να ανοίξει ένα άλλο μέτωπο με τις ΗΠΑ πέραν του ουκρανικού και η Αφρική, μέσω Σουδάν, προσφέρεται.

Στην Ουκρανία, η Ρωσία έχασε. Τι έχασε;

Το διακύβευμα δεν ήταν -που ήταν και αυτό- μόνο η ασφάλεια της Ρωσίας. Η υπερβολική, δηλαδή, αίσθηση της Μόσχας ότι κινδυνεύει από την γειτνίαση με τη Δύση.

Το σημαντικότερο διακύβευμα ήταν η σύγκλιση με την Γερμανία την πρόοδο της οποίας διέκοψε ο πόλεμος. Αυτή είναι η νίκη που πέτυχαν οι ΗΠΑ, μία νίκη που δίνει τα περιθώρια να αναζητήσουν διπλωματική διευθέτηση της πολεμικής κρίσης. Τα κράτη, όταν αποτελούν παγκόσμιες δυνάμεις, έχουν μία τάση συνεχούς επιβεβαίωσης της κυριαρχίας τους. Και έναν συνεχή ανταγωνισμό.

Οι δύο δυνάμεις που από το 1945 ως σήμερα ανταγωνίζονται με διάφορες μορφές είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Η μία, φοβάται την άλλη.

Το μεγάλο ζητούμενο για την Ρωσία ήταν και είναι να προστατεύσει την ασφάλεια της χώρας και να βγει στις θερμές θάλασσες. Το πιο φιλόδοξο όραμα, να ελέγξει τα παράλια της Ευρασίας, να αποκτήσει πόρους, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ναυτικό και να κυριαρχήσει στις θάλασσες. Ελέγχοντας την Καρδιά της Ευρασίας, κατά τη θεωρία του Μακίντερ (βασικό μέρος της Καρδιάς είναι η ίδια η Ρωσία) και αποκτώντας ισχυρή ναυτική παρουσία, η Ρωσία γίνεται παγκόσμια δύναμη.

Για να διαρρήξει, όμως, τον αποκλεισμό που της έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ (η περίφημη Rimland του Spykman) ο μόνος τρόπος ήταν μέσω της συνεργασίας με την Γερμανία. Η συνεργασία Ρωσίας-Γερμανίας αποτελούσε πρόταση του Γερμανού Γεωπολιτικού Karl Haushofer (1869-1946) ο οποίος επηρέασε την γεωπολιτική σκέψη των ναζιστών και ήταν αυτός που πρότεινε και την υπογραφή Συμφώνου μη επίθεσης με τη Ρωσία πριν τον Β’ ΠΠ.

Οι θολούρες του Χίτλερ περί Αρίας φυλής, το μίσος του για τους Σλαύους και η αίσθησή του ότι θα πετύχαινε τους στόχους του με την Ιαπωνία τον οδήγησαν στην μη τήρηση του Συμφώνου. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Για να έρθουμε στις μέρες μας, ο μεγάλος φόβος των δυτικών γεωπολιτικών ήταν και είναι η δυναμική που είχε αναπτυχθεί στη σχέση Γερμανίας-Ρωσίας, μία δυναμική που τους ανησυχούσε για το που μπορεί να οδηγήσει και η αγωνία τους να περιορίσουν την Μόσχα στην γνωστή και περίφημη Rimland, εντάσσοντας στο ΝΑΤΟ τις χώρες που γειτνιάζουν με την Ρωσία.

Αυτός ο περιορισμός αποτελούσε και την κόκκινη γραμμή για τη Μόσχα. Το καμπανάκι δηλαδή, χτύπησε κόκκινο και στις δύο πλευρές.

Στη μεν Δύση με την σύγκλιση Γερμανίας-Ρωσίας και τον κίνδυνο που ενείχε η δυναμική της στην δε Ρωσία με το πλησίασμα του ΝΑΤΟ στα σύνορά της. Ο Πούτιν έκανε την λάθος κίνηση διότι με την εισβολή του στην Ουκρανία έθεσε τέλος στην γερμανορωσική σύγκλιση που φόβιζε τους Αμερικανούς. Ίσως, να μην μπορούσε να κάνει και διαφορετικά διότι η Ρωσία ανησυχεί από την εγγύτητα με τις ΗΠΑ, μέσω ΝΑΤΟ.

Για ορισμένους τον ρόλο της Γερμανίας που της αποδίδουν οι γεωπολιτικές θεωρίες τον διαδραματίζει, σήμερα, η Κίνα αλλά η Κίνα είναι ασιατική δύναμη. Μπορεί μία ρωσοκινεζική σύγκλιση -αν επιτευχθεί- να επιφέρει θετικά αποτελέσματα ελέγχου της Ασίας αλλά η Ευρασία είναι κάτι διαφορετικό. Το πρώτο συνθετικό είναι η Ευρώπη και στην καρδιά της Ευρώπης κυριαρχεί η Γερμανία.

Οι ΗΠΑ κέρδισαν με την διακοπή αυτής της σχέσης που είναι ο διαχρονικός εφιάλτης του αγγλοσαξονικού κόσμου. Για την Ουάσιγκτον ο βασικός στόχος επετεύχθη. Τα υπόλοιπα είναι για την τιμή των όπλων.

Και σε ό,τι αφορά την Ουκρανία αυτήν καθ’ αυτήν, η αμερικανορωσική σύγκρουση ήταν win win. Οι Ρώσοι είναι ικανοποιημένοι που προς το παρόν δεν μπαίνει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, άρα έχουν κάθε λόγο να θέλουν μία διπλωματική διευθέτηση αλλά και οι Αμερικανοί, επίσης, καθώς η προοπτική της ένταξης είναι ανοικτή, έστω και αν δεν γίνει τώρα.

Και η Ουάσιγκτον θα ήθελε μία διπλωματική εξέλιξη. Δεν θέλει, όμως, το Κίεβο διότι πιστεύει πως με την βοήθεια της Δύσης μπορεί να κερδίσει την Ρωσία. Δύσκολο αλλά όταν χάνεις εδάφη της πατρίδας σου και προσπαθείς να τα ανακτήσεις το δίκαιο είναι με το μέρος σου -και όχι με την γεωπολιτική- όσο δύσκολη και αν φαίνεται μία επιτυχία.

Το ζήτημα, τώρα, για την Ρωσία είναι να κρατήσει τα εδάφη που κατέλαβε ή το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εδαφών και να διασφαλίσει μία συνεχή επαφή με την Κριμαία. Η Κριμαία είναι μείζων γεωπολιτικός στόχος. Οι Αμερικανοί θεωρούν τελειωμένο τον πόλεμο και απλώς θα τον συντηρήσουν για τα μάτια της διεθνούς κοινότητας για να μην φανεί ότι εγκαταλείπουν την Ουκρανία. Θα την υποστηρίξουν μέχρι να κουραστούν οι Ουκρανοί και να αναζητήσουν ειρηνική επίλυση. Το μέτωπο που έχει διαμορφωθεί φαίνεται να παγιώνεται.

Το στοίχημα

Το στοίχημα, τώρα, είναι η επιρροή και η ισορροπία δυνάμεων σε άλλες, κρίσιμες περιοχές. Η αντιπαράθεση των Μεγάλων Δυνάμεων βρίσκεται, τώρα, στον Ινδοειρηνικό αλλά και την Αφρική, όχι, μόνο διότι η ανατολική πλευρά της Μαύρης Ηπείρου άπτεται του κέντρου της διαμάχης αλλά και διότι και στην ίδια δίνεται η μάχη της επιρροής και του ελέγχου ορυκτών χρήσιμων για την παγκόσμια τεχνολογία. Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση Ρωσία και Κίνα κερδίζουν στον αγώνα δρόμου.

Οι βάσεις που έχει η Ρωσία στη Συρία και σε χώρες της Αφρικής και η δυνατότητα εξόδου της στις θερμές θάλασσες από τον βορρά, λόγω τήξης των πάγων (η ένταξη Φινλανδίας και ενδεχομένως Σουηδίας στο ΝΑΤΟ δεν μπορούν να την ανακόψουν) της δίνει τη δυνατότητα γεωπολιτικής παρουσίας στις θερμές θάλασσες -προαιώνιο ζητούμενο- και οδηγεί, αναγκαστικά, στην αναθεώρηση των γεωπολιτικών αντιλήψεων για την ανάσχεση της επιρροής της. Η συνεργασία της, δε, με την Κίνα αν προχωρήσει, δημιουργεί έναν ισχυρό πόλο που θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ.

Πώς συμμετέχει η Τουρκία στο εν εξελίξει παιχνίδι

Σε αυτό το παιχνίδι που βρίσκεται σε δυναμική εξέλιξη η γειτονική Τουρκία, ήδη, συμμετέχει ως έναν βαθμό και θα διαδραματίσει ρόλο ανεξαρτήτως κυβερνήσεως και προέδρου μετά τις εκλογές του Μαΐου. Η Ελλάδα, δυστυχώς, για άλλη μία φορά είναι παρατηρητής. Η δυνατότητα αντίδρασης της Αθήνας σε κρίσεις στην περιοχή, κρίσεις οποιασδήποτε εντάσεως, δείχνει μία αδυναμία πρόσληψης του προβλήματος και αντιμετώπισής του.

Η υπόθεση Σουδάν

Η υπόθεση Σουδάν ήταν άκρως αποκαλυπτική. Στο Σουδάν, με τις εχθροπραξίες εγκλωβίστηκαν στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, χιλιάδες πολίτες διαφόρων εθνικοτήτων μεταξύ των οποίων και 150 Έλληνες και Κύπριοι. Οι στρατοί μίας πλειάδας χωρών (ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Καναδά, Ολλανδίας, ΗΑΕ, Τουρκίας κ.ά.) εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία 72 ωρών διεξήγαγαν επιτυχείς επιχειρήσεις εκκένωσης των εγκλωβισμένων πολιτών τους. Η ελληνική αποστολή στρατιωτικών μεταγωγικών αεροπλάνων και μίας ομάδας ειδικών δυνάμεων αντί για το Χαρτούμ, πρωτεύουσας του Σουδάν, προσγειώθηκε στο Τζιμπουτί και τη Νότιο Αίγυπτο. Τους Έλληνες εγκλωβισμένους ανέλαβαν να διασώσουν στρατοί άλλων χωρών. Και η ελληνική στρατιωτική δύναμη να τους παραλάβει, στην καλύτερη περίπτωση, από εκεί που προσγειώθηκε.

Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό της αθηναϊκής παρακμής (που αποκαλύπτει τις τεράστιες αδυναμίες ενός συγκεντρωτικού, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, κράτους το οποίο διοικεί μία ολιγαρχία από το κέντρο της πρωτεύουσας) ότι η επιχείρηση αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ με τυμπανοκρουσίες ως επιτυχής παρέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης.

Χαρακτηριστικότερη, δε, ακόμη είναι η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια ότι «στο Σουδάν, ως ΕΕ, δεν τα πήγαμε πολύ καλά». Προφανώς, ο κ. Δένδιας εννοούσε πως δεν τα πήγαν καλά, μέχρι την ημέρα της δήλωσής του, οι δυνάμεις των άλλων χωρών από τις οποίες περίμενε προστασία και βοήθεια. Γιατί οι ελληνικές δυνάμεις αντί για το Σουδάν πήγαν στο Τζιμπουτί.

Η καθημερινότητα στην Ελλάδα ενόψει των εκλογών αποκαλύπτει μία χώρα παντελώς αποδομημένη. Κύρια αιτία αυτής της αποδόμησης είναι η απουσία αστικής τάξης και η υποκατάστασή της από μια ολιγαρχία με βαριά υποκουλτούρα για την οποία το κράτος είναι μία μαύρη τρύπα στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Όποιοι διατηρούσαν φαντασιώσεις για έναν ελληνικό εκσυγχρονισμό θα πρέπει να συνειδητοποιούν το τέλος της ουτοπίας.