ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι η αριστερά (δεν αναφέρομαι στα κόμματα που  -λένε ότι- την εκφράζουν) σημαίνει δικαιοσύνη και ανθρωπιά.

Καταλάβαινα τη δεξιά ως ιδεολογία που αποδέχεται στην οικονομία και άρα στην κοινωνία το νόμο της ζούγκλας. Ο ισχυρότερος επιβιώνει, ο αδύνατος εκμηδενίζεται και πεθαίνει.

Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μου πως ο ανθρώπινος πολιτισμός, που παρά τα μύρια ζητήματα που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει έχει κάνει μία τεράστια διαδρομή, μπορεί να αποδέχεται μια τέτοια συνθήκη χωρίς να επαναστατεί. Χωρίς να θίγεται, χωρίς να προσβάλλεται, χωρίς να νιώθει ότι η ισχύς αυτού του νόμου καταργεί και αποδομεί την ίδια την έννοια του πολιτισμού.

Μεγαλώνοντας άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.Το ουσιώδες πρόβλημα που διαπίστωνα ήταν (και παραμένει) ότι το βασικό πλεονέκτημα της αριστεράς ήταν σε επίπεδο διακηρύξεων. Παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο, υπερασπιζόμενοι την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τα δικαιώματα των αδυνάτων.

Μια χαρά.

Το ζήτημα είναι ότι σε καμιά κοινωνία στον πλανήτη τα τελευταία εκατό χρόνια αυτές οι διακηρυγμένες αρχές δεν οδήγησαν σε ευημερία. Σε καμία.

Αυτός είναι και ο λόγος που τα λεγόμενα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού άφησαν την τελευταία τους πνοή με την πτώση του τείχους του Βερολίνου.

Και μετά; Ποια εναλλακτική έμεινε σε όσους δεν ήθελαν να προσκυνήσουν το κεφάλαιο και να ακολουθήσουν την καπιταλιστική πεπατημένη;

Η απάντηση σε επίπεδο μεγαθεωρίας δεν έχει δοθεί και φυσικά δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα δοθεί στο μέλλον.

Το σίγουρο είναι ότι ο καπιταλισμός, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, παράγει πλούτο, ο οποίος ακόμη και με την άνιση κατανομή του εξασφαλίζει μία

καλύτερη ζωή στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα από αυτήν που κατάφερε να εξασφαλίσει η δίκαιη κατανομή της φτώχειας του υπαρκτού σοσιαλισμού και του Μαδούρο.

Η διαπίστωση αυτή είναι τόσο αυτονόητη, που όποιος δεν την αντιλαμβάνεται, δεν θα έπρεπε όχι να κυβερνά, αλλά ούτε να ψηφίζει.

Για να αντιμετωπίσεις τον κυνισμό της πραγματικότητας, πρέπει να έχεις πειστική απάντηση στην πραγματικότητα και όχι στον κυνισμό…