Εάν τα τελευταία χρόνια ο Αύγουστος έχει διαψεύσει συντριπτικά τον Ουμπέρτο Έκο και έχει πάμπολλες ειδήσεις, ο Ιούλιος που μόλις ήρθε όλα δείχνουν πως δε θα μας αφήσει σε ησυχία, αφού παίρνει την σκυτάλη από τον... καταιγιστικό Ιούνιο.

Ο τελευταίος έληξε με πρώτο θέμα (όσον αφορά την εσωτερική, τουλάχιστον, κατανάλωση) τον καυγά για το Αιγαίο. Αναφέρομαι, φυσικά, στο περίφημο Turkaegean, την καμπάνια διαφήμισης της Τουρκίας, η οποία κατοχυρώθηκε από τους γείτονες ως εμπορικό σήμα, κάτω από τη μύτη της Ελλάδας και των αρμόδιων που υποτίθεται πως και στις Βρυξέλλες και εντός συνόρων πληρώνονται αφειδώς για να είναι ανά πάσα στιγμή ενήμεροι για ό,τι μας αφορά.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, όλοι οι εμπλεκόμενοι, γραμματείς και... Φαρισαίοι απέτυχαν οικτρά και μάλιστα για κάτι που από τον περασμένο χρόνο είχε απασχολήσει και τα εγχώρια ΜΜΕ και τώρα η καμπάνια του «Σουλτάνου» περί «τουρκικού Αιγαίου» παίζει κανονικότατα και εδώ μαλώνουμε ολημερίς ποιος φταίει και τι μπορεί να γίνει.

Πέραν του προφανούς, δηλαδή για τους τύπους που πιάστηκαν στον ύπνο και άνοιξαν τη συζήτηση για το ποιους πληρώνουμε και τι κάνουν και τι άλλο μπορεί να χάσαμε στην πορεία, θέλω να επισημάνω κάτι που σίγουρα δε «χαϊδεύει» αυτιά. Πως αντικειμενικά υπάρχει και τουρκικό Αιγαίο και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το δικό μας. Όμως, η οργή σ’ αυτή τη φάση είναι απόλυτα αιτιολογημένη, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με δύο καλούς γείτονες που μοιράζονται τα πλούσια ελέη της φύσης, αλλά έναν μόνιμα προκλητικό που απειλεί Θεούς και δαίμονες και διαρκώς βρίσκει τρόπους να μας αναστατώνει, απειλώντας μας ακόμα και με πόλεμο ή αρπαγή των δικών μας νησιών. Οπότε, πρέπει άμεσα να κάνουμε τις –κατόπιν εορτής-κινήσεις μας για να τελειώνει το θέμα.

Θα έρθω, όμως, τώρα και στα του δικού μας Αιγαίου, το οποίο όχι μόνο δεν προσέχουμε σαν τα μάτια μας, αλλά το έχουμε δώσει βορά στους ξένους επισκέπτες. Τα ρεπορτάζ από τα απίστευτα και... λαμόγικα που συμβαίνουν στα νησιά, ειδικά των Κυκλάδων, με μερίδα επιχειρηματιών να «γδύνει» τους τουρίστες που συρρέουν σαν να μην υπάρχει αύριο, πληθαίνουν ώρα με την ώρα. Αυτό που έχω καταλάβει όχι μόνο από τα τρανταχτά που βρίσκουν τη θέση τους στα μίντια, αλλά απ’ όσα μου λένε και φίλοι και γνωστοί που είχαν την ατυχή έμπνευση να πάνε σε κάποιο νησί, τα πάντα είναι απλησίαστα και όχι εντός των δικαιολογημένων αυξήσεων της ενέργειας και της βενζίνης.

Δηλαδή για να δώσω ένα παράδειγμα, οι ξαπλώστρες στα κυκλαδίτικα νησιά, αλλά και στη Χαλκιδική έχουν ξεπεράσει το σετ ένα καλό μεροκάματο και παρότι προσπαθώ και ρωτώ, δε βρίσκω με ποιο τρόπο τις επηρεάζει το ράλι τιμών. Εκτός αν τις λαδώνουν με... ηλιέλαιο που πήγε στο... Θεό λόγω πολέμου ή είναι βενζινοκίνητες.

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως ζούμε σε μία εποχή που τα πάντα μαθαίνονται, γράφονται και διαδίδονται απ’ άκρη σ’ άκρη του κόσμου και πως οι πολίτες και οι τουρίστες δεν είναι «χάπατα». Ήδη σε αμερικανικά δημοφιλή blog υπάρχουν ολόκληρες αναλύσεις γιατί δεν πρέπει κανείς νέος και πλούσιος να ξαναπατήσει στη Μύκονο ή τη Σαντορίνη και πιστέψτε με, αυτό θα κάνει μακροπρόθεσμη ζημιά.

Γιατί αν δεν προστατεύσουμε το δικό μας Αιγαίο, τον τουρισμό μας, τα νησιά μας, θα ξεμείνουμε και από «βαριά βιομηχανία» και τότε το Turkaegean ή οτιδήποτε άλλο θα έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στο παγκόσμιο κοινό.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 03.07.2022