Το 2004 αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Θεσσαλονίκη και να αναζητήσει τον επόμενο σταθμό της ζωής του, ξεκινώντας την διαδικασία... ενδοσκόπησης από το Δουβλίνο που ήταν σαν να τον περίμενε. Δεκαπέντε χρόνια μετά ο Χρήστος Μουζεβίρης ξεναγεί τους αναγνώστες της «ΜτΚ» στην άλλη πόλη του που είναι τόσο όμοια μα και τόσο διαφορετική από τη Θεσσαλονίκη.

«Αποφάσισα να φύγω από τη Θεσσαλονίκη το 2004. Όχι από ανάγκη τότε, αλλά από επιλογή. Η Θεσσαλονίκη με είχε κουράσει. Την αγαπάω, είναι η γενέτειρά μου, αλλά είναι πολύ συντηρητική, επαρχιακή πόλη ακόμα και δεν της αξίζει τέτοιο μέλλον. Έχει πολλές πιθανότητες για ανάπτυξη, αλλά για κάποιο λόγο δύσκολα προχωρά και αλλάζει.

Πιστεύω πως το Δουβλίνο επέλεξε εμένα και όχι εγώ αυτό. Με έκανε να το ερωτευθώ σαν πόλη και με κέρδισε. Ήρθα τελείως τυχαία και περαστικά στην πόλη, με σκοπό να είναι ο πρώτος σταθμός ενός ταξιδιού αναζήτησης του εαυτού μου και μιας νέας πόλης που να αποκαλώ σπίτι μου.

Μετά από τρία χρόνια είχα μόνιμη δουλειά στο δημόσιο και μετά από πέντε δικό μου διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης. Ούτε η Θεσσαλονίκη δεν μου έδειξε τέτοια γενναιοδωρία.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στο Δουβλίνο ήταν το πόσο πολύ το διαφημίζουν στο εξωτερικό και ως πόλη αλλά και συνολικά ως το πιο σημαντικό μέρος της χώρας. Μπορεί να μην έχουν τις θάλασσες και τις καταπληκτικές παραλίες, αλλά ξέρουν πως να προσελκύουν και να δέχονται τουρίστες από όλο τον κόσμο, με το να προωθούν την πόλη τους ως προορισμό διασκέδασης, ευκαιριών και επιχειρηματικότητας.

Τώρα που ζω 15 χρόνια εδώ, το αγαπημένο μου μέρος είναι τα στενά δρομάκια γύρω από την παλιά αγορά του Δουβλίνου, την Grafton Street. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα μόνος στην πόλη και δεν ήξερα κανέναν και έψαχνα ένα λόγο να βρω για να δικαιολογήσω την παρουσία μου εδώ, έκανα μια βόλτα στην Wicklow Street στο κέντρο της πόλης και ένοιωθα πολύ οικεία. Έλεγα στον εαυτό μου, «να γιατί είμαι εδώ, για αυτές τις βόλτες». Όταν έρχονται φίλοι μου από την Ελλάδα τους πηγαίνω στις παμπ του Δουβλίνου και να δουν τα πολλά πάρκα της πόλης, όπως και τα ιστορικά γεωργιανά κτίρια.

Μια συνήθεια των κατοίκων της πόλης που μου αρέσει, είναι η ευγένειά τους, η ανοχή και συμπαράσταση στον συνάνθρωπό τους. Μην παραξενευτείς αν ακούσεις να σου λένε «ευχαριστώ», «παρακαλώ» και «συγγνώμη» για το οτιδήποτε, ακόμα και αν σε τους πατήσεις κατά λάθος εσύ. Λένε ακόμα «ευχαριστώ» και στους οδηγούς των λεωφορείων!

Είναι άνθρωποι πολύ απλοί και χαμηλών τόνων, που δεν τους αρέσει ο διαπληκτισμός και θα τον αποφύγουν με κάθε τρόπο, ακόμα και όταν πρέπει να συζητήσουν κάποια πράγματα για να ξεκαθαρίσουν την θέση τους. Αυτό με εμάς τους Μεσόγειους δημιουργεί ορισμένες παρεξηγήσεις, γιατί εμείς έχουμε συνηθίσει να εκφραζόμαστε και να επικοινωνούμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.

Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ προσεγγίσιμοι, φιλικοί και ευγενικοί. Αν πας σε οποιαδήποτε Ιρλανδική πάμπ μόνος σου, μην παραξενευτείς αν εύκολα βρεις άτομα να μιλήσεις και να πιείς μια μπύρα μαζί τους. Το Δουβλίνο είναι μια πόλη τέλεια για εξόδους, όταν είσαι καινούριος εδώ, ή όταν πρέπει να μείνεις για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Η πραγματικότητα αυτή αλλάζει όμως, όταν αποφασίσεις να μείνεις μόνιμα στην χώρα. Στην καθημερινότητά τους οι Ιρλανδοί ακολουθούν την βορειοευρωπαϊκή νοοτροπία, και γίνονται πιο «κλειστοί» στις συναναστροφές τους, ειδικά με άτομα εκτός του κύκλου τους. Είναι κάτι που πρέπει να αποδεχθείς αν αποφασίσεις να μείνεις στην χώρα αυτή μόνιμα.

Ως Έλληνας ήταν δύσκολο να συνηθίσω την πιο «παθητική» νοοτροπία των ντόπιων, όταν για παράδειγμα είχα την ανάγκη ως Μεσόγειος να εκφράσω θυμό ή απόγνωση, χωρίς να «τρομάξω» τους Ιρλανδούς συναδέλφους ή να φανώ αγενείς. Πώς να δαγκώσω την γλώσσα μου και να εκφραστώ πιο διπλωματικά και ήρεμα;

Παρ’όλα αυτά, με δύο πανεπιστήμια, το Δουβλίνο έχει πολλά κοινά με την Θεσσαλονίκη, ειδικά στην νυχτερινή ζωή όπου υπάρχουν πολλές ομοιότητες αλλά και επιλογές. Πλην σαφώς του είδους μουσικής που παίζουν στα μπαρ και τις παμπ, στο Δουβλίνο όπως και στην Θεσσαλονίκη δεν βαριέσαι στις εξόδους σου.

Ένα καλό παράδειγμα της αστικής ζωής εδώ είναι τα πολλά πάρκα τους. Στην Θεσσαλονίκη έχουμε χτίσει και γεμίσει με μπετόν την κάθε σπιθαμή της πόλης. Εδώ το Φοίνιξ Παρκ είναι από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, με ελάφια να ζουν ελεύθερα σε αυτό. Επίσης έχουν διατηρήσει ένα μεγάλο μέρος των παλιών ιστορικών κτιρίων, που προσθέτει στον χαρακτήρα της πόλης,και την κάνει πιο ανθρώπινη.

Επίσης οι κάτοικοι σέβονται τα αξιοθέατα της πόλης τους. Δεν θα βρεις τόσα γκραφίτι και αφισοκολλήσεις όσο στην Θεσσαλονίκη, και να μην μιλήσουμε για την εικόνα των πανεπιστημίων τους, που κάνουν τα δικά μας να μοιάζουν τριτοκοσμικά το λιγότερο.

Αλλά εδώ με ενοχλεί το κόστος ζωής. Η χώρα βασικά είναι ένας καπιταλιστικός παράδεισος, όπου οι κανόνες είναι εύκαμπτοι εφ’όσον το επιτρέπει ο νόμος, που φυσικά αλλάζει στις ανάγκες του να παράγει περισσότερο χρήμα. Τα νοίκια είναι παράλογα, ειδικά αν λάβεις υπ’όψιν την ποιότητα των κτιρίων και των διαμερισμάτων.

Από τη Θεσσαλονίκη μου έχει λείψει το φαγητό. Τίποτα δε συγκρίνεται με την γαστρονομική πανδαισία που υπάρχει στην πόλη μας. Οι ταβέρνες, τα ζαχαροπλαστεία που είναι σχεδόν ανύπαρκτα στο Δουβλίνο, οι διάφορες λιχουδιές που μπορείς να αγοράσεις οπουδήποτε στην πόλη μας. Η μπουγάτσα για παράδειγμα, οι διάφορες πίτες και τα γλυκά που οι μυρωδιές τους προσθέτουν στον χαρακτήρα της πόλης.

Θα γυρνούσα πίσω στην Θεσσαλονίκη υπό την προϋπόθεση μιας καλής δουλειάς, που να μου δίνει παρόμοια ποιότητα ζωής με το Δουβλίνο. Πράγμα λίγο δύσκολο με τους μισθούς και τα ύψη ανεργίας στην Ελλάδα τις μέρες μας».

Who is Who

Ο Χρήστος Μουζεβίρης γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1977 στην Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε τουριστικά και εργάστηκε τα πρώτα χρόνια της ζωής του, ως ξενοδοχοϋπάλληλος στην Χαλκιδική αλλά και στη γενέτειρά του.

Στα 26 του χρόνια αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Ιρλανδία, με σκοπό να ταξιδέψει από εκεί στην Ευρώπη. Εγκαταστάθηκε τελικά μόνιμα στο Δουβλίνο, όπου και διαμένει σήμερα και εργάζεται στον δημόσιο τομέα.

Πριν 9 χρόνια ξεκίνησε τις σπουδές του στην δημοσιογραφία, και άρχισε να αρθρογραφεί για διάφορα διαδικτυακά περιοδικά και blogs, που επικεντρώνονται σε θέματα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ελλάδα, καθώς επίσης με πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.

Τον Απρίλιο του 2019 εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή "Μορφέας". Ο Χρήστος ασχολείται ερασιτεχνικά εκτός από την ποίηση και την δημοσιογραφία, με την ζωγραφική και την φωτογραφία.

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 18/8/2019