Δεν αμφισβητώ τα αισθήματα οργής προς τους δολοφόνους του Άλκη, ούτε αυτά της συμπόνιας προς τους γονείς του αδικοχαμένου παλικαριού. Ούτε καν την ειλικρίνεια της απαίτησης για σκληρή τιμωρία των υπευθύνων, για βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο, για, για, για…

Κουράστηκα ωστόσο κάθε χρόνο να λέμε τα ίδια και τα ίδια, με αφορμή τα επαναλαμβανόμενα κάθε τόσο περιστατικά της ωμής και κτηνώδους βίας, που συμβαίνουν με αφορμή ή πρόσχημα το οπαδικό κίνημα.

Και μπορεί εγώ και πάμπολλοι ακόμη να κουραστήκαμε από την επανάληψη παρομοίων καταστάσεων, αλλά ο Άλκης και οι άνθρωποί του, ήταν αυτοί που πλήρωσαν πανάκριβα το τίμημα της απραξίας και της διαιώνισης της ίδιας παθογένειας. Να συμπληρώσω επίσης ότι ο Άλκης, δεν επελέγη ως στόχος, ούτε βρέθηκε σε καυγά ομάδων χούλιγκανς που χτύπησε- χτυπήθηκε κι έτυχε να τραυματιστεί θανάσιμα. Απλά περνούσε από εκεί, όπως θα μπορούσε να περνά ο δικός μου γιος ή ο γιος οποιουδήποτε που η κακιά του μοίρα τον έφερνε στο δρόμο της δολοφονικής συμμορίας.

α. Το κακό έχει παραγίνει. Ήταν που ήταν στραβό το κλήμα στους συνδέσμους, εισήλθαν και οι μετανάστες δεύτερης γενιάς (Αλβανοί και προερχόμενοι από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ) που κουβαλούν μαζί τους την οργή για όσα έχουν υποστεί οι οικογένειες τους και το πράγμα έχει ξεφύγει.

β. Είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς με σιγουριά για τα κίνητρα των νέων που αναλαμβάνουν ηγετικούς ρόλους στους πυρήνες των χούλιγκανς. Αν δηλαδή συνειδητά δραστηριοποιούνται στα πρότυπα εγκληματικών οργανώσεων για να αποκομίσουν οφέλη (προστασία, εξασφάλιση δουλειών, εμπόριο ναρκωτικών, επιχειρήσεις νύχτας κλπ), ή η συμπεριφορά τους είναι αρμοδιότητα ψυχολόγων ή και ψυχιάτρων (μίσος προς την κοινωνία, αντίδραση στην βία που βίωσαν οι ίδιοι, ανάγκη για διάκριση και επίδειξη, ακόμη και μεταμόρφωση ανθρώπων όταν βρίσκονται σε καθεστώς μάζας στα πρότυπα του δόκτορος Τζέκιλ και του κυρίου Χάιντ.

γ. Να πω επίσης κάτι ρητά και κατηγορηματικά κι έχοντας πλήρη επίγνωση του τι και γιατί το λέω: οι ομάδες ευθύνονται 100% για την έξαρση της οπαδικής βίας. Χωρίς την δική τους ανοχή και προστασία, ο χουλιγκανισμός θα υπήρχε μεν, αλλά θα ήταν τελείως περιθωριακό και περιορισμένης έκτασης φαινόμενο. Οι ομάδες -και ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες τους- χρειάστηκαν τους συνδέσμους ως στρατό υποστήριξης των δικών τους συμφερόντων κι επιδιώξεων. (Για να παίρνουν δουλειές προνομιακά, για να αποκτούν δημοσιότητα, κύρος και επιρροή, για να κατευθύνουν τις ψήφους τους όπως οι ίδιοι αποφασίζουν και βολεύονται). Στο πλαίσιο αυτό, τους χαϊδεύουν, τους προσφέρουν δωρεάν εκδρομές, τζάμπα εισιτήρια, τους χρηματοδοτούν τα έξοδα λειτουργίας των γραφείων τους κλπ.

δ. Η πολιτεία από την δική της πλευρά, ανέχεται συνειδητά την… λελογισμένη παραβατικότητα και δεν πράττει τα αυτονόητα για την επιβολή του νόμου και της τάξης. Αντιδρά μόνον όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, όταν δηλαδή χυθεί αίμα… (Όσο δέρνονται μεταξύ τους, ουδείς ασχολείται. Όταν αναστατώνουν γειτονιές, όταν επιτίθενται σε περαστικούς κι όταν γίνονται αυτά που έγιναν, τότε θα φορέσουν όλοι τους τα μαύρα τους κοστούμια και θα εκφωνούν επικήδειους και μεγάλα λόγια.

*******************************************************************************************

Πλέον, το φίδι έχει εκκολαφτεί. Σύνδεσμοι ευεπίφοροι στην βία- είτε ακροαριστερών είτε -κυρίως- ακροδεξιών πεποιθήσεων, γιγαντώθηκαν και δύσκολα περιορίζονται πλέον στα στενά όρια του γηπέδου της αγαπημένης τους ομάδας. Ο τρόπος δομής και λειτουργίας τους είναι τέτοιος, που μπορεί κάλλιστα να πάρει έναν ζωηρό νέο και μέσα στο χωνευτήρι του όχλου, να τον μετατρέψει σε νταή, που νοιώθει ή νομίζει πως απολαμβάνει το μίσος, την δύναμη και έχει εξασφαλισμένη την…ατιμωρησία. Φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν «σύνδεσμοι φίλων» που λειτουργούν στα πρότυπα εγκληματικών οργανώσεων -με αρχηγούς, πειθαρχία, μεθόδους, συστήματα παρακολούθησης και δράσης που προσιδιάζουν με μαφιόζικες συμμορίες. Σε αυτές τις εγκληματικές οπαδικές οργανώσεις, κίνητρο δεν είναι η επιρροή και το χρήμα, αλλά το οπαδικό μίσος και η αίσθηση της ισχύος και της υπεροχής.

Μπορούνε εύκολα να τους βρούνε αν θέλουν, καθώς οι θιασώτες της ακραίας βίας και των δολοφονικών επιθέσεων, κάνουν ό,τι κάνουν, για να το αφηγηθούν- καυχηθούν, επιδεικνύοντας -έτσι νομίζουν οι πειραγμένοι- με τον τρόπο αυτό τον «ανδρισμό», την «δύναμη» και την «ανωτερότητά» τους.

Εδώ που φτάσαμε- που αφήσαμε να φτάσουν τα πράγματα, δεν αρκούν οι ομάδες για να βάλουν φρένο στην ανεξέλεγκτη και επιθετική λειτουργία των πυρήνων χούλιγκανς. (Μάλλον έχουν καταντήσει όμηροι των φιδιών που εξέθρεψαν νομίζοντας πως είναι εύκολο να τους κρατάν εντός ορίων). Ούτε μόνη της η αστυνομία μπορεί να βρει την άκρη, καθώς στο περιθώριο ενός συνδέσμου έχει δομηθεί κι αναπτύσσεται ως παράσιτο, μια παράλληλη λειτουργία του… στρατιωτικού του σκέλους: Ενός επιχειρησιακού πυρήνα ανθρώπων που οργανώνουν τα χτυπήματα των αντιπάλων, δίνοντας τον τόνο και το χρώμα του μίσους και του αίματος στο οπαδικό κίνημα.

Εννοείται, πως ούτε η δικαιοσύνη μόνη της μπορεί να πατάξει το φαινόμενο τιμωρώντας αυστηρά και παραδειγματικά κάθε παραβατικότητα που φτάνει στα ακροατήρια, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις οι κατηγορούμενοι εμφανίζονται με καλούς δικηγόρους (πληρωμένους από τις ομάδες), με πλήθος ψευδομαρτύρων (μοιάζει αλλά δεν είναι αυτός της φωτογραφίας, αφού βρισκόταν αλλού σύμφωνα με μαρτυρικές καταθέσεις), χωρίς πολιτική αγωγή και με μάρτυρες κατηγορίας (συνήθως αστυνομικούς) των οποίων η μνήμη έχει… λειανθεί είτε από τον χρόνο, είτε υπό τον φόβο αντιποίνων, είτε από συστάσεις του τύπου: έγινε καλό παιδί μωρέ, βοήθησε τον να μείνει στον σωστό δρόμο.

Πλέον, χρειάζεται συνεργασία όλων. Οι ομάδες πρέπει να καταλάβουν πως ο χουλιγκανισμός είναι εχθρός των συμφερόντων τους. Κυρίως πρέπει να αποφασίσει η πολιτεία να σπάσει τα αβγά. Με ένα σχεδιασμένο και ολιστικό πρόγραμμα δράσεων που περιλαμβάνει την εκπαίδευση (σχολεία), την δικαιοσύνη (αυστηροποίηση ποινών- ίσως επιστροφή του ιδιώνυμου), την αστυνομία (συνεχείς έλεγχοι και επεμβάσεις σε κάθε επεισόδιο), με τους αθλητικούς φορείς (απαγόρευση εισόδου χωρίς ηλεκτρονικό εισιτήριο, κάμερες στα γήπεδα, κλπ), την βουλή (επιβολή κανόνων και νομοθετικών ρυθμίσεων σε όλους τους θεσμούς που εμπλέκονται), οι Ενώσεις Συντακτών (καμιά ανοχή στην παραδημοσιογραφία αθλητικών εκπομπών που καλλιεργούν την βία, το μίσος, τον ρατσισμό) και κάθε άλλο μέτρο που κριθεί απαραίτητο…

Μπορεί όλο αυτό να φαντάζει… βουνό, αλλά δεν είναι καθόλου δύσκολο. Ούτε χρειάζεται να ανακαλύψουν την Αμερική. Το μόνο που πρέπει να κάνουν, είναι να αντιγράψουν τις καλές πρακτικές που εφαρμόστηκαν στην πατρίδα του χουλιγκανισμού Βρετανία και την μητέρα του ρατσισμού ΗΠΑ, που έκαναν τα γήπεδα της Premierleague και του NBA να μοιάζουν με σουαρέ για τσάι και πικ-νικ με χάμπουργκερ.

Ιδού η Ρόδος. Ας τολμήσουν το πήδημα.