Η επιθυμία του να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο είναι σαν την άσκηση του ακροβάτη: καθόλου εύκολη και μόνο λίγοι κι εκλεκτοί βρίσκουν τη χρυσή ισορροπία. Κι όταν κάτι στραβώσει, οδηγείται ο πλεονέκτης στο απόλυτο τίποτα. Και το ταψί να μείνει άδειο και ο σκύλος να παραμείνει πεινασμένος.

Αυτά μου έρχονται στο νου παρακολουθώντας όλες αυτές τις μέρες την ιστορία με την κυβέρνηση και την εξαίρεση της εκκλησίας από τον ασφυκτικό κλοιό στον οποίο μπήκαν από χθες Σάββατο όλες οι υπόλοιπες επιχειρήσεις και δραστηριότητες, αφού η πανδημία έχει ξεφύγει για τα καλά κι ο χειμώνας προμηνύεται πιο δύσκολος κι απ’ όταν δεν είχαμε εμβόλια.

Κι από αυτή τη στάση της πολιτείας (την οποία «έσωσε» η ίδια η Ιερά Σύνοδος και ό,τι κι αν λένε οι διαρροές, οι ημερομηνίες δείχνουν πως η απόφασή της ελήφθη την ώρα που διάφοροι υπουργοί επιχειρηματολογούσαν υπέρ της εξαίρεσης) φάνηκε πώς υπάρχουν πολλές μα πάρα πολλές αντιφάσεις. Δηλαδή την ώρα που όλοι όσοι αντιλαμβανόμαστε το κακό, επικροτούμε την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να επιβάλλει τον εμβολιασμό των υγειονομικών, οι ίδιοι αποφασίζοντες εξαίρεσαν δύο κατηγορίες όχι απλώς κρίσιμες αλλά και συμβολικές: τους έμμισθους του στρατού όπου οι συνθήκες από τη φύση τους ευνοούν τη μετάδοση οποιασδήποτε νόσου (εξάλλου όλοι οι φαντάροι κάνουν εμβόλιο χωρίς κιχ) και ακόμη χειρότερα την αστυνομία, εκείνη δηλαδή που πρέπει να ελέγχει τους υπόλοιπους εάν είναι εμβολιασμένοι, να εμπλέκεται με ελεγχόμενους, να ακινητοποιεί παραβάτες κλπ! Για να μην πω για τους ιερείς, που θα έπρεπε για ευνόητους λόγους να ενταχθούν στον υποχρεωτικό εμβολιασμό όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που έρχονται σε επαφή με πολίτες και δη ηλικιωμένους.

Και για να ξανάρθω στα της εκκλησίας, η επιλογή της κυβέρνησης ήταν ατυχέστατη, αφού τώρα εξαιρέθηκαν και οι πιστοί από τις υποχρεώσεις που έχουν όλοι οι υπόλοιποι στο πλαίσιο της άσκησης οποιουδήποτε καθήκοντος, δικαιώματος, ακόμη και της διασκέδασης ή του καλλωπισμού.

Ο σάλος που ξέσπασε ήταν μεγάλος, ειδικά όταν οι γνωστοί για τις προκλήσεις τους κατά καιρούς αλλά και έχοντες (και) συγκεκριμένη δεξαμενή ψηφοφόρων, υπουργοί άρχισαν να υπερασπίζονται αυτή την ξεκάθαρα λανθασμένη υγειονομικά απόφαση. Επιστήμονες, κόμματα και πολίτες πήραν θέση κατηγορώντας την κυβέρνηση για ψηφοθηρική κι επικίνδυνη απόφαση, η οποία, ας μην κρυβόμαστε, ήταν και βούτυρο στο ψωμί της αντιπολίτευσης.

Και το χειρότερο για την κυβέρνηση; Πώς εμφανίστηκε χωρίς κανένα λόγο (ούτε καν δημοσκοπικό) φοβική, οπισθοδρομική –έως και για αποδοχή πως έχουμε θεοκρατία κι όχι δημοκρατία την κατηγόρησαν κάποιοι- την ίδια ώρα που κάποιοι φωτισμένοι ιεράρχες όπως ο Δωδώνης ή ο Μυτιλήνης και εν συνεχεία η πλειοψηφία της Ιεράς Συνόδου που ελέγχει ο Αρχιεπίσκοπος βγήκαν μπροστά με καθαρές τοποθετήσεις και για τους εμβολιασμούς των κληρικών και για του ποίμνιου.

Όσο η πανδημία επελαύνει προφανώς και θα υπάρχει σύγχυση και προφανώς τα μέτρα θα εξετάζονται, άλλα θα βγαίνουν άλλα όχι και θα επανεξετάζονται. Όμως, μιας και η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν ανήκει (σε επιδημιολογική εικόνα) στην «πολιτισμένη Δύση» αλλά στα «μαύρα πρόβατα» μαζί με Βουλγαρία, Ρουμανία και Ρωσία, οι κυβερνώντες, από τον πρωθυπουργό έως τον τελευταίο γραμματέα, πρέπει να είναι στοχοπροσηλωμένοι, ξεκάθαροι, χωρίς φόβο οποιασδήποτε ομάδας και της εκλογικής της δύναμης και με μοναδικό γνώμονα το να σωθούν οι ζωές όλων: είτε εκείνων που σεβάστηκαν εαυτούς, αλλήλους και επιστήμονες, είτε εκείνων που αρνούνται να σωθούν από μόνοι τους. Έτσι είναι τα πράγματα και οι παλινωδίες και τα παιχνιδάκια πρέπει να σταματήσουν εδώ, πριν να είναι και πάλι πολύ αργά για δάκρυα...

* Δημοσιεύτηκε στη "ΜτΚ" στις 07.11.2021