«Η ποιότητα της εσωκομματικής ζωής που οδήγησε μέχρι εδώ προκάλεσε την προσταγή “Άλλαξέ τα όλα!”» τονίζει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής η γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Θεοδώρα Τζάκρη, για να διαμηνύσει ότι «παρά τον σεισμό της εκλογής Κασσελάκη, κάποιοι συνεχίζουν να εθελοτυφλούν». Σ’ αυτό το πλαίσιο θέτει το ερώτημα αν «συμμερίζονται οι τυρβάζοντες περί της διαδικασίας και των συσχετισμών τις προσβολές», για να τονίσει ότι «αυτή την ξεκάθαρη απάντηση περιμένουν να ακούσουν οι άνθρωποι που κλήθηκαν προ εβδομάδων να αποφασίσουν για τον νέο πρόεδρό τους. Για τους συσχετισμούς του χθες ποσώς τους ενδιαφέρει... Η σύνθεση αυτών των οργάνων μπορεί να υπήρξε απότοκος συμβιβασμών και παζαριών, αλλά κακώς προεξοφλείται ότι όσοι ανέλαβαν ένα τέτοιο καθήκον θα εκχωρήσουν την κρίση τους σε τρίτους. Πιθανώς όσοι το προεξοφλούν διαβάζουν το σήμερα με όρους του χθες». Επιπλέον, επικαλούμενη τις διαφοροποιήσεις Γεωργιάδη από τον Μητσοτάκη, η Θ. Τζάκρη αναφέρει ότι στη Ν.Δ. δεν έγιναν δημόσιο θέαμα. «Αν αυτό είχε συμβεί, δεν θα έδινε πια η Ν.Δ. την εικόνα ότι είναι ικανότερη να κυβερνήσει» διαμηνύει.

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι ραγδαίες και ο πόλεμος μαίνεται. Πώς κρίνετε τη στάση της ελληνικής πλευράς μετά και τη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου;

Το βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχουν απεχθείς πράξεις καλών προθέσεων και η τρομοκρατία στη μορφή της σφαγής αμάχων είναι μια καταδικαστέα πρακτική από κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, ασχέτως πεποιθήσεων. Το ότι υπάρχουν υποκείμενα αίτια, χρόνιες συγκρούσεις και ευθύνες κρατών και ηγετών δεν παραλλάσσει σε τίποτα την ένταση και το απόλυτο της καταδίκης. Άλλως θα έπρεπε να δούμε με σχετική «κατανόηση» και τους δίδυμους πύργους, τον ISIS, τη Σρεμπρένιτσα κ.ο.κ. Οι προνομιακές σχέσεις με την Τουρκία μέσω των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι μια λεπτομέρεια και όχι ο κύριος λόγος της εμφατικής καταδίκης. Αυτό ουδόλως νομιμοποιεί ένα κυρίαρχο κράτος να ανταποδίδει τρομοκρατικά ή να οικοδομεί πολιτική στη βάση της εκδίκησης. Παράνομος εποικισμός, αποκλεισμός παροχών στη Γάζα, βομβαρδισμός αμάχων και μη στρατιωτικών στόχων, όπως νοσοκομεία και εκκλησίες, συνιστούν επίσης εγκληματικές συμπεριφορές, που έχουν μάλιστα άλλη βαρύτητα λόγω κρατικής υπόστασης. Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λένε ο Αντόνιο Γκουτέρες και ο ΟΗΕ, ενώ πολλά από αυτά λένε ακόμη και οι πιο πιστοί Δυτικοί σύμμαχοι του Ισραήλ. Ο κύριος Μητσοτάκης συνεχίζει την ίδια μονόπλευρη στάση που είδαμε και στην Ουκρανία, προσπαθώντας να φανεί πρόθυμος και χρήσιμος στους κυρίαρχους μηχανισμούς και λησμονώντας τελείως την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Δεν υπάρχει λόγος να είμαστε άνισοι και να γινόμαστε μέρος της διαμάχης ούτε υπάρχει λόγος να μην πρωταγωνιστούμε σε ανθρωπιστική βοήθεια προς τον φίλο παλαιστινιακό λαό. Αυτή τη στάση μας επιβάλλει το γεγονός ότι είμαστε κομμάτι του παζλ της περιοχής και όχι κάποιος μακρινός εταίρος που οι τοποθετήσεις του δεν τον θίγουν ιδιαιτέρως. Όσοι δεν γνωρίζουν τη διπλωματική ιστορία της περιοχής στο κεφάλαιο αυτό δεν διαβάζουν μόνο Τσίπρα, Γεώργιο Παπανδρέου και Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και Κωνσταντίνο Καραμανλή, για όσους θυμούνται το ποιοι μας υποστήριζαν συστηματικά ως έθνος όσες φορές έφερε η τότε κυβέρνηση το Κυπριακό στον ΟΗΕ.

Γιατί στις δημοσκοπήσεις η Ν.Δ. υπερέχει όσον αφορά την ικανότητά της να κυβερνά;

Μόλις δύο μέρες μετά την προσβλητική σύσταση του πρωθυπουργού στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι οι υπουργοί θα πρέπει «να βουτάνε τη γλώσσα τους στον εγκέφαλό τους πριν μιλήσουν», ο Άδωνης Γεωργιάδης σε ερώτηση που δέχθηκε στον ΑΝΤ1 για το αν αισθάνεται πως η φράση του πρωθυπουργού αφορά και τον ίδιο, απάντησε: «Είμαι ένας άνθρωπος που μιλάω πολύ και, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, η θορυβώδης μου παρουσία κάνει καλό στη Νέα Δημοκρατία!», απαντώντας εμμέσως στις πρωθυπουργικές παραινέσεις. Αμφισβήτησε επίσης εμμέσως και την ειλικρίνεια της πρόθεσης του πρωθυπουργού -ή έστω την ικανότητά του- προς πάταξη της αισχροκέρδειας λέγοντας ότι αυτό είναι απλώς αδύνατο! Θυμίζω ότι ο πρωθυπουργός είχε πει ότι «αν κάποιοι νομίζουν πως η Ελλάδα είναι μπανανία, στην οποία μπορούν να πουλάνε τα ίδια προϊόντα σε πολύ ακριβότερες τιμές χωρίς να δικαιολογούν την αύξηση του κόστους, είναι βαθιά νυχτωμένοι». Ο πρωθυπουργός του υποσχέθηκε δηλαδή μια υποτιθέμενη σύγκρουση με τους προμηθευτές που αισχροκερδούν, όμως ο κύριος Γεωργιάδης τον διέψευσε τασσόμενος υπέρ της… μπανανίας. Το τρίτο περιστατικό αφορούσε την εκ μέρους του «προσωπική» εξωτερική πολιτική, όταν ο υπουργός Εργασίας σε ένα θέμα παγκόσμιου ενδιαφέροντος και τουλάχιστον αμφιλεγόμενου, όπως ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου στη Γάζα, έσπευσε να πάρει άμεση προσωπική θέση με ανάρτησή του ταυτιζόμενος με τις απόψεις του Ισραήλ, ως μη όφειλε.

Ο κύριος αντιπρόεδρος εμφανίστηκε λοιπόν καθ’ έξιν ως συναρμόδιος του πρωθυπουργού σε σειρά θεμάτων. Πέραν των θεμάτων προεκλογικής τακτικής στην Αυτοδιοίκηση, διά των δημόσιων εκβιασμών που προκάλεσαν τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό Μητσοτάκη, έδειξε να επιτηρεί και την πολιτική κατά της αισχροκέρδειας, ενώ τέλος ζήλωσε και τη δόξα του Γεραπετρίτη. Το επικαλούμαι εδώ ως το κορυφαίο παράδειγμα διαφοροποίησης και αμφισβήτησης τον τελευταίο καιρό στον κυβερνητικό χώρο για να συγκρίνω τη σχετική διαχείριση. Δεν τους είδατε να γίνονται δημόσιο θέαμα ούτε να αλληλοβρίζονται, παρά τις διαφωνίες και την αμφισβήτηση που υποκρύπτει μια τέτοια στάση. Φαντάζεστε όμως αν ο κύριος Γεωργιάδης χρησιμοποιούσε εκφράσεις από αυτές που έγιναν συνήθεια τις τελευταίες εβδομάδες στα δικά μας, αν θα παρέμενε στη θέση του κι αν θα έβγαινε κανείς να τον υπερασπιστεί και να κανονικοποιήσει τις ύβρεις του; Δεν τους προτείνω ως καθώς πρέπει πρότυπο για μας, αλλά επισημαίνω ότι αν αυτό είχε συμβεί, δεν θα έδινε πια η Ν.Δ. την εικόνα ότι είναι ικανότερη να κυβερνήσει. Πόσο κάτω άραγε θα πήγαινε διά μιας στις δημοσκοπήσεις;

Θεωρώ πως όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και καιρό η εσωτερική μας κατάσταση επηρεάζει καθοριστικά τη δημόσια εικόνα μας και κάνει τις προσπάθειές μας «συμφοριασμένες σαν των Τρώων». Οπότε απομένει να μετρηθούμε στ’ αλήθεια όταν θα έχει περάσει αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Κι από ό,τι βλέπω, από τις τελευταίες επιταχυνόμενες εξελίξεις σύντομα θα δοθεί λύση. Κάποιοι μεν δείχνουν να έχουν προειλημμένες αποφάσεις, αλλά και πολλοί άλλοι δείχνουν ότι αποδέχονται την επικράτηση κάποιου συντρόφου που δεν τον υποστήριξαν μεν, αλλά δεν τον θεωρούν εισβολέα που κατέκτησε τον χώρο.

Πρέπει να υπάρξουν διαγραφές, κι αν ναι, μπορούν να γίνουν;

Στη συζήτηση για τη συμπεριφορά των παραπεμπόμενων συντρόφων υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα ηθικοπολιτικού χαρακτήρα. Αφορά πρωτίστως τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., δευτερογενώς την απαξίωση της βούλησης 150.000 μελών και τέλος την υπονοούμενη συνενοχή όλων ημών των κεντρικών στελεχών προς «τη διαπλοκή και τις σκοτεινές δυνάμεις» που ποδηγετούν, υποτίθεται, το κόμμα μας. Κάποιοι, εμφανιζόμενοι ως «αμερόληπτοι», αμελούν επιμελώς να λάβουν θέση στο αληθινό ζήτημα σαν να επρόκειτο για προσωπική διαφορά. Αντιθέτως, εστιάζουν σε εικασίες για τον υφιστάμενο συσχετισμό στην Επιτροπή Δεοντολογίας που θα κληθεί τελικώς να αποφασίσει. Είναι σαν να έχουμε μπροστά μας ένα καταφανές αδίκημα και ο σχολιασμός του συνηγόρου είναι να προβάλλει ότι ο εισαγγελέας είναι συγχωριανός του κατηγορούμενου ή ότι η σύνθεση του πολυμελούς δικαστηρίου είναι τάχα φιλική προς αυτόν. Η επιχειρηματολογία αυτή είναι έωλη! Ποιος πιστεύει ότι οι αριστεροί πολίτες είναι συμφιλιωμένοι με τόσο κυνισμό;

Το ερώτημα είναι απλό. Συμμερίζονται οι τυρβάζοντες περί της διαδικασίας και των συσχετισμών τις προσβολές; Ναι ή όχι; Αυτή την ξεκάθαρη απάντηση περιμένουν να ακούσουν οι άνθρωποι που κλήθηκαν προ εβδομάδων να αποφασίσουν για τον νέο πρόεδρό τους! Για τους συσχετισμούς του χθες ποσώς τους ενδιαφέρει... Η σύνθεση αυτών των οργάνων μπορεί να υπήρξε απότοκος συμβιβασμών και παζαριών, αλλά κακώς προεξοφλείται ότι όσοι ανέλαβαν ένα τέτοιο καθήκον θα εκχωρήσουν την κρίση τους σε τρίτους. Πιθανώς όσοι το προεξοφλούν διαβάζουν το σήμερα με όρους του χθες. Η ποιότητα της εσωκομματικής ζωής που οδήγησε μέχρι εδώ προκάλεσε την προσταγή «Άλλαξέ τα όλα!». Για να μην υπάρχουν «σημαδεμένες» διαδικασίες που κάποιοι να επαίρονται ότι τις «ελέγχουν» και ότι μπορούν να τις βάλουν να κάνουν το μαύρο άσπρο αναλόγως του οικείου συμφέροντος και όχι αναλόγως του τι είναι πράγματι δίκαιο. Είναι περίεργο ότι, παρά τον σεισμό της εκλογής Κασσελάκη, κάποιοι συνεχίζουν να εθελοτυφλούν.

Η ένταση της αμφισβήτησης του προσώπου του νέου προέδρου δεν σας προβληματίζει;

Όχι, γιατί το αφήγημα της νοσταλγίας της ωραίας ατμόσφαιρας που ήμασταν προτού εμφανιστεί ο νέος πρόεδρος παρουσιάζει οφθαλμοφανείς αντιφάσεις.

Πρώτον, αν όλα ήταν καλά π.Κ. (προ Κασσελάκη), πώς ένας αλεξιπτωτιστής, όπως λένε, θα συγκέντρωνε μέσα σε λίγες εβδομάδες μια πανίσχυρη πλειοψηφία των μελών, που θυμίζω ότι υπερδιπλασίασε και την αναμενόμενη συμμετοχή;

Δεύτερον, αν όλα ήταν καλά π.Κ., πώς είχαμε φτάσει ήδη στο 17,8% τον Ιούνιο με τον Τσίπρα, με σταθερή συρρίκνωση της απήχησής μας επί μια επταετία;

Τρίτον, πριν καταστεί μάρτυς ο κ. Κασσελάκης, μαρτυρούσε ο κ. Τσίπρας. Σήμερα εκ του ασφαλούς τινές τον νοσταλγούν. Σημασία έχει όμως τι έπρατταν όταν ήταν πρόεδρος, κι αυτό όλοι το θυμόμαστε, γιατί το χωριό είναι μικρό.

Υπάρχουν βέβαια και όσοι, αφού παραπέμφθηκαν δικαίως για τα όσα είπαν σε βάρος του νέου προέδρου, θα έπρεπε να ξαναπαραπεμφθούν για τα όσα αήθη είπαν στη συνέχεια για τον προηγούμενο πρόεδρο. Και μάλιστα τα είπαν από καθαρή εκδικητικότητα και προς τέρψη της Ν.Δ.