Gigi Riva. Οκτώ γράμματα. Το είδωλο της νιότης μας, όσων μαθητές του δημοτικού μαθαίναμε από τις εφημερίδες και τα περιοδικά του ´70 που έφερνε στο σπίτι ο μπαμπάς και ο μεγάλος αδελφός, τα κατορθώματα των μεγάλων αστέρων της μπάλας. Αυτών που στην νεογέννητη στην Ελλάδα ασπρόμαυρη τηλεόραση, έζησαν τα πρώτα σκιρτήματα της ποδοσφαιρικής μαγείας

Πήγε να βρει τον Φραντς Μπεκενπάουερ είναι μια εύκολη αλλά και συγκινητική σκέψη καθώς ο Τζίτζι και ο Κάϊζερ έδωσαν επικές μάχες στο αχανές γήπεδο του Μεξικού σε εκείνον τον «ημιτελικό του αιώνα» τον Ιούνιο του 1970 όταν η Ιταλία με 4-3 προκρίθηκε στον τελικό. Η «Σκουάντρα ατζούρα» εναντίον των «πάντσερ», έτσι δεν λέγαμε; Ο Ρίβα είχε βάλει το τρίτο γκολ.

Διάβασα τα άσχημα νέα και αμέσως έσπευσα στις ηλεκτρονικές σελίδες της Corriere Della Sera, ξέροντας ότι εκεί θα βρω την πιο εσωτερική, επώδυνη αλλά και «ψαγμένη», Ιταλική σίγουρα άποψη αλλά και τιμή σ αυτόν τον μυθικό μπαλαδόρο.

Γράφει ο Beppe Severgnini: «Οι έφηβοι είναι ευαίσθητοι: στην κριτική και τα κομπλιμέντα, αλλά και στο ταλέντο και το πάθος. Ο Gigi Riva είχε μπόλικο. Ήταν ένας παίκτης που ήταν μπροστά από την εποχή του. Το σημερινό μυϊκό πλεονέκτημα - "σωματική διάπλαση", φρικτή νεολογία - ήταν το στυλ του χθες. Βίαιο αριστερό σουτ , χτύπημα με το κεφάλι, δυνατοί ώμοι, ελάχιστη καταφυγή στην ντρίμπλα. Ο Gigi Riva ήταν ένας που έκανε με μαγικό τρόπο τα απαραίτητα και τα ουσιαστικά .

Αγαπούσε και ξανά αγαπούσε τη Σαρδηνία, στην οποία παρέμεινε πιστός μέχρι τέλους. Το νησί έχει μακρά μνήμη και δεν έχει ξεχάσει την τεράστια χαρά αυτού του μοναδικού σκουντέτο. Του έδωσε ευγνωμοσύνη, στοργή εις διπλούν: Ο Gigi , ένας άνθρωπος της λίμνης, έγινε το είδωλο μιας στεριάς στη μέση της θάλασσας. Όλοι έχουμε μεταβολίσει την ιδέα ότι οι παίκτες είναι ψυχροί επαγγελματίες και πηγαίνουν εκεί που πληρώνονται περισσότερο. Αλλά εκείνοι που αφήνουν την καρδιά τους να οδηγήσει στην επιλογή τους, αυτοί οι πιστοί θα ανταμειφθούν.

Πιστεύετε ότι τον Roberto Mancini θα τον θυμούνται με τον ίδιο τρόπο σε πενήντα χρόνια;»

Ο Ρίβα υπήρξε ένας θρύλος των ιταλικών γηπέδων και η χώρα του έχει βυθιστεί στο πένθος. Υπήρξε ασύλληπτος γκολτζής και παραμένει άλλωστε μέχρι σήμερα ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Ιταλίας με 35 γκολ σε 42 συμμετοχές(απίστευτη αναλογία), ενώ ήταν ο πρωταγωνιστής της μεγάλης εκείνης Κάλιαρι του 70 με 164 γκολ σε 315 συμμετοχές.

Ήταν βασικό στέλεχος της Ιταλίας που κατέκτησε το Euro του 1968. Πέτυχε μάλιστα ένα καθοριστικό γκολ στον επαναληπτικό τελικό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, ενώ συνολικά σκόραρε επτά γκολ στη διοργάνωση και συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της τελικής φάσης.

Επίσης άφησε το ίχνος του στις τελικές φάσεις δύο Μουντιάλ, το 1970 στο Μεξικό και το 1974 στη Γερμανία. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 ειδικά ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ιταλίας