«Εντάξει δεν πετάω και πέτρες. Έτσι λέμε στην Ικαρία…». Μεταξύ αστείου και σοβαρού η Βιολέτα Ίκαρη απαντάει στο σχόλιό μου ότι, πέρα από μία ερμηνεύτρια που ξεχωρίζει, δείχνει ένας συγκροτημένος άνθρωπος, ένα καλό παιδί, όπως λέμε πιο απλά.

Γέννημα Θρέμμα της Ικαρίας, με τα πανηγύρια στο αίμα της, ψημένη στη δουλειά από μικρή («έκανα ό,τι επάγγελμα δεν χρειάζεται πτυχίο», λέει), πήγε στην Αθήνα στα 18 της χρόνια για σπουδές κομμωτικής, αλλά σπούδασε στα κρυφά βυζαντινή μουσική και φωνητική. Παράλληλα, δούλευε ως κομμώτρια σε κομμωτήρια και σε σπίτια, τραγουδούσε σε ταβερνάκια, κοιμόταν σε ένα στρώμα που είχε ρίξει στο πάτωμα στο σπίτι της στα Εξάρχεια. «Δεν ήταν τίποτε εύκολο. Δεν είχα ζωή. Νομίζω ότι τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα ήμουν ένα ρομπότ», θυμάται σήμερα μιλώντας στη «ΜτΚ». Ένας άνθρωπος με τόσο αγώνα στη διαδρομή του σπάνια έχει αλαζονεία ή έπαρση, έχει μάθει να ξεπερνάει ή να προσπερνάει τις αναποδιές με έναν τρόπο σχεδόν αυτονόητο. Απόδειξη ότι και τώρα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες, η ίδια δεν είχε κανέναν ενδοιασμό όσο ήταν ανοιχτή η εστίαση να εργαστεί ως υποδοχή, αλλά και στο ταμείο ενός εστιατορίου θαλασσινών στην Κηφισιά. «Δεν έχω κανένα θέμα. Δουλεύω και υπερασπίζομαι την επιβίωσή μου με κάθε τρόπο», λέει.

Το «Πορτοκάλι» του Νίκου Ξύδη

Σήμερα, στα 37 της, έχει στο ενεργητικό της 21 χρόνια ερμηνείας, αφού ξεκίνησε να τραγουδά στην ιδιαίτερη πατρίδα της. Με τη δική της διακριτή ταυτότητα, με την καθάρια φωνή της- ολόκληρη ένας λυγμός, ξεχώρισε από την πρώτη παρουσία της στη δισκογραφία. Το χαρακτηριστικό «Έλα και ράγισε τον κόσμο μου» σε μουσική Δημήτρη Γλέζου και στίχους Αντώνη Κατσαμά συγκινεί πάντα, ενώ η ίδια έχει αναγνωριστεί πλέον στη συνείδηση του κοινού και στους κύκλους της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Τώρα συνεργάζεται με έναν επίσης ιδιαίτερο δημιουργό, το Νίκο Ξύδη, ερμηνεύοντας ήδη δύο τραγούδια του, που αποτελούν προπομπούς του νέου κοινού άλμπουμ τους. «Είναι όλα δικά του και ταυτόχρονα είναι παραγωγός, ηχολήπτης και ενορχηστρωτής αυτής της δουλειάς. Η ψυχή του δίσκου είναι εκείνος, εγώ βάζω τη φωνή…», τονίζει και εξιστορεί τη γνωριμία τους και τη συνεργασία τους στη «Βεγγέρα της Ελένης» (Βιτάλη) όπου έπαιζαν εκείνος και το συγκρότημα Τζουμ. «Είχα κολλήσει και παλιότερα με κάποια τραγούδια του, γενικά παρακολουθούσα τη δουλειά του και πήγαινα σε παραστάσεις του αλλά δεν τον ήξερα προσωπικά. Στην παράσταση της Ελένης τον γνώρισα καλύτερα και κατάλαβα από την αρχή της συνεργασίας μας ότι υπάρχει χημεία και κοινός τρόπος σκέψης», επισημαίνει η Βιολέτα Ίκαρη.

Το άλμπουμ τιτλοφορείται «Πορτοκάλι» από το ομώνυμο κομμάτι και θα περιλαμβάνει 11 τραγούδια. «Δώσαμε αυτόν τον τίτλο γιατί ο δίσκος έχει μέσα μνήμες. Νομίζω ότι μυρίζοντας ή τρώγοντας ένα πορτοκάλι έχεις την αίσθηση του γλυκού και του ξινού μαζί, ενώ σε παραπέμπει και σε αναμνήσεις. Επειδή μέσα στον δίσκο έχουμε χαρούμενες στιγμές με εξωστρεφή τραγούδια, αλλά και κομμάτια για προβληματισμό και αναφορές σε παιδικά χρόνια αυτή η αίσθηση είναι διάχυτη», τονίζει.

«Ελπίζω πως με τα εμβόλια θα βρεθεί μια άκρη»

Για το άλμπουμ μας προϊδεάζει το τραγούδι «Φωτογραφία» που ήδη έχει παρουσιαστεί, αλλά και το κομμάτι «Ανάσα» που κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα. Παρόλα αυτά, λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης, άγνωστο παραμένει πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος ολοκληρωμένος. «Καιρού επιτρέποντος», λέει η Βιολέτα Ίκαρη. «Βάσει αρχικού πλάνου θα είχε κυκλοφορήσει ήδη αλλά λόγω της πανδημίας είμαστε στα χαμένα. Βλέπουμε και κάνουμε. Το σχέδιο είναι ότι δεν υπάρχει σχέδιο», συμπληρώνει.

Μιλάει για τις δυσκολίες που αυτό το διάστημα αντιμετωπίζει ο χώρος του πολιτισμού: «Είναι πρωτόγνωρο αυτό που ζούμε, μας ήρθε απότομα και μας βρήκε απροετοίμαστους. Με τα λίγα επιδόματα που έχουμε πάρει και με έναν πρόχειρο υπολογισμό τα χρήματα που μας αναλογούν είναι 200 ευρώ τον μήνα από τη μέρα που σταμάτησαν οι συναυλίες και οι παραστάσεις. Με αυτά δεν μπορούμε να ζήσουμε. Ελπίζω ότι στο εξής θα υπάρξει μια καλύτερη αντιμετώπιση - διαχείριση από την Πολιτεία».

Η καθημερινότητα της καραντίνας είχε για εκείνη διάφορες φάσεις. «Στην αρχή ξεκίνησα με όρεξη. Είπα είναι μια συνθήκη ιδιαίτερη, θα προσαρμοστούμε. Άρχισα να ζωγραφίζω, κατέβασα ό,τι ταινίες ήθελα να δω, βιβλία, είπα θα κάνω γυμναστική, θα κάνω πράγματα που δεν προλάβαινα. Τώρα έχω αδρανοποιηθεί τελείως. Και πολύ έχουμε αντέξει», παραδέχεται. Νιώθει πως οι εμβολιασμοί είναι ένα θετικό βήμα για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. «Ελπίζω πως με τα εμβόλια θα βρεθεί μία άκρη. Αν δεν μεταλλαχθεί και άλλο η νόσος ώστε να μην καλύπτεται από το εμβόλιο, πιστεύω ότι θα πιάσει τόπο. Περιμένω και εγώ να έρθει η σειρά μου και να εμβολιαστούμε όλοι ώστε να ξαναμπούμε στην κανονικότητα. Δεν είναι ότι δεν φοβάμαι και ότι θα πάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Καθετί καινούριο αν δεν δοκιμαστεί ακούγεται κάπως επικίνδυνο. Από την άλλη όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος», υποστηρίζει.

«Δεν έχω δεχτεί ποτέ σεξουαλική κακοποίηση»

Θεωρεί πως ο άνθρωπος που σταματάει να ονειρεύεται πεθαίνει. «Η λύση για ένα μέλλον πιο ελπιδοφόρο είναι η αλληλεγγύη. Κάτι που με τρομάζει αυτή την εποχή είναι ότι βγαίνει ο κόσμος, είτε μέσα από τα social media, είτε μέσα στους δρόμους, δικαίως αγανακτισμένος από τα γεγονότα και από όλα όσα συμβαίνουν, αλλά διχασμένος. Ψάχνουμε δηλαδή παντού για εχθρούς. Αυτό είναι τρομακτικό. Για να απολαύσουμε όμως την ευτυχία, το φως, όλα τα θετικά της ζωής, πιστεύω ότι θα πρέπει να είμαστε μαζί. Τώρα εν θερμώ ό,τι σκεφτόμαστε το γράφουμε κατευθείαν και το δημοσιεύουμε στα social media. Κάποτε ξεκινούσαμε από το σπίτι να πάμε σε ένα άλλο σπίτι για να μιλήσουμε με τον άλλον άνθρωπο και ενώ ήμασταν θυμωμένοι, στη διαδρομή το ξανασκεφτόμασταν, μετριάζαμε την ένταση. Τώρα αυτό δεν συμβαίνει», επισημαίνει.

Τέλος, κάτι άλλο που χαρακτηρίζει λάθος σκέψη «εν βρασμώ ψυχής» είναι η τάση για ισοπέδωση ολόκληρου του καλλιτεχνικού χώρου λόγω των καταγγελιών που γίνονται τελευταία. «Είμαι στο τραγούδι από 16 ετών και δεν έχω δεχτεί ποτέ σεξουαλική κακοποίηση, παρότι είχα πολλά ξενύχτια και συχνά γυρνούσα σπίτι μου πρωί, πολλές φορές και την άλλη μέρα. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι τρόποι κακοποίησης, όπως το μπούλινγκ που όλοι έχουμε δεχτεί λίγο πολύ. Καθετί όμως έχει και άλλη βαρύτητα. Δεν είναι όλος ο χώρος έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι παράσιτα που κινούνται σε όλους τους εργασιακούς χώρους απλά επειδή το θέατρο, το θέαμα, έχει μεγαλύτερη προβολή, παίρνει περισσότερη έκταση ένα τέτοιο νέο. Σίγουρα, θεωρώ τους ανθρώπους που πρώτοι μίλησαν ήρωες. Δεν είναι εύκολο γιατί στιγματίζεται όλη η ζωή σου. Κανένα θύμα δεν φταίει ώστε να γίνεται αποδέκτης αρνητικών σκέψεων ή σχολίων από οποιονδήποτε», καταλήγει.

* Φωτογραφία Κωνσταντίνος Μπεζάνης