Το ντοκιμαντέρ Kukeri του New Yorker, που παρουσιάζει παραδοσιακές βουλγαρικές πρακτικές αιώνων, δημοσιεύθηκε την Τετάρτη 3 Μαΐου, όπως έγραψε το αμερικανικό περιοδικό. Το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, σε σκηνοθεσία Killian Lassabliere, είναι διάρκειας περίπου εννέα λεπτών και «δείχνει πώς μια εποχική τελετουργία έχει επιβιώσει επί αιώνες - και τι σημαίνει για όσους την ασκούν».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Lassabliere ήθελε να ξαναδημιουργήσει «αυτό το αινιγματικό και απόκοσμο συναίσθημα» που είχε όταν ανακάλυψε για πρώτη φορά την παράδοση.

Το ανακάλυψε τυχαία μια μέρα κοιτάζοντας μια σειρά με τίτλο «Wilder Mann» του Γάλλου φωτογράφου Charles Fréget. Το έργο περιλαμβάνει εικόνες από τελετουργίες σε όλη την Ευρώπη, πολλές από τις οποίες έχουν προχριστιανικές ρίζες. Εδικά η παράδοση του kukeri, με τα περίτεχνα κοστούμια του, τράβηξε την προσοχή του Lassabliere. "Κάθε χρόνο, καθώς ο χειμώνας δίνει τη θέση του στην άνοιξη, οι άνδρες στα βουλγαρικά χωριά φορούν γιγάντιες στολές και χορεύουν μαζί, στροβιλίζονται και χτυπούν κουδούνια για να διώξουν τα εχθρικά πνεύματα και να καλωσορίσουν μια γόνιμη χρονιά", γράφει το New Yorker, σύμφωνα με το βουλγαρικό πρακτορείο ειδήσεων ΒΤΑ.

Ο Lassabliere πέρασε μήνες κάνοντας σχέδια, επισκεπτόμενος χωριά στη Βουλγαρία, κάνοντας έρευνα και συνεντεύξεις. Αντίθετα, τα γυρίσματα συμπιέστηκαν σε πέντε ημέρες στα τέλη Φεβρουαρίου και τις αρχές Μαρτίου 2022. Κατά τη διάρκειά τους, ο σκηνοθέτης και η ομάδα του επισκέφθηκαν επτά διαφορετικά χωριά και συναντήθηκαν με περισσότερους από σαράντα Kukeri. «Όπου κι αν γυρίσετε, η κάμερα φαίνεται να έχει μια ιστορία να πει», λέει ο σκηνοθέτης για την εμπειρία σύμφωνα με το New Yorker. Έρημα μνημεία της σοβιετικής εποχής χαρακτηρίζουν το τοπίο, όπως και «χωριάτικα σπίτια γεμάτα ζωή και υφή». Για τις συνεντεύξεις, πολλοί kukeri κάλεσαν τον Lassabliere και την ομάδα του στα σπίτια τους, όπου μάσκες και κουδούνια είναι κρεμασμένα στους τοίχους και το μπουκάλι με την σπιτική ρακία» - μπράντυ φρούτων - δεν λείπε ποτέ από το τραπέζι.

Το soundtrack της ταινίας είναι εμπνευσμένο από το "The Mystery of Bulgarian Voices", ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει ηχογραφήσεις βουλγαρικών λαϊκών τραγουδιών.

«Πολλά νέα καθεστώτα προσπάθησαν να εξαλείψουν αυτή την πρακτική», αναφέρεται στο on-screen κείμενο στο τέλος της ταινίας. Το επίκεντρο του ντοκιμαντέρ είναι ακριβώς η επιβίωση - όχι μόνο για τους ανθρώπους, αλλά για τις γενιές, γράφει το New Yorker.