Τις γυναίκες και τους άνδρες του ΕΚΑΒ και της 2ης ΕΜΑΚ βράβευσε σήμερα το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης με φόντο την καταλυτική συνεισφορά τους στις έρευνες διάσωσης στους σεισμούς της Τουρκίας και στο σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη.

«Υπάρχει και η φωτεινή Ελλάδα. Η Ελλάδα που βρίσκει το θάρρος, τη δύναμη, το κουράγιο όχι μόνο να σταθεί όρθια αλλά να δώσει το κουράγιο», ανέφερε στην τοποθέτησή του ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Κωνσταντίνος Ζέρβας, απευθυνόμενος στους ανθρώπους του ΕΚΑΒ και της ΕΜΑΚ, καθώς επίσης και στους απλούς πολίτες, δεδομένου ότι χιλιάδες Έλληνες έσπευσαν στα νοσοκομεία ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα για αιμοδοσία για τις ανάγκες των τραυματιών στα Τέμπη, εξήγησε ο δήμαρχος.

«Είναι οι άνδρες και οι γυναίκες που λίγες ημέρες πριν έσπευσαν να βοηθήσουν στην Τουρκία και στη Συρία και μαζί ο υπόλοιπος κόσμος που συνεισέφερε τόνους ανθρωπιστικής βοήθειας από το υστέρημά του», συνέχισε ο Κ. Ζέρβας.

«Στο πρόσωπο αυτών βλέπουμε τη φωτεινή Ελλάδα, του καθήκοντος, της επάρκειας, της επιχειρησιακής ικανότητας, της αλληλεγγύης. Αυτούς τους άνδρες της ΕΜΑΚ και του ΕΚΑΒ τιμούμε σήμερα ως μια ελάχιστη ένδειξη του απεριόριστου σεβασμού μας. Είναι ο δικός τους κόπος, η δική τους αυταπάρνηση, η δική τους βεβαιωμένη ικανότητα που μας δίνουν αυτοπεποίθηση», υποστήριξε ακολούθως ο ίδιος. 

Την τιμητική πλακέτα παρέλαβαν εκ μέρους της 2ης ΕΜΑΚ ο διοικητής Αριστείδης Κατιρτζίδης και ο αντιπύραρχος, Μιλτιάδης Καραγεωργιάδης, ενώ από το ΕΚΑΒ την παρέλαβε η γιατρός, διευθύντρια του παραρτήματος Θεσσαλονίκης, Χριστίνα Καραμπελίδου.

Ο Μιλτιάδης Καραγεωργιάδης, αντιπύραρχος 2ης ΕΜΑΚ τόνισε από την πλευρά του, ότι με τις επιχειρήσεις διάσωσης στην Τουρκία και στα Τέμπη «φτάσαμε στα όρια της σωματικής και κυρίως της ψυχολογικής μας κούρασης». Παρότρυνε, δε, άπαντες να σκεφτούμε πώς δεν θα επαναληφθεί τραγωδία όπως αυτή στα Τέμπη και πώς θα εξεταστεί η τρωτότητα της Θεσσαλονίκης απέναντι στους σεισμούς. 

Η κα Καραμπελίδου παρατήρησε από την πλευρά της πως «ο ανθρώπινος πόνος έχει ξεχειλίσει. Αμφιβάλλουμε εάν ποτέ θα έρθει ο χρόνος της λησμονιάς. Μέσα στα συντρίμμια και τα συντρίμμια των ανθρώπινων ψυχών, σε αυτές τις δύσκολες ώρες, προσπαθούμε κι εμείς με αυτοθυσία και άκρατο επαγγελματισμό» κλείνοντας με την ευχή «ποτέ ξανά μη χρειαστεί η βοήθειά μας».