Βρισκόμαστε στη μεταβατική περίοδο από το παλιό στο νέο σύστημα παγκόσμιας τάξης και, όπως γίνεται σε όλες τις ιστορικές περιόδους, τέτοιου είδους μεταβάσεις χαρακτηρίζονται από έντονη ρευστότητα. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως η ρευστότητα, σήμερα, είναι μικρότερη του διακυβεύματος, σε σύγκριση με άλλες εποχές.

Το ουκρανικό καθορίζει την ισορροπία ΗΠΑ-Ρωσίας, η Ταϊβάν θα καθορίσει την ισορροπία ΗΠΑ-Κίνας. Αυτά είναι τα δύο μεγάλα πεδία στα οποία θα κριθεί ο νέος χάρτης.

Στο μεγάλο δίλημμα που έθεσε ο Μπρεζίνσκυ αν οι ΗΠΑ θα διαμορφώσουν την νέα τάξη συνεργαζόμενες με μια από τις δύο μεγάλες δυνάμεις ή αντιπαρατιθέμενες και με τις δύο, η Ουάσιγκτον απάντησε επιλέγοντας την αντιπαράθεση και με τη Μόσχα και με το Πεκίνο. Απλώς, ο τρόπος της αντιπαράθεσης αλλάζει.

Στην μεν περίπτωση της Ρωσίας έριξαν την Μόσχα σε μια περιπέτεια από την οποία θα βγει αποδυναμωμένη, στην περίπτωση, δε, της Κίνας, οι Αμερικανοί είναι πιο προσεκτικοί. Δεν έδωσαν σημασία, όμως, στην εξώθηση της Ρωσίας να συνεργαστεί με την Κίνα. Προς το παρόν, οι Αμερικανοί ελέγχουν το παιχνίδι. Θα συνεχίσουν να το ελέγχουν και στο μέλλον;

Στο ουκρανικό οι ΗΠΑ μας διαμηνύουν πως δεν τρέχει τίποτε σπουδαίο με τη συνάντηση των επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών των δύο χωρών στην Άγκυρα. Και πως, απλώς, διαμηνύθηκε στους Ρώσους να μην χρησιμοποιήσουν πυρηνικά. Δεν είναι αυτό το κλίμα που αναπαράγουν τα διεθνή ΜΜΕ. Αντιθέτως, εστιάζουν σε αυτό που θεωρείται από τους διεθνείς αναλυτές ως FFT (Food of thought): The new map is already drawn... Now, they need to sell it to their domestic audiencies... Ο νέος χάρτης έχει ήδη σχεδιαστεί... Τώρα, πρέπει να τον πουλήσουν στο εγχώριο κοινό τους...

Αν και ο Ουκρανός στρατηγός Βάλερι Ζαλούζνι δήλωσε πως προϋπόθεση για να υπάρξει διαπραγμάτευση με τους Ρώσους είναι πρώτα οι Ρώσοι να αποχωρήσουν από όλα τα Ουκρανικά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας τον τελικό λόγο τον έχουν οι Αμερικανοί.

Γι αυτό και η δήλωση του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Γιένς Στόλτενμπεργκ, είναι, επίσης, παρακινδυνευμένη. Είπε ο Στόλτενμπεργκ: "Ο μόνος τρόπος για να καταλήξουμε σε επίλυση της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης είναι στο πεδίο της μάχης. Πολλοί πόλεμοι επιλύθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά αυτό, εδώ, δεν ισχύει, θα υποστηρίξουμε [σσ τη σύγκρουση] όσο χρειαστεί. Δεν πρέπει να κάνουμε λάθος εκτίμηση και υποτιμήσουμε τη Ρωσία Ο Ρωσικός Στρατός είναι ισχυρός και πολυάριθμος. Οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι».

Στο μέτωπο της Κίνας το αμερικανικό βαθύ κράτος συναισθανόμενο την απειλή επεδίωξε την εκτόνωση της κρίσης στις σινοαμερικανικές σχέσεις, ύστερα από την επίσκεψη της Προέδρου της Αμερικανικής βουλής Νάνσυ Πελόζι, με την συνάντηση των πρόεδρων των δύο χωρών στο Μπαλί της Ινδονησίας, όπου συνέρχεται η Σύνοδος G-20. Ουσιαστικά, δεν συμφώνησαν σε τίποτε αλλά δέχθηκαν να ανταγωνίζονται χωρίς να φθάσουν στα άκρα μιας αναμέτρησης και να διατηρήσουν επαφή.

Η Κίνα έφθασε στο σημείο να διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία μετά την στροφή του Τένγκ Σιάο Πίνγκ από τα μαοϊκά κομμουνιστικά ιδεολογήματα, στην πρόταξη της οικονομίας και στην ιδιωτικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Στο τελευταίο 20^ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, ο Γενικός Γραμματέας Ξι Σιπιννγκ, ανανέωσε για τρίτη φορά την θητεία του και υποσχέθηκε μια στροφή προς τον Κομμουνισμό. [Τα 20^α Συνέδρια φαίνεται αποτελούν για τα μεγάλα ΚΚ καθοριστικά για την αλλαγή της πολιτικής τους. Στο 20^ο Συνέδριο της ΚΚΣΕ ήταν που καταδικάσθηκε και ο σταλινισμός].

Θα μπορέσει η Κίνα σε ένα κομμουνιστικό πλαίσιο να αποκτήσει τις προϋποθέσεις που θα την καταστήσουν διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας; Ζητούμενο. Εκτός και αν ένας νέος κινεζικός δρόμος προς τον κομμουνισμό, βρει την χρυσή τομή μεταξύ οικονομικής ανάπτυξης και κομμουνιστικών ιδεωδών.

Οι ΗΠΑ, πάντως, συναισθάνονται πως στο παιχνίδι της παγκόσμιας ηγεμονίας δεν θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν σε όλον τον κόσμο. Γι αυτό και τραβούν μια νέα διαχωριστική γραμμή, ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα το οποίο διέρχεται και από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Προς ποια πλευρά θα ταχθεί η Τουρκία; Θα την ανεχθούν να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ Δύσης και Ανατολής;

Όποτε το πέτυχε, ο κόσμος ήταν ενιαίος. Η διαχωριστική γραμμή Δύσης Ανατολής εξέλιπε. Όταν πήρε έντονα χαρακτηριστικά, μετά τον Β! Π.Π. η Τουρκία ήταν μια πειθήνια δύναμη του ΝΑΤΟ. Άρχισε να ορέγεται περιφερειακές πρωτοκαθεδρίες, όταν η γραμμή ατόνησε.

Η σημερινή προσπάθειά της να «παίξει» και με τις δύο πλευρές, την οδηγεί σε ολοένα και περισσότερα αδιέξοδα.

Τυφλωμένος από την αλαζονεία του ο Ερντογάν δεν βλέπει την παγίδα στην οποία θα πέσει. Ο τρόπος που αντιμετώπισε τα αμερικανικά συλλυπητήρια για το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη, είναι χαρακτηριστικός αυτής της αλαζονείας η οποία έχει τυφλώσει την τουρκική πολιτική ηγεσία.

Σε ό,τι αφορά το τρομοκρατικό χτύπημα, το κέντρο που το καθοδήγησε είναι ασαφές. Η Τουρκία προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες στους Κούρδους με εμφανή στόχο εισβολή στο Κομπάνι. Αλλά οι Κούρδοι δεν ανέλαβαν την ευθύνη. Και οι Κούρδοι, όταν χτυπούν το κάνουν για να αναλάβουν την ευθύνη. Όχι για να κρυφθούν. Ενοχοποιώντας τους Αμερικανούς, η τουρκική ηγεσία προσπαθεί να αδρανοποιήσει την Ουάσιγκτον σε πιθανή αντίδρασή της κατά μιας νέας τουρκικής εισβολής στην Συρία την οποία έχει ανάγκη ο Ερντογάν. Ο κόσμος σε μια μεγάλη περιοχή περιστρέφεται γύρω από τις φιλοδοξίες του τούρκου ηγέτη.

Να θυμίσουμε, απλώς, τι πρότεινε ο κουρδικής καταγωγής αρχηγός της ΜΙΤ Χακάν Φινταν όταν η Τουρκία αναζητούσε αφορμή για μια από τις επεμβάσεις της στη Συρία: Θα στείλουμε στη Συρία ανθρώπους που θα εκτοξεύσουν πυραύλους στο τουρκικό έδαφος.

Η ιστορία, κάνει το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κωνσταντινούπολη ύποπτο.

Τέτοιου είδους προκλήσεις είναι συνηθισμένες στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών.

Οι επόμενες ημέρες θα αποκαλύψουν πολλά.