Οποιαδήποτε κρίση για την υπόθεση Γεωργούλη είναι πρόωρη και αδόκιμη· πρώτον, διότι δεν γνωρίζουμε ακόμη όλες τις πτυχές της και δεύτερον, γιατί υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Συνεπώς, οι δικαστές του πληκτρολογίου, εμφανώς λιγότεροι πάντως απ' ότι σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, ας κάνουν λίγη υπομονή. Ωστόσο, απ' όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής προκύπτει ότι τόσο ο ανεξάρτητος πλέον ευρωβουλευτής όσο και το κόμμα με το οποίο εξελέγη επιχειρούν με ψεύδη ή με μισές αλήθειες να θολώσουν τα νερά, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το όποιο πολιτικό κόστος, παραμονές εκλογών. Επιχειρούν όμως και κάτι πολύ χειρότερο· με κατευθυνόμενες διαρροές προσπαθούν να απαξιώσουν το φερόμενο ως θύμα, αποδίδοντας σε αυτό ταπεινά κίνητρα. Ας τα δούμε όμως ένα προς ένα.

Τόσο ο Αλέξης Γεωργούλης, όσο και ο επικεφαλής της ευρωομάδας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Δημήτρης Παπαδημούλης, στην προσπάθειά τους να μετριάσουν την πολιτική ζημία, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει τέτοια, τα έκαναν θάλασσα. Ο πρώτος δήλωσε δήθεν έκπληκτος από την πληροφορία ότι υποβλήθηκε σε βάρος του, “καταφανώς ψευδής και συκοφαντική καταγγελία, για περιστατικό που δήθεν συνέβη πριν τρία χρόνια”. Αναφέρθηκε επίσης σε “προσβλητική επίθεση, που πραγματοποιείται – μάλλον όχι τυχαία – λίγες ημέρες πριν τις εθνικές εκλογές...”. Ωστόσο, σύμφωνα με χθεσινή ανάρτηση του θύματος στο facebook η καταγγελία έγινε την επομένη του συμβάντος, στις αρχές του 2020 και τέσσερις μήνες μετά έδωσε στις βελγικές αρχές και το όνομα του θύτη. Συνεπώς, ο Γεωργούλης ήξερε εδώ και τρία χρόνια ότι ελέγχεται. Όσον αφορά δε, το χρόνο κατά τον οποίο ζητήθηκε η άρση της ασυλίας του μόνον οι αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι βελγικές αρχές θέλησαν κατ' αυτόν τον τρόπο να εμπλακούν στο προεκλογικό παιχνίδι μιας τρίτης χώρας.

Ο δε Παπαδημούλης δήλωσε κι αυτός ότι «καμία ενημέρωση δεν είχαμε, εγώ ενημερώθηκα για το θέμα χθες (σ.σ. την Δευτέρα) λίγη ώρα πριν γίνει η επίσημη ανακοίνωση από την πρόεδρο του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου για το αίτημα των βελγικών αρχών για άρση της ασυλίας του κ. Γεωργούλη”. Ισχυρίστηκε δε πως “η αρχική καταγγελία από την καταγγέλλουσα προς τον θύτη ήταν ανώνυμη και πρόσφατα συγκεκριμενοποιήθηκε και το όνομα του θύτη”. Όμως, το κατά τον Παπαδημούλη “πρόσφατα”, συνέβη τον Μάιο του 2020.
Βεβαίως, και τους δύο διέψευσε μεγαλοπρεπώς ο “σύντροφός” τους, επίσης ευρωβουλευτής, Στέλιος Κούλογλου ο οποίος αποκάλυψε ότι «υπήρχαν φήμες και για το λόγο αυτό ο κ. Γεωργούλης κλήθηκε αρμοδίως (σ.σ. από τον Παπαδημούλη) για να απαντήσει αν υπήρχε κάτι και το αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγοντας ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας». Εν ολίγοις, στον ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό την υπόθεση αλλά την απέκρυπταν ελπίζοντας αυτή να δημοσιοποιηθεί μετά τις εκλογές. Θυμίζω εδώ ότι και στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επιχειρήσει να κουκουλώσει, και τα είχε καταφέρει μάλιστα, μια αντίστοιχη υπόθεση παρενόχλησης και σεξουαλικής κακοποίησης με θύτη τον τότε πρέσβη της Βενεζουέλας.

Η δεύτερη γραμμή άμυνας ήταν η επιχείρηση απαξίωσης της καταγγέλλουσας το όνομα της οποίας διέρρευσαν οι ίδιοι. Αλλά δεν περιορίστηκαν σε αυτό. Προσπάθησαν να υποβαθμίσουν το περιστατικό κάνοντας λόγο για κάποια δήθεν παρενόχληση, ενώ το ίδιο το θύμα ανέφερε χθες ότι η καταγγελία της αφορούσε τα αδικήματα του βιασμού και της πρόκλησης σωματικής βίας. Επιπλέον, φρόντισαν να διαρρεύσει ότι όταν συνέβησαν όλα αυτά η καταγγέλλουσα είχε δεσμό με τον Γεωργούλη ο οποίος στη συνέχεια (ή και ταυτόχρονα;) τα είχε μπλέξει με κάποια άλλη. Υπαινίσσονται δηλαδή, τεχνηέντως, ότι η καταγγελία ενδέχεται να είναι και πράξη εκδίκησης προς τον “εραστή των δυτικών προαστίων”. Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια σαφή προσπάθεια κατασυκοφάντησης του φερόμενου θύματος. Όσον αφορά αυτήν την πτυχή της υπόθεσης, είναι εντυπωσιακή η εκκωφαντική σιωπή του, κατά τα άλλα, υπερευαίσθητου τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο σε ανάλογες περιπτώσεις είχε ξεσπαθώσει, εκδίδοντας ανακοινώσεις και διοργανώνοντας συγκεντρώσεις και πικετοφορίες.

Πέραν αυτών, η υπόθεση Γεωργούλη, όπως νωρίτερα και αυτή της Καϊλή, καίτοι διαφορετικές, αποτελούν και ένα ισχυρό μάθημα προς τα κόμματα, κυρίως αυτά τα οποία επιλέγουν για το ψηφοδέλτιό τους “λαμπερά” πρόσωπα με στόχο την ψηφοθηρία. Μάθημα στο οποίο οφείλουν να εγκύψουν και οι ψηφοφόροι, γιατί τον Γεωργούλη, μπορεί να τον πρότεινε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά τον σταύρωσαν και περί τους 160.000 νοματαίους.

Και κάτι τελευταίο. Η υπόθεση αυτή αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, ότι οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν αποτελούν... προνόμιο ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Θύτες και θύματα αυτής της κατηγορίας συναντώνται σε κάθε πολιτικό βιότοπο. Με μία υπογράμμιση: όταν τα κριτήρια επιλογής είναι κατ' αποκλειστικότητα πολιτικά, οι πιθανότητες να πέσεις πάνω σε “εραστές” ή άλλου είδους φυντάνια, περιορίζονται δραστικά.