Χειμαρρώδης με άποψη που καταθέτει μέσα από την πράξη του. Αυτός είναι ο Ζορζ Πιλαλί. Και η πράξη του είναι δημιουργία, οι παραστάσεις του. Αποστασιοποιημένος από τη νοοτροπία του μαϊντανού που επιτάσσει εμφανίσεις… διαρκείας στα ΜΜΕ, ο γνωστός καλλιτέχνης δεν μιλάει συχνά, αλλά όταν το αποφασίσει είναι αναλυτικός, δυναμικός και με σαφείς θέσεις.

Το ίδιο κάνει και με την «Οχλοδοξία» του, την παράσταση που θα παρουσιάσει τώρα και στη Θεσσαλονίκη. Ένα από τα πρώτα πράγματα που αναφέρει στη συζήτησή μας με αφορμή την εμφάνισή του αυτή είναι το όνομα του Ερντογάν. «Να υποθέσω ότι τον περνάτε από σαράντα κύματα;», τον ρωτώ, καθώς στη διάρκεια της κουβέντας μας κάνει συχνά αναφορές στον πρόεδρο της γειτονικής μας χώρας. «Κατά καιρούς αναφέρομαι μέσα από τη δουλειά μου σε διάφορους χαρακτήρες ανάλογα με ό,τι επιτάσσει η εποχή. Αισθάνομαι ότι τώρα θέλει αυτόν», λέει στη «ΜτΚ», ο Ζορζ Πιλαλί. Θεωρεί πως ο σημερινός κόσμος έχει «ανάγκη» τώρα από τέτοιους χαρακτήρες. «Ο Ερντογάν είναι η περίπτωση ενός μικροπωλητή που ξαφνικά βρίσκεται στην ηγεσία. Ποια είναι η ψυχολογία αυτού του παιδιού; Σημασία έχει να μπορέσεις να κάνεις την ανάλυση και να αποδώσεις τον χαρακτήρα ως έχει, να τον πλησιάσεις όσο γίνεται περισσότερο. Αυτά τα παιδιά τα έχουμε γνωρίσει, τα ξέρουμε γιατί κι εμείς στις γειτονιές παίζαμε. Ξέρουμε τους χαρακτήρες και τις αντιδράσεις τους, δεν έχουμε μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον, ας πούμε, συντηρητικό και αποστειρωμένο», επισημαίνει.

Μεγαλωμένος στα Σεπόλια της Αθήνας ο ίδιος είχε από μικρός αρκετές σημαντικές εμπειρίες από τον χώρο της τέχνης, του θεάματος. «Εκείνη την εποχή ερχόταν ο Σακελάριος κι εμείς, σε ηλικία 10 ετών, μπορούσαμε να διαβάσουμε πέντε, έξι, επτά σενάρια ή ένα πάρα πολύ καλό. Κάποια πράγματα τα ζούσαμε στην καθημερινότητά μας, τα ακούγαμε, τα βλέπαμε», τονίζει ξανά.

«Η σάτιρα είναι κάτι παρεξηγημένο»

Ίσως λόγω και τον εμπειριών του αυτών αργότερα ως ενήλικας κατόρθωσε να γίνει μια ιδιαίτερη μορφή της ελληνικής ροκ εντ ρολ μουσικής σκηνής, ενώ αποτελεί πια έναν καινοτόμο avant - garde καλλιτέχνη που χαρακτηριστικά του είναι η δημιουργία της ρεμπέτικης και blues μουσικής σύντηξης, αφού ο ίδιος έχει εισάγει στοιχεία της σύγχρονης κλασικής μουσικής στα swing και blues, δημιουργώντας έτσι ένα νέο μουσικό ιδίωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι το όνομά του γράφτηκε στο αμερικάνικο Blues Hall of Fame, ενώ και ένα από τα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιεί σε σχέση με άλλους ομότεχνούς του είναι η διεισδυτική και απολαυστική του σάτιρα. «Η σάτιρα είναι κάτι παρεξηγημένο διότι είναι ένα ποιητικό είδος, πάρα πολύ μυστήριο, πάρα πολύ δύσκολο. Ως τέτοιο είναι εκτός σχήματος, όπως λέει κι ο φίλτατος Άρης Ρέτσος», αναφέρεται στον γνωστό ηθοποιό-ερμηνευτή-σκηνοθέτη που αποτελεί ένα είδος από μόνος του. «Η τέχνη αποκαλύπτεται, δεν ανακαλύπτεται. Περνάει δηλαδή το μορφωτικό επίπεδο του ανθρώπου και φτάνει στην ποιητική διάσταση. Το θέμα είναι η υπαγόρευση του λόγου να μεταμορφωθεί σε αυτό που λέμε ποίηση», συμπληρώνει.

Η παράσταση «Οχλοδοξία» έχει πολλά τέτοια σατιρικά στοιχεία. «Όσα αφορούν τον όχλο και τη νοοτροπία του είναι πασίγνωστα, αλλά το πώς αναλύονται και το πώς παρουσιάζονται μέσα στην παράσταση είναι τελείως διαφορετικά. Από εκεί και πέρα η θεματική μας είναι ευρεία», λέει ο Πιλαλί.

Πέρα όμως από τη δουλειά τι θέση έχει το χιούμορ στην καθημερινότητά του; «Το χιούμορ είναι αποτέλεσμα παιδείας, εμπειρίας και πολλών άλλων πραγμάτων, ανάλογα με τι συναναστρέφεσαι και τι παρέα κάνεις», απαντά.

Με τον Δημήτρη Πουλικάκο, μια παρέα του αλλοτινή στη σκηνή, έχει πολύ καιρό να συναντηθεί επαγγελματικά. «Δεν έχουμε πια συνεργασία γιατί κι αυτός κάνει άλλα πράγματα, στο μέλλον όμως θα συνεργαστούμε ξανά», τονίζει.

«Η αρμονία επιτυγχάνεται με άσκηση»

Έχοντας πάρει πολλές φορές μέρος σε συναυλίες διαμαρτυρίας, θα επέλεγε σήμερα να διαμαρτυρηθεί για ένα θέμα: «Είναι ο σημερινός φασισμός που εκδηλώνεται με τη μορφή του αντιφασισμού. Αυτός ο φασισμός είναι η Σχολή της Φρανκφούρτης, το political correct, είναι το παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που πρέπει να μας καθορίζει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να λέμε, από πού πρέπει και από πού δεν πρέπει να φύγουμε. Όλοι αυτοί είναι μια αθεάτριστη και άμουση διανόηση. Αυτά που λένε είναι ηλιθιότητες, όπως ηλιθιότητα είναι και αυτός ο όρος που τον έχουν ονομάσει ρητορική του μίσους. Τι σχέση έχει η ρητορική με το μίσος; Στην παράσταση υπάρχει η συνηγορία υπέρ του μίσους. Γιατί υπάρχει και τι ακριβώς πρεσβεύει δεν έχετε παρά να τη δείτε… Πάντως, αυτή η διανόηση είναι για μένα άτεχνη. Προσπαθεί τώρα να πει ότι ο Μαρξ δεν προνόησε πως ένας μικροαστός ή ένας πληβείος θα μπορούσε ποτέ να φτάσει να γίνει κυβερνήτης μιας χώρας. Γι’ αυτό έφτιαξε τις ευπαθείς ομάδες. Παρουσιάζει λοιπόν τους ομοφυλόφιλους ως τέτοια κι αυτοί, αντί να διαμαρτύρονται, χαίρονται. Ή όσον αφορά το Ισλάμ… Δεν ξέρει τι είναι η Τζιχάντ, η σαρία, η μουσουλμανική αδελφότητα. Κι όλα αυτά θα σε χαρακτηρίσουν ρατσιστή αν τα πεις», ξεδιπλώνει σχεδόν απνευστί. Πιστεύει πάρα πολύ στον χαρακτήρα των ανθρώπων όπως λέει. «Η αρμονία στον άνθρωπο επιτυγχάνεται με άσκηση, αλλά υπάρχει και η φύση. Υπάρχουν φυσιογνωμίες που είναι ευγενείς εκ φύσεως και άλλες που δεν είναι. Γιατί ας πούμε οι μούσες γοητεύονται από τους ενάρετους; Γιατί φέρουν την αρετή εντός τους. Σε όλα εμπεριέχεται και το καλό και το αγαθό και το υψηλό και το καταχθόνιο και το ενστικτώδες, απλούστατα αυτοί που κάνουν τη διαφορά και στις επιστήμες και στις τέχνες είναι πάρα πολύ λίγοι».

Ο ίδιος πιστεύει, τέλος, ότι η τέχνη με όλες τις σημασίες της είναι μεγάλο πράγμα για όλα αυτά. «Πρέπει να κλειστεί στο σπίτι του ο καθένας, αν μπορεί να έχει έναν χώρο και να φτιάχνει κάτι, έστω μια καρέκλα. Αυτό είναι πολύ σοβαρό πράγμα. Στην αρχή θα την κάνει ωραία αλλά άβολη, μετά θα είναι ωραία και θα βολεύει», καταλήγει.

Info

Principal Club Theatre

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου στις 9 μ.μ.