ΑΠΟΨΕΙΣ

Την περίοδο του μετεμφυλιακού κράτους, μια χρονική περίοδος που είχε χαρακτηριστικά περιορισμένης και καχεκτικής δημοκρατίας, υπήρχε παρεμπόδιση των συγκεντρώσεων της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) με βιαιοπραγίες σε βάρος των αριστερών πολιτών.

Μετά το 2010 και στη διάρκεια των μνημονίων αναπτύχθηκαν, σε άλλη πολιτική βάση, πρακτικές παρεμπόδισης της πολιτικής παρουσίας κομμάτων και πολιτικών προσώπων. Την περίοδο αυτή, τμήμα των πολιτών θεωρούσε ότι είναι τόσο «ιερή» η αγανάκτησή του, που του επιτρεπόταν να προπηλακίσει, να βιαιοπραγήσει και να απειλήσει πολιτικά πρόσωπα του «μνημονιακού» χώρου ή να παρεμποδίσει πολιτικές εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχαν τα πρόσωπα αυτά. Ανοχή στις παραπάνω συμπεριφορές έδειξαν πολιτικά κόμματα που επένδυσαν στο αντιμνημονικό μέτωπο, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα το δικαίωμα του συνέρχεσθαι που κατοχυρώνεται στο άρθρο 11 του συντάγματος και είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας, αμφισβητείται από εθνικιστικούς κύκλους που επιχειρούν να εμποδίσουν την πολιτική δραστηριότητα, όπως έγινε με την πρόσφατη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη.

Δυστυχώς, έναντι αυτής της αντιδημοκρατικής πρόκλησης, η Νέα Δημοκρατία δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Μετέπεσε σε ευφυολογήματα για τον αριθμό των πολιτών που θα παρακολουθούσε τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ σε σύγκριση με τον αριθμό των αστυνομικών που θα ήταν παρόντες, έδειξε υπόρρητη ανοχή στην αντισυγκέντρωση και φάνηκε αδύναμη,προφανώς για λόγους ψηφοθηρικούς, να θέσει διαχωριστική γραμμή με τις ακροδεξιές τάσεις.

Η επίκληση της ανοχής, που εσφαλμένα επέδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, δεν ευσταθεί ως δικαιολογητική βάση για την επίδειξη ανοχής στην παρούσα φάση σε απρόκλητες επιθέσεις. Η λογική «να υποστούν και αυτοί ό,τι υποστήκαμε εμείς στο παρελθόν» δεν υπηρετεί δημοκρατικές αρχές, προκαλεί αλληλουχία αντιδημοκρατικών ενεργειών και δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη της δράσης της Χρυσής Αυγής.

Επιπροσθέτως δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς πως οι αδικαιολόγητες επιθετικές συμπεριφορές κατά το παρελθόν εδράζονταν ευρέως στην πεποίθηση ότι υπήρχε μέσω των μνημονίων ασφυκτικός περιορισμός της δημοκρατίας, ενώ οι επιθετικές συμπεριφορές στον παρόντα χρόνο στρέφονται ενάντια στην ίδια τη δημοκρατία.

Προϋπόθεση για την προστασία των θεσμών και τη λειτουργία της δημοκρατίας είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου να μη μεταπίπτουν σε στάση ανοχής έναντι ενεργειών που προωθούν τον εκφασισμό της δημόσιας ζωής.

Η υπεράσπιση της δημοκρατικής έννομης τάξης και των δημοκρατικών ελευθεριών είναι αδιαπραγμάτευτη αξία και στάση αρχών απόλυτης και όχι επιλεκτικής εφαρμογής. Μόνο αυτή η στάση αρμόζει στο σύνολο των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται προφανώς και η Νέα Δημοκρατία.

Αποτελεί δε την πρώτη προϋπόθεση για να διακόψουμε την επώαση του αυγού του φιδιού και να αποτρέψουμε την αναβίωση των σκοτεινών εποχών του παρελθόντος.