Το βράδυ της 23ης Ιουνίου, όταν η ολοκλήρωση των αγώνων του 6ου ομίλου του EURO έφερε τη Γερμανία στο δρόμο της Αγγλίας, τα social media στο Νησί γέμισαν από ικεσίες προς τα βρετανικά ΜΜΕ: "Όχι άλλο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σας παρακαλούμε". Όμως, αυτή η αναμέτρηση δεν ήταν, δεν είναι και ούτε θα γίνει ποτέ αμιγώς αθλητική. Το ουσιαστικό διακύβευμα του σημερινού (19:00) αγώνα στο Γουέμπλεϊ, πάντως, είναι καθαρά ποδοσφαιρικό. Ο νικητής περνάει στην οκτάδα, όπου θα αντιμετωπίσει όποια εκ των Σουηδίας και Ουκρανίας "επιβιώσει" από τον δεύτερο αγώνα της ημέρας.

Ο πρώτος ανεπίσημος αγώνας μεταξύ των δύο χωρών έχει καταγραφεί τον Νοέμβριο του 1899, έναν χρόνο πριν ιδρυθεί η γερμανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, όταν μία ομάδα Άγγλων επίλεκτων έδωσε τέσσερα ματς κόντρα σε ένα κράμα Γερμανών και Αυστριακών στο Βερολίνο και την Πράγα. Στο πρώτο εξ αυτών, στις 23 Νοεμβρίου, οι Άγγλοι επικράτησαν με 1-0, για να ακολουθήσουν οι νίκες με 10-2, 6-0 και 7-0.

Όσο για το πρώτο επίσημο ματς, διεξήχθη στις 30 Μαΐου 1930 στο Βερολίνο και έληξε ισόπαλο με 3-3.

Ο ποδοσφαιρικός πολιτισμός στο Λονδίνο και η προπαγάνδα του Χίτλερ

Στις 4 Δεκεμβρίου 1935 η εθνική ομάδα της Γερμανίας ταξίδεψε στο Λονδίνο για φιλικό αγώνα με την Αγγλία, τον πρώτο μετά την πολιτική ισχυροποίηση του Αδόλφου Χίτλερ. Τα βρετανικά ταμπλόιντ της εποχής υποδέχθηκαν με σκεπτικισμό τη διεξαγωγή του ματς εκφράζοντας φόβους για επικοινωνιακή αξιοποίησή του από τους ναζί. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβη στο "Γουάιτ Χαρτ Λέιν", σε αντίθεση με ό,τι έγινε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, στις 14 Μαΐου 1938.

Μπροστά σε 110.000 θεατές, οι Άγγλοι διεθνείς έλαβαν άνωθεν εντολή -και πιο συγκεκριμένα από το υπουργείο Εξωτερικών- να αποδώσουν ναζιστικό χαιρετισμό ως ένδειξη σεβασμού στο πολιτικό καθεστώς της Γερμανίας. Η Αγγλία νίκησε με 6-3, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που ενδιέφερε τον Χίτλερ, ο οποίος δύο μήνες νωρίτερα είχε προσαρτήσει την Αυστρία στον Άξονα. Λέγεται, μάλιστα, ότι εκείνος ο αγώνας υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της Συμφωνίας του Μονάχου, μεταξύ του Χίτλερ και του Βρετανού πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεϊν, που οδήγησε στην προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας στο Γ' Ράιχ.

Γκολ-φάντασμα τρεις δεκαετίες αργότερα

Στη μεταπολεμική Ευρώπη ο ανταγωνισμός μεταξύ Άγγλων και Γερμανών επεκτεινόταν σε τομείς της οικονομίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, στη μάχη υπεροχής στις θάλασσες και φυσικά στην εξωτερική πολιτική, όχι όμως και στο ποδόσφαιρο. Για να αναζωπυρωθεί η κόντρα, έπρεπε να σημειωθεί ένα γκολ, για το οποίο κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι έπρεπε να μετρήσει.

Η ιστορία μας ξεκινάει στις 23 Φεβρουαρίου 1966, όταν σε αγώνα προετοιμασίας για το Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς, η Αγγλία νίκησε τη Δυτική Γερμανία με 1-0 στο Γούμπλεϊ, χάρη σε γκολ του πρόσφατα αποθανόντα Νόμι Στάιλς και με τον Τζεφ Χαρστ της Γουέστ Χαμ να πραγματοποιεί την πρώτη εμφάνιση με τα τρία "λιοντάρια". Κρατάμε αυτό το όνομα και συνεχίζουμε...

Ήταν 30 Ιουλίου, όταν Αγγλία και Δυτική Γερμανία αναμετρήθηκαν στο Γουέμπλεϊ για τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. Οι τύποις και ουσία γηπεδούχοι προηγήθηκαν με 2-1, αλλά οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν σε 2-2 στην εκπνοή και έστειλαν το ματς στην παράταση, όπου σημειώθηκε μία φάση που εξακολουθεί να στοιχειώνει τους Γερμανούς.

Στο 101ο λεπτό ο Χαρστ, που είχε ήδη σκοράρει στην κανονική διάρκεια, πιάνει σουτ από το ύψος της μικρής περιοχής και στέλνει την μπάλα να χτυπήσει στο οριζόντιο δοκάρι της εστίας του Τιλκόφσκι κι από εκεί στη γραμμή -αν ήταν λίγο μέσα ή λίγο έξω δεν θα μάθουμε ποτέ. Οι Άγγλοι αρχίζουν να πανηγυρίζουν, ο Ελβετός διαιτητής Γκότφριντ Ντινστ "παγώνει" και αφού συμβουλεύεται τον Αζέρο επόπτη Τόφικ Μπαχράμοφ, βγάζει την απόφασή του: 3-2. Είναι το περίφημο γκολ-φάντασμα, ένα από τα πιο διάσημα στην ιστορία των Μουντιάλ. Μέχρι το τέλος ο Χαρστ έφτασε στο χατ-τρικ και τα "τρία λιοντάρια" πανηγύρισαν τον μοναδικό τους τίτλο μέχρι σήμερα.

Τον Οκτώβριο του 2004, όταν η εθνική Αγγλίας αντιμετώπισε εκτός έδρας το Αζερμπαϊτζάν, οι ταξιδιώτες φίλαθλοι από το Νησί βρήκαν το μνήμα του Μπαχράμοφ, που είχε αποβιώσει 11 χρόνια νωρίτερα και διοργάνωσαν μία τελετή στη μνήμη του. Πάντως, αν έχει κάποια σημασία, πρόσφατες μελέτες με τη βοήθεια της τεχνολογίας έδειξαν πως η μπάλα δεν είχε περάσει τη γραμμή. Κάποιες άλλες, έδειξαν πως το γκολ σωστά μέτρησε. Παράνοια...

Η "ρώσικη ρουλέτα"

Επόμενο σημείο αναφοράς στην αγγλογερμανική ποδοσφαιρική συναστρία είναι το Μουντιάλ του 1990. Στον ημιτελικό του "Ντελε Άλπι" στο Τορίνο, στις 4 Ιουλίου, οι δύο ομάδες έλυσαν τις διαφορές τους στα πέναλτι μετά το 1-1 της κανονικής διάρκειας και της παράτασης. Οι άστοχες εκτελέσεις των Στιούαρτ Πιρς και Κρις Γουόντλ έστειλαν τους Δυτικογερμανούς στον τελικό και εντέλει στην κατάκτηση του τίτλου, λίγους μήνες πριν την επανένωση της χώρας. Όσο για τους Άγγλους, εκείνο το ματς αποτελεί ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα της αποτυχίας στα δύσκολα και τα κρίσιμα.

Η πεντάρα και το κάρμα

Ταξιδεύουμε στη 1 Σεπτεμβρίου 2001 και τον αγώνα στο Μόναχο για τα προκριματικά του Μουντιάλ στην Ασία. Εκείνο το βράδυ οι Άγγλοι κατέγραψαν μία από τις πιο περήφανες νίκες στην ιστορία τους διαλύοντας τους Γερμανούς με 5-1, με τον Μάικλ Όουεν να πετυχαίνει χατ-τρικ. Την ώρα του αγώνα ο πατέρας του παλαίμαχου (πια) Γερμανού ποδοσφαιριστή Ρούντι Φέλερ υπέστη έμφραγμα αλλά ευτυχώς επέζησε, ενώ μετά το ματς ο Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε αδυνατούσε να πιστέψει το εύρος της ήττας: "Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιοιν εφιάλτη. Για εμάς είναι ένα Βατερλό". Έτσι, οι Άγγλοι ξέπλυναν την ντροπή του πρώτου γύρου, όταν είχαν χάσει με 1-0 στο Γουέμπλεϊ (σκόρερ των Γερμανών ο Ντίτμαρ Χάμαν), με τον κόσμο να προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις τραγουδώντας "Σηκωθείτε όρθιοι αν έχετε κερδίσει τον πόλεμο".

Η "βουτιά" στο παρελθόν ολοκληρώνεται με το ντέρμπι της 27ης Ιουνίου 2010, για τη φάση των "16" του Μουντιάλ. Η Γερμανία θριάμβευσε με 4-1, αλλά οι Άγγλοι ακόμη φωνάζουν για το γκολ του Φρανκ Λάμπαρντ που δεν μέτρησε ποτέ, όταν το σκορ ήταν 2-1. Την επομένη του αγώνα, μερίδα του γερμανικού Τύπου έκανε λόγο για Θεία Δίκη, 44 χρόνια μετά το γκολ-φάντασμα του Τζεφ Χαρστ.