Πέρα από τα ευρήματα στην πρόθεση ψήφου όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, οι ακόμα χειρότερες επιδόσεις του Στ. Κασσελάκη σε δημοφιλία και καταλληλότητα για πρωθυπουργία είναι που δημιουργούν την ισχυρή αίσθηση πως ο νέος ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ «δεν τραβάει».

Υπάρχουν όμως και κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πολιτικές παρατηρήσεις που αφορούν στον ιδιαίτερο ψυχισμό πολλών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

«Μετασχηματισμένος από καιρό σε αρχηγικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, με ασθενείς κομματικές δομές και αδύναμους θεσμούς συλλογικής λειτουργίας, διαμόρφωσε σε ένα σημαντικό τμήμα των οπαδών του μια μεσσιανική κουλτούρα, η οποία «κούμπωσε» στο σοκ που προκάλεσαν οι πρόσφατες εκλογές και η αποχώρηση του Τσίπρα», έγραψε ο πολιτικός αναλυτής Νίκος Μαραντζίδης που ήταν μέχρι τον περασμένο Ιούνιο συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στην ύστατη και ανεπιτυχή προεκλογική προσπάθεια.

«Ενα κομμάτι της εκλογικής βάσης, σύμφωνα με τον ίδιο, «ήταν σε απόγνωση, θυμωμένο. Ηθελε με όρους γηπέδου σχεδόν να ξεσπάσει την οργή του απέναντι σε αυτούς που αντιλαμβανόταν ως τους «παλιούς» και στους οποίους απέδωσε την ευθύνη της ήττας».

Το αξιοπερίεργο είναι πως ενώ παγκοσμίως στις εκλογικές ήττες τη μερίδα του λέοντος στις ευθύνες την παίρνει ο αρχηγός και κατά κανόνα οδηγείται στην παραίτηση, στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει σήμερα κύμα συμπάθειας, νοσταλγίας και πολιτικού έρωτα για τον Αλέξη Τσίπρα.

Παραδόξως ενώ στα κόμματα εξουσίας η εκλογική ήττα αποδίδεται κυρίως στον ηγέτη και οδηγεί στην αυτονόητη παραίτησή του, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε αυτή η νοοτροπία.

Πολλοί θεωρούν ακόμα και σήμερα πως ο Τσίπρας έπρεπε να μείνει στην ηγεσία ακόμα κι αν το κόμμα επέστρεφε στο πολυσυζητημένο 4% που ήταν η δύναμή του πριν το 2009.

Το «Εγώ κερδίζω τον Μητσοτάκη», που έλεγε ο Κασσελάκης και ενθουσίασε όσους ήθελαν να ενθουσιαστούν τον Σεπτέμβριο, σήμερα δεν πείθει κανέναν.

Η παρουσία και η αμετροέπεια του γεμάτου κομματικές υπερεξουσίες Πολλάκη, η παρουσία του Νίκου Παππά, της Θ. Τζάκρη και του Αποστολάκη στον στενό πυρήνα της ηγετικής ομάδας μάλλον διώχνει παρά συσπειρώνει κόσμο, την ώρα που οι αποχωρήσαντες από το κόμμα πληθαίνουν και ετοιμάζονται για νεο πολιτικό σχηματισμό με δέκα βουλευτές και ισχυρή δυναμική ενόψει των ευρωεκλογών.

Και το ΠΑΣΟΚ;

Είναι σε καλό φεγγάρι. Εισπράτει δημοσκοπικά από τη κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η συγκυριακή δύναμη του 35% το 2015 ήταν ούτως ή άλλως πρώην ψηφοφόροι τους ΠΑΣΟΚ. Στην κόντρα με τον ΣΥΡΙΖΑ πάει καλά αλλά στην μητέρα των μαχών με τη ΝΔ θα ισχύσουν άλλοι κανόνες.

Θα το πω με ποδοσφαιρικά παραδείγματα:

Συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο με τις μεγάλες ομάδες. Μόλις κάνουν μια καλή εμφάνιση και ρίξουν τρία γκολ στη Λαμία πιστεύουν ότι θα νικήσουν και στο ντέρμπι της επόμενης Κυριακής. Συνήθως έρχεται ήττα και επώδυνη διάψευση.

Τα γράφω για το ΠΑΣΟΚ σκεφτόμενος ότι με την σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ και τα καμώματα του Κασσελάκη δεν ήταν και τόσο δύσκολο να νικήσουν το κάποτε ισχυρό και σήμερα ισχνό πολιτικά κόμμα που είχε κάποτε ενδυναμώσει ο Τσίπρας.

Τουτο δεν σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει τις πολιτικές, ιδεολογικές και στρατηγικές προϋποθέσεις για να νικήσει και τη ΝΔ. Είναι πιο περίπλοκο το θέμα, ειδικά στο να βρει το πως θα απευθυνθεί στο πέραν του ΠΑΣΟΚ ακροατήριο.

ΑΛΛΟ Κασσελάκης και άλλο Μητσοτάκης.