Η κόρη της Ζανέτ Τσίπρα, αδελφής του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και ο γιος του Πάνου Ρήγα, πρώην γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ανάμεσα στα μέλη της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν. Συμβολική η περίπτωση, ίσως όμως και διδακτική.

Το χάσμα μεγαλώνει ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα των πρώην συντρόφων. Οι σύντροφοι και στενοί φίλοι είναι πια ξένοι και μέλλοντες εχθροί πιθανώς.

Λίγες μέρες κράτησε το «αφήγημα» του Κασσελάκη και των φιλόδοξων που τον πλαισίωσαν πως από το κόμμα φεύγουν μόνο οι σταλινικοί, οι «ψεκασμένοι», οι αρτηριοσκληρωτικοί καρεκλοκένταυροι κ.λ.π.

Η σφαλιάρα στον νέο ηγέτη, στον αψύ Σφακιανό, τον Παππά και τους άλλους ήρθε από βαρειά ονόματα του πανεπιστημιακού και πνευματικού κόσμου που στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από τη νεολαία του κόμματος. Όλοι αυτοί που τα βρόντηξαν με επιχειρήματα και πολιτικές θέσεις δεν είναι Τσακαλώτοι, Φίληδες και Τζανακόπουλοι. Καθαρά και κρυστάλλινα τα βρόντηξαν. Ήταν ένα πάρθειο βέλος το οποίο επέφερε τραύμα που δεν επουλώνεται εύκολα.

Τα περί αποστασίας πάλι, είναι μάλλον; αστεία.

Πρώτον λόγω του γεγονότος ότι πλέον έφυγε μέγα πλήθος και πληθώρα σημαντικών στελεχών που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ιδεολογικές απόψεις. Ένα τσουνάμι αποδοκιμασίας του Στ. Κασσελάκη από χιλιάδες στελέχη και ψηφοφόρους αν δώσουμε βάση στις δημοσκοπήσεις

Δεύτερον διότι δεν φεύγουν από κόμμα που κυβερνά, δεν ρίχνουν κυβέρνηση εκλεγμένη, αλλά ακολουθούν τον δρόμο που τους υπαγορεύουν η συνείδηση και οι αρχές τους και όχι «λατρεία της καρέκλας», ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους.

Ο νεαρός αρχηγός, «βοναπαρτης» για κάποιους, πείσμων και μάλλον θύμα της απατηλής λάμψης της δημοσιότητας από τη μια και ο γνωστός αψύς , τοξικός και διχαστικός επιτελάρχης με όλη την παρέα της όχι και ιδιαίτερου πολιτικού βάρους ηγετικής ομάδας, συνθλίβουν τον πάλαι ποτέ κραταιό ΣΥΡΙΖΑ. Τον οδηγούν σταθερά προς στα αζήτητα. Σε πιάνει μελαγχολία αν ρίξεις μια ματιά όχι τόσο στο ποιοι έφυγαν αλλά στο πόσοι και ποιοι (απ)έμειναν.

Κι ο Αλέξης; Δεν έχει πολύ διαθέσιμο χρόνο για να μιλήσει ή να κάνει μια λυτρωτική, θεαματική κίνηση αντάξια του ρόλου που παλιότερα έπαιξε και των τιμών που αξιώθηκε. Μήπως αποφύγει το «τελικά τόσος ήταν» ως δημόσιο πιστεύω.