ΑΠΟΨΕΙΣ

Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε μία εξαιρετικά σημαντική κοινοβουλευτική διαδικασία…

Η Βουλή κύρωσε τη νέα συμφωνία ανάμεσα στον ελληνικό δημόσιο και στους επενδυτές για τα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Η κυβέρνηση υποστήριξε ότι είναι μία εξαιρετική συμφωνία, η αντιπολίτευση κατήγγειλε ότι είναι αποικιοκρατική, ένας βουλευτής της πλειοψηφίας είπε ότι είναι ετεροβαρής, ζητήθηκε ονομαστική ψηφοφορία, η συμφωνία εγκρίθηκε και η αντιπολίτευση προανήγγειλε ότι θα προσφύγει στα δικαστήρια.

Περίπου όπως κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία. Κάπως έτσι περνάνε οι νόμοι και οι συμβάσεις, όποιον κουμπάρο κσι αν έχει ο πρόεδρος της Αρχής Ελέγχου Δημοσίων Συμβάσεων.

Τα πολιτικά «γαλλικά» που ακούστηκαν περί απιστίας κ.λπ., μάλλον αναμενόμενα ήταν. Ακούγονται σε αναθέσεις μερικών χιλιάδων ευρώ, θα ήταν απίθανο να μην ακουστούν σε συμβάσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων.

Όμως το ζήτημα με τις εξορύξεις στην Χαλκιδική δεν υπήρξε ποτέ ένα ζήτημα απλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας.

Είχε αναδειχθεί σε μείζον ηθικό ζήτημα. Οι αντιτιθέμενοι στην εξόρυξη είχαν αμφισβητήσει τα κίνητρα όσων την προωθούσαν. Υπαινίσσονταν υπόγειες συμφωνίες και άλλα πολλά. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι εμφανίζονταν βέβαιοι ότι επίκειται μία οικολογική καταστροφή αν εφαρμόζονταν η σύμβαση.

Ήταν ισχυρισμοί είχαν συγκινήσει πολλούς. Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες συγκεντρώσεις είχαν γίνει στην Χαλκιδική και στη Θεσσαλονίκη με αίτημα να σταματήσει η εξόρυξη, η αντίθεση στην οποία είχε δημιουργήσει ένα κίνημα με ακροατήριο στην κοινωνία.

Η δύναμη του κινήματος έδειχνε να είναι η πίεση που μπορούσε να ασκήσει στις πολιτικές δυνάμεις.

Αλλά ξαφνικά, η υπόθεση «χρυσός» έγινε μία απλή κοινοβουλευτική διαδικασία.

Η σύμβαση εγκρίθηκε, δεν άνοιξε μύτη, και ίσως έγινε μία συγκέντρωση με διοργανωτή τον ΣΥΡΙΖΑ, κάπου στην Αθήνα. Το ερώτημα γιατί το «πεζοδρόμιο» εξελίχθηκε σε μία απλή κοινοβουλευτική διαδικασία δεν απαντήθηκε.

Επίσης είναι αδιερεύνητοι αι βουλαί του υψίστου για την εξαφάνιση του επιθετικού λόγου που τραυμάτισε τις κοινότητες της περιοχής.

Και υπάρχει μία εύληπτη η στροφή από τα οικολογικά επιχειρήματα στα οικονομικά, όπως και απόσυρση της πίεσης του Αγίου Όρους.

Κάτι άλλαξε λοιπόν στην Χαλκιδική. Ή ίσως όχι. Κάτι άλλαξε στην εξόρυξη. Η μάλλον καλύτερα κάτι άλλαξε στους αντιτιθέμενους στην εξόρυξη, τους εκατοντάδες ανθρώπους οι οποίοι δήλωναν ότι τους συγκίνησε το θέμα, κυρίως σε οικολογική βάση.

Έμειναν ικανοποιημένοι από τις οικολογικές διασφαλίσεις της σύμβασης; Αντιστράφηκε η ροή της πίεσης που ήταν από την κοινωνία στα κόμματα;

Βεβαίως υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο η αντίθεση να μην αφορούσε την επένδυση, αλλά το ποιος την κάνει, θέμα που τώρα έληξε...

*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 21 Μαρτίου 2021