Η Αγία Σοφία , η Νοτρ Νταμ και η μοναξιά μας...
Οι ΗΠΑ έδειξαν ενόχληση και προέβησαν σε φιλικές συστάσεις, η Ρωσία θύμωσε με καθυστέρηση, κάποιοι ευρωπαίοι δήλωσαν οργή κα σκεπτικισμό για το τι είναι επιτέλους η Τουρκία του Ερντογάν ενώ η Γερμανική στάση χάθηκε στην μετάφραση.
Δεν μπορεί, σκέφτεσαι, να είσαι και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα , ακόμα και όταν μιλάμε για τον «χωροφύλακα της περιοχής».
Για την Δύση μιλάμε τώρα , που επιλεκτικά θυμάται τις αρχές του Διαφωτισμού και της αναγέννησης, τους μεγάλους αρχιτέκτονες, λογοτέχνες μουσουργούς και ποιητές, η οποία σύσσωμη και δικαίως έκλαψε το βράδυ της πυρκαγιάς στην Παναγία των Παρισίων. Τότε που βλέπαμε την καταστροφή συνειδητοποιώντας ότι μέσα σε 65 λεπτά κάηκε αυτό που χτίστηκε σε 2 αιώνες. Τότε όμως ήταν μια πυρκαγιά...
Τώρα η εξώφθαλμα πολιτισμική ύβρις των Τούρκων έρχεται σε ζωηρότατη αντίθεση με την πεποίθηση του σύγχρονου κόσμου για την προστασία των σπουδαίων μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και στη συνέχεια είναι μια προσβολή κατά των Χριστιανών σε όλη τη γη.
Ας δούμε την πρώτη διάσταση.
«Η Αγία Σοφία είναι πολύ συνθέτη για τα μέτρα και την ανιστόρητη «κάθαρση» του Ερντογάν», γράφει ο Κέναν Μάλικ στον Γκάρντιαν.
«Οι πέτρες, οι κολώνες και τα ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας», προσθέτει, «αποτυπώνουν την πολυπλοκότητα της τουρκικής και της ευρωπαϊκής ιστορίας, των χριστιανικών και ισλαμικών παραδόσεων. Η ίδια η ύπαρξή τους είναι μια επίπληξη στην προσπάθεια του Ερντογάν να «καθαρίσει» την ιστορία αυτής της πολυπλοκότητας και να δημιουργήσει ένα μονοδιάστατο, μυθικό παρελθόν».
Ο αρθρογράφος προσθέτει : «Η απόφαση του προέδρου να κάνει τον Βυζαντινό καθεδρικό σε τζαμί δείχνει ότι αυτός θέλει να καθαρίσει το παρελθόν».
Δεν μπορείς να υποστηρίξεις ότι Ερντογάν λατρεύει την Βυζαντινή πολιτιστική κληρονομιά και πολιτισμό και βέβαια τον Ελληνικό πολιτισμό και ο τρόπος που «εξαφανίζει» τις Αγιογραφίες της Αγίας Σοφίας είναι ενδεικτικός μιας νοοτροπίας και στρατηγικής.
Ούτε να μπεις στο μυαλό του. Ως ηγέτης που αποδεδειγμένα «μεγαλοπιάνεται», δεν αποκλείεται να έχει στο νου του το «ραντεβού» με την Ιστορία, όπου θα μετρηθεί όπως μάλλον πιστεύει σε σχέση με τον Κεμάλ Ατατούρκ που έκανε την Αγία Σοφία μουσείο.
Κάποιοι αναρωτήθηκαν , όσο ακραίο κι αν ακούγεται, τελικά με τι είναι πιο κοντά ο Ερντογάν; Με την ΕΕ ή με φρικτές ενέργειες όπως των Ταλιμπάν που κατέστρεψαν τα αγάλματα του Βούδα στο Αφγανιστάν ή των τζιχαντιστών κατέστρεψαν την αρχαία Παλμύρα στην Συρία και τα αρχαία αγάλματα της Βαβυλώνας;
Υπάρχει όμως και η άλλη διάσταση.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε ισλαμικό τέμενος για πολλούς που δεν βάζουν στην κλίνη του Προκρούστη την ιστορική αλήθεια ανάλογα με τα συμφεροντά τους, είναι μια απίστευτα προκλητική για τη Δύση ενέργεια.
«Συμβολίζει, όπως έγραψε ο καθηγητής και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υπουργό Ευάγγελος Βενιζέλος, «με τον πιο ακραίο τρόπο, τη στρατηγική επιλογή του προέδρου Ερντογάν να τοποθετήσει την Τουρκία εκτός των ορίων της Δύσης».
Πότε όμως ανήκε η Τουρκία στη Δύση; Πότε σεβάστηκε τις αξίες, τον πολιτισμό και το δημοκρατικό της κεκτημένο; Η απάντηση είναι «ποτέ».
Η ιστορία των σχέσεων της ΕΕ και της Τουρκίας είναι μια σειρά υποχωρήσεων της πρώτης λόγω της τουρκικής «ιδιαιτερότητας», λόγω της ανάγκης να ενισχυθούν οι φιλευρωπαϊκες δυνάμεις στο εσωτερικό της για να μην παραδοθεί στους φανατισμούς εθνικιστές ή ισλαμιστές και λόγω του ότι η γειτονική χώρα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και ...κάποτε θα μπει στην ευρωπαϊκη οικογένεια.
Για ευνόητους λόγους, στους λόγους αυτής της ανοχή σπανίως αναφέρονται οι οικονομικές σχέσεις και τα συμφέροντα που έχουν στην Τουρκία χώρες -«ατμομηχανές» της Ευρώπης....
Μοναδική παρήγορη διαφοροποίηση μέσα σ´ αυτό το γενικό «στρίβειν» δια της γενικολογίας και του « στρογγυλέματος» της κριτικής είναι, η Γαλλία. Αυτή μάλιστα!
Στη σημερινή συγκυρία τουλάχιστον είναι ο μοναδικός μας σύμμαχος, ρητορικώς αλλά και εμπράκτως σε βαθμός που μπορείς να πεις πως κάτι θα κάνει για να μας προσφέρει στήριξη αν η Τουρκία κλιμακώσει τις προσκλήσεις και «δαγκώσει»
Διότι μέσα στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες αυτός παίζει πολύ ...πειστικά το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου όταν οι Τούρκοι δοκιμάζουν να μας «σταυρώσουν» είναι οι Γερμανοί.
Αντίθετα οι Γάλλοι είναι σταθερά φιλέλληνες όπως θέλει η μεταπολεμική πολιτική παράδοση (Ντε Γκολ, Ζισκάρ, Μιτεράν και τώρα Μακρόν) αλλά και
συλλογική συνείδηση που γέννησε μια συμπάθεια και στις δυο πλευρές και η οποία αποτυπώνεται στο γνωστό σύνθημα «Ελλάς -Γαλλία-Συμμαχία».
*Δημοσιεύθηκε στη "ΜτΚ" στις 19 Ιουλίου 2020
