Η Αναστασία Δροσούνη βρίσκεται εδώ και λίγους μήνες στην Αμερική, όπου ζει το δικό της… American dream! Η διεθνής 20χρονη με καταγωγή από την Κατερίνη είναι ένα από τα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ που ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια με τις μικρές εθνικές ομάδες και με τον σύλλογο του Άρη, στον οποίο πήρε μεταγραφή στα 15 της και παρέμεινε για τέσσερα χρόνια. Οι καλές εμφανίσεις που πραγματοποίησε με τα κιτρινόμαυρα τής έδωσαν το «διαβατήριο» για την Αμερική, αφού σκάουτερ ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να την παρακολουθήσουν, προσφέροντάς της υποτροφία σε πανεπιστήμιο εκεί, όπου πλέον έχει τη δυνατότητα να συνδυάζει σπουδές και μπάσκετ.

Από τον Γιώργο Χρυσανθόπουλο, την παλιά δόξα του Άρη και πρώτο της προπονητή στην ΑΓΕ Πιερίας μέχρι την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου η Αναστασία είναι «σαν θηρίο στο κλουβί» τους τελευταίους μήνες ο δρόμος δεν ήταν εύκολος. Αλλά η θέληση και η επιμονή ήταν πάντα καθοδηγητές της.

Η 20χρονη μπασκετμπολίστρια μίλησε στο makthes.gr για την πορεία που ακολούθησε από την Κατερίνη και με ενδιάμεση στάση τη Θεσσαλονίκη έφτασε ως την Αμερική και το πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε εκεί λόγω τραυματισμού, αλλά και το όνειρό της που δεν έχει ακόμα πραγματοποιήσει.

«Ήμουν Γ’ Δημοτικού, όταν ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στη γενέτειρά μου, την Κατερίνη. Με το άθλημα δεν ασχολούνταν κάποιος από την οικογένειά μου, αλλά θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρότερη, έβλεπα αγώνες μπάσκετ στην τηλεόραση και μου γεννήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ με το άθλημα», διηγείται η Αναστασία και προσθέτει:

«Ουσιαστικά μια φίλη της μητέρας μου που αγωνιζόταν ερασιτεχνικά σε μια ομάδα της Πιερίας, στην ΑΓΕ Πιερίας, με πήρε κοντά της και ξεκίνησα να αγωνίζομαι και εγώ στην ίδια ομάδα μέχρι τα 15 μου, όταν πήρα μεταγραφή στον Άρη. Ήρθα στη Θεσσαλονίκη στην Α’ Λυκείου και τα επόμενα τρία χρόνια έμεινα μόνη μου, με το πρόγραμμά μου να περιλαμβάνει καθημερινά σχολείο, προπονήσεις και διάβασμα. Δεν ήταν εύκολο κυρίως η καθημερινότητά μου και ό,τι αυτή περιελάμβανε εκτός του μπάσκετ», καταλήγει.

Τα όμορφα χρόνια στον Άρη και το μεγάλο άλμα

Η Αναστασία Δροσούνη πέρασε τέσσερις χρονιές στο Αλεξάνδρειο, όπου προπονούνταν καθημερινά φορώντας τη φανέλα του Άρη. «Την πρώτη χρονιά αγωνιζόμουν στις κορασίδες του συλλόγου και παράλληλα στο γυναικείο τμήμα. Η Παναγιώτα η Τσαμπούρη, που ήταν συμπαίκτριά μου στο γυναικείο και προπονήτριά μου στις κορασίδες, και ο Σίμος ο Συρόπουλος είναι οι δύο άνθρωποι που με έμαθαν να αγαπώ το μπάσκετ. Ιδίως ο Σίμος (σ.σ. Συρόπουλος) είναι ένας προπονητής που έχει αποδείξει πολλές φορές το πόσες γνώσεις έχει πάνω στο άθλημα. Τόσο ο Χρυσανθόπουλος στην αρχή όσο και ο Συρόπουλος στη συνέχεια θεωρώ ότι έθεσε γερά τα θεμέλια μέσα μου για να αγαπήσω το άθλημα».

Τι σημαίνει, όμως, ο Άρης για την 20χρονη αθλήτρια; «Ο Άρης είναι σαν το σπίτι μου. Ο πρώτος μου προπονητής, ο Γιώργος Χρυσανθόπουλος που στο παρελθόν είχε φορέσει τη φανέλα του συλλόγου, με προέτρεψε να πάει εκεί, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά πως ‘θα ήταν μεγάλη μου χαρά να πας στον Άρη’. Έτσι και έκανα».

Όσο για την πρόταση από την Αμερική, η ίδια δεν κρύβει ότι αποτελούσε ένα από τα παιδικά της όνειρα. «Από όταν ήμουν στη Β’ Λυκείου είχε αρχίσει να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να πάω στην Αμερική για να σπουδάσω και παράλληλα να παίξω μπάσκετ. Όσο μεγάλωνα τόσο πιο πολύ ένιωθα ότι έφτανα πιο κοντά. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήγα Θεσσαλονίκη, όπου το πρωτάθλημα ήταν πιο ανταγωνιστικό. Το είχα συζητήσει και με τον Σίμο (σ.σ. Συρόπουλο) ότι σκεφτόμουν να κάνω αυτό το βήμα και τον είχα ρωτήσει ποια ήταν η άποψή μου, καθώς και ο ίδιος είχε περάσει κάποια χρόνια στην Αμερική. Μου είχε πει, λοιπόν, ότι γενικά ήταν πολύ θετικός στο να το κάνω, αλλά με συμβούλευσε αφού τελειώσω το σχολείο να παραμείνω ένα χρόνο την Ελλάδα, όπως κάνουν πολλοί Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι παίκτες, για να προετοιμάσω το σώμα μου και να πάω πιο έτοιμη. Ακολούθησα, λοιπόν, τη συμβουλή του και εδώ και λίγους μήνες μπορώ να πω ότι το όνειρό μου πήρε σάρκα και οστά».

Το… όσκαρ ατυχίας και το «κάθε εμπόδιο για καλό»

Στην Αμερική και στο κολεγιακό μπάσκετ οι σπουδές είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για κάθε αθλητή. «Είναι σημαντικό να τα πηγαίνεις καλά στις σπουδές σου, αλλιώς δεν σου επιτρέπεται να παίξεις. Για την ώρα ανήκω στους ‘αναποφάσιστους’, καθώς έχω αφιερώσει αυτόν τον πρώτο χρόνο στο να παίρνω διάφορα μαθήματα, να τα δοκιμάζω ώστε να αποφασίσω την επόμενη χρονιά τι θέλω να κάνω. Αν και δεν είμαι ακόμα 100% σίγουρη, εντούτοις, κλίνω προς την επιστήμη των μαθηματικών»

Το ξεκίνημα δεν ήταν, ωστόσο, ιδανικό για την Αναστασία, που ενσωματώθηκε ούτως ή άλλως με μικρή καθυστέρηση σε σχέση με τις συμπαίκτριές της στην ομάδα αφού είχε υποχρεώσεις με την Εθνική ομάδα. «Στην αρχή της χρονιάς στάθηκα λίγο άτυχη, αφού υπέστησα ένα σοβαρό τραυματισμό. Η ρήξη αχίλλειου τένοντα με οδήγησε κατευθείαν στο χειρουργείο, με αποτέλεσμα να χάσω όλη τη φετινή χρονιά, αφού ακόμα βρίσκομαι στη φάση της αποκατάστασης», παραδέχεται και συμπληρώνει:

«Θυμάμαι πως είχα έρθει ενθουσιασμένη και ανυπόμονη τον Αύγουστο. Περίμενα πώς και πώς για να έρθω. Ωστόσο, περίπου ένα μήνα πριν ξεκινήσουμε τους αγώνες, τραυματίστηκα και το σοκ ήταν μεγάλο, δεδομένου ότι δεν είχα ποτέ ξανά στο παρελθόν κάποιον άλλο τραυματισμό. Προσπάθησα, ωστόσο, να μείνω ψύχραιμη σκεπτόμενη πως καλώς ή κακώς όταν ασχολείσαι με ένα άθλημα σε τέτοιο επίπεδο, οι τραυματισμοί είναι μέσα στο πρόγραμμα. Είναι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις, αλλά ένας τέτοιος τραυματισμός μπορεί να σε κάνει καλύτερη και δυνατότερη. Δεν έλλειψαν σαφώς τα σκαμπανεβάσματα στη ψυχολογία μου, αλλά είχα πολλή υποστήριξη από την ομάδα. Το θέμα είναι να μην χάσεις το μυαλό σου, να μένεις προσηλωμένη και επειδή θέλω να συνεχίσω να παίζω μπάσκετ επαγγελματικά μετά το κολέγιο το βλέπω σαν ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσω».

Στο ίδιο πανεπιστήμιο φοιτούν άλλες δύο Ελληνίδες, η τεταρτοετής Ορνέλλα Μούτσα και η Ιωάννα Κριμίλη, η οποία πήγε φέτος στο Μπέρκλεϊ μετά από τέσσερα χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο. «Το να έχεις κάποιον με τον οποίο μιλάς την ίδια γλώσσα, είναι ευλογία».

Όσο για το επόμενο όνειρο που θέλει να πραγματοποιήσει η 20χρονη; «Για μένα το WNBA ήταν είναι και θα παραμείνει το παιδικό μου όνειρο. Για να φτάσω, όμως, μέχρι εκεί ξέρω πως πρέπει να φτάσω τις δυνατότητες μου στο τέρμα και να φτάσω στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου».