Ένας Άγγλος, ένας Ιρλανδός και ένας Αμερικανός βρίσκονται σ’ ένα κελί στο Λίβανο. Τρεις όμηροι υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών - απαγωγέων τους προσπαθούν να αντέξουν τις κακουχίες και να διαχειριστούν την αγωνία του θανάτου.

Μέσα από συγκρούσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, θα αγαπήσουν ο ένας τον άλλο και θα δεθούν με ισχυρότερα δεσμά και από τις αλυσίδες που τους κρατούν γιατί τελικά αυτό που θέλουν είναι «Κάποιον να τους προσέχει».

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία το έργο του Frank McGuinness πραγματοποιεί το ντεμπούτο του στην ελληνική θεατρική σκηνή ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη.

Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Δημήτρης Μάριζας και ο Πήτερ Ραντλ ενσαρκώνουν τους τρεις έγκλειστους που θα διαλύσουν τα σύνορα των φύλων και θα μας δείξουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πώς μπορείς να επιβιώσεις μέσα από μία αδιανόητα τραυματική ταλαιπωρία.

Μιλώντας στη «ΜτΚ», ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο οποίος μπαίνει στα παπούτσια του Ιρλανδού, κάνει λόγο για ένα πολυεπίπεδο έργο που αφορά «την ανθρωπιά, την επιβίωση, τις αγωνίες, τους φόβους, τα άγχη, τους προσωπικούς μας δαίμονες και τελικά το πόσο ανάγκη έχουμε να υπάρχει κάποιος να μας προσέχει, να βρίσκουμε τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή που μας συνδέει με τους διπλανούς μας, να ανοίγουμε την αγκαλιά μας και να τους δεχόμαστε όπως είναι».

«Έχουμε ανάγκη από νέα κείμενα και νέες παραστάσεις για να βρούμε και εμείς νέους τρόπους επικοινωνίας με το κοινό μας. Πιστεύω πολύ σε αυτό το κείμενο και είναι πολύ καίρια η στιγμή που ανεβαίνει. Αφορά στην ιστορία τριών δυτικών ανθρώπων οι οποίοι φαινομενικά είναι ίδιοι αλλά στην ουσία έχουν πολλές διάφορες και ‘αντιπαλότητες’», εξηγεί ο ηθοποιός.

Αυτό που συγκινεί ιδιαίτερα τον Αντίνοο είναι το πώς οι τρεις χαρακτήρες του έργου, παρά τις άγριες συνθήκες και την αγωνία της επιβίωσης όπου συνήθως κυριαρχεί ο πιο βίαιος εαυτός μας, καταφέρνουν να αναπροσδιορίσουν την έννοια του ανδρισμού:

«Ζούμε σε εποχές όπου η πατριαρχεία πρέπει να κάνει πολλά βήματα πίσω για να επέλθει ισορροπία στην κοινωνία και είναι πολύ σημαντικό για τους σύγχρονους ανθρώπους και όλους τους άντρες να αγκαλιάσουν τη θηλυκή τους πλευρά. 

Έχει ένα εξαιρετικό σημείο μέσα στο κείμενο το οποίο λέει ότι στη Σπάρτη οι πιο γενναίοι πολεμιστές συχνά συμπεριφέρονταν σαν γυναίκες χτενίζοντας ο ένας τα μαλλιά του άλλου πριν πάνε στη μάχη και γι’ αυτό το λόγο τους κορόιδευαν όμως ήταν αυτή που κέρδιζαν.

Αυτό σν το παρατηρήσουμε κι αν το φωτίσουμε απ’ όλες τις πλευρές του θα δούμε πως ο συγγραφέας ουσιαστικά λέει πως υπάρχει μεγάλη ανάγκη ο άντρας να αποδεχθεί τη θηλυκή του φύση η οποία δεν ντρέπεται το συναίσθημα, δεν κάνει τον άνδρα να έχει ανάγκη να επιδείξει ότι είναι Α male, είναι πιο ανθρώπινη, αποδέχεται την ανημποριά και την έλλειψη δύναμης γιατί όλα αυτά είναι στον άνθρωπο και είναι φυσιολογικά. 

Δεν είμαστε φτιαγμένοι να τα αντέχουμε όλα αλλά συνήθως οι άντρες κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε όλα αυτά και επιμένουμε ότι μπορούμε να σταθούμε με οποιοδήποτε τρόπο, σε οποιοδήποτε μέρος και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη. 

Αυτό δεν ισχύει και ειδικά σε μία τέτοια συνθήκη εγκλεισμού και ομηρίας όπως αυτή που βλέπουμε στο έργο για αυτό καταλήγουν στο ότι αυτό που είναι πραγματική ανάγκη είναι να υπάρχει κάποιος να τους προσέχει. Είναι επιτακτική ανάγκη να σταματήσουμε να μιλάμε με στερεότυπα. Όσο βάζουμε στερεότυπα και στεγανά στον τρόπο που εκφραζόμαστε τελικά εγκλωβιζόσαστε σε καρικατούρες. Κι αυτές οι καρικατούρες δεν είναι εξελίξιμες».

Το παρθενικό «ταξίδι» του έργου στη θεατρική σκηνή της Ελλάδας δίνει την ευκαιρία στους συνετέλεσες της παράστασης να πλάσουν την πρώτη ανάμνηση των θεατών για το συγκεκριμένο έργο, κάτι που ο Αντίνοος Αλμπάνης χαρακτηρίζει ως μία πολυτέλεια που απελευθερώνει το πως θα κινηθούν μέσα στις λέξεις του κειμένου:

«Σε έργα τα οποία είναι πολυπαιγμένα στην κοινή γνώμη υπάρχουν καταγεγραμμένες ερμηνείες. Και οι άνθρωποι δεν πάνε να παρακολουθήσουν την παράσταση tabula rasa αλλά έχοντας μία ανάμνηση για ένα προηγούμενο ανέβασμα από μία προηγούμενη σκηνοθεσία από μία προηγούμενη ερμηνεία. 

Αναπόφευκτα μπαίνουν σε μία διαδικασία σύγκρισης. Το γεγονός ότι μιλάμε για ένα κείμενο που δεν έχει ξανανέβει στην Ελλάδα και το συστήνουμε εμείς για πρώτη φορά στο κοινό μας παρέχει μία τεράστια πολυτέλεια του να μην έχουμε την ανάγκη να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει ήδη γίνει. Είναι μία πρώτη ύλη τελείως ακατέργαστη στα δικά μας χέρια».

Avanti Maestro

O ταλαντούχος ηθοποιός συμμετέχει και στην νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, στον πολυσυζητημένο «Μaestro», η οποία έχει ήδη μαγνητίσει τα βλέμματα των Ελλήνων τηλεθεατών και «φλερτάρει» με τo Netflix.

Στη σειρά ο Αντίνοος μετατρέπεται σε Μιχάλης. Στον εσωστρεφή γιατρό των Παξών, έναν ήσυχο ήρωα που φαίνεται όμως ότι ξέρει πολλά για πολλούς κατοίκους του νησιού.

Σύμφωνα με τον ίδιο η νέα καλλιτεχνική κατάθεση του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, που φέρνει στις οθόνες μας ένα εξαιρετικό μείγμα Ελλήνων καλλιτεχνών και ένα αποτέλεσμα που ανεβάζει τα τηλεοπτικά στάνταρ, φαίνεται να έχει ήδη αγαπηθεί από το κοινό το οποίο αναγνωρίζει την ποιότητα της δουλειάς: 

«Τα σχόλια που λαμβάνουμε είναι κολακευτικά και συγκινητικά. Ο κόσμος διακρίνει την ποιότητα της δουλειάς μας. Μια τέτοια δουλειά συνόλου έχει από πίσω της πάρα πολύ κόπο και ένα πάρα πολύ υψηλό μπάτζετ. Θα ήταν κρίμα λοιπόν να μην αναγνωρίζεται το αποτέλεσμα. 

Είναι όμως από τις δουλειές που και χαμηλή τηλεθέαση να έκανε εγώ πάλι θα την ζήλευα και θα ήθελα να ήμουν μέρος της. Έχω πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο Χριστόφορο κυρίως γιατί ξέρω πόσο τρέχει για τις δουλειές του και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του».

Αναφορικά με τις συνθήκες της ελληνικής δημιουργίας ο ηθοποιός εξηγεί πως «τα μπάτζετ που δίνονται γενικά από τα κανάλια για την παραγωγή μίας σειράς είναι πολύ περιορισμένα και αυτό γιατί εξαρχής η σειρά στήνεται για να απευθυνθεί στην εγχώρια αγορά και μόνο. Αυτό λειτουργεί πολύ περιοριστικά για κάθε καλλιτέχνη, σκηνοθέτη και παραγωγό που έχει ένα ταβάνι το οποίο δεν μπορεί να το περάσει».

Αντίθετα «το Maestro είναι μία δουλειά η οποία εξαρχής έγινε με σκοπό να έχει μία μεταπωλητική αξία», τονίζει και καταλήγει λέγοντας πως «εύχομαι κι ελπίζω να αποτελέσει παράδειγμα μελλοντικά και για άλλες δουλειές, να σταματήσουν να φοβούνται οι παραγωγοί και τα κανάλια και να πιστέψουν στις δυνατότητες των Ελλήνων δημιουργών γιατί έχουμε πολύ άξιους καλλιτέχνες που ασχολούνται με την μυθοπλασία σε όλα τα επίπεδα της και μπορούμε να έχουμε τα μέσα να φτιάχνουμε προϊόντα τα οποία θα απευθύνονται στην παγκόσμια αγορά Και να πωλούνται σε μεγάλες πλατφόρμες και δίκτυα».

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

«Κάποιος να με προσέχει»

Θέατρο Αυλαία (Τσιμισκή 136, Πλατεία ΧΑΝΘ) από 11 Νοεμβρίου 2022

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο 9 μ.μ. και Κυριακή 7 μ.μ.

Προπώληση: Ταμείο θεάτρου Αυλαία και ticketservices.gr

*Η παράσταση είναι κατάλληλη για ηλικίες άνω των 16 ετών, καθώς περιλαμβάνει γυμνές σκηνές