του Δημήτρη Κατσαντώνη, πολιτικού αναλυτή της εταιρίας «to the point»

Το debate των πολιτικών αρχηγών συγκέντρωσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον του αναμενομένου. Η απογοήτευση όμως που ακολούθησε ήταν η αναμενόμενη: Παράλληλοι μονόλογοι, μικρό προγραμματικό βάθος στη συζήτηση (κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί προσπάθησαν για κάτι καλύτερο αλλά δεν βοηθήθηκαν από τις περισσότερες ερωτήσεις), απουσία του σπινθήρα της τριβής των επιχειρημάτων.

Ισχυρίζομαι ότι αυτό το πολιτικό σύστημα, τέτοιου είδους «τηλεμαχίες» μπορεί να παράγει. Εσωστρεφείς, αυτοαναφορικές, προσεκτικά τακτοποιημένες ώστε να μη δυσκολευθεί κανένας. Αυτοσυντηρητικές. Χωρίς τα δάχτυλα να ακουμπούν «επί τον τύπον των ήλων».

Δεν είναι ίσως τυχαίο, ότι από τις λίγες πραγματικά ενδιαφέρουσες στιγμές της συζήτησης ήταν η αναφορά του κ. Ανδρουλάκη (και η σπουδή του κ. Τσίπρα, να υποστηρίξει κάτι που δεν το έχει το πρόγραμμα του κόμματος του) στην ανάγκη διεθνών διαγωνισμών για τοποθετήσεις ικανών στελεχών στις διοικήσεις οργανισμών και δημοσίων φορέων. Ήταν ό,τι πιο κοντινό ως απάντηση στο ερώτημα: «Πώς σταματά η κομματοκρατία στο ελληνικό Κράτος;». Αλλά που απέχει πολύ, από το να απαντά στο σύνολο του φαινομένου που καλείται κομματική νομή του Κράτους.

Η αλήθεια είναι πως θα είχε ενδιαφέρον το ερώτημα: «Πόσα στελέχη έχει δικαίωμα να διορίσει σε όλη την έκταση του δημοσίου η εκάστοτε κυβέρνηση;». Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει σαφής απάντηση αλλά και επειδή θα έπρεπε να μας πουν με ποια κριτήρια προκύπτει ο άγνωστος αυτός αριθμός.

Να, μια ιδέα για το επόμενο debate…