Ο Θεσσαλονικιός Παύλος Λιότσος ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου, αφού προ ημερών κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των 68 κιλών τάε κβον ντο στους 24ους Ολυμπιακούς Αγώνες Κωφών και Βαρήκοων (Deaflympics 2021) στη Βραζιλία.

Ο πρωταθλητής του ΑΣ Άλμπατρος αποτελεί μία ακόμα τρανή απόδειξη όσων ισχυρίζονται πως όποιος θέλει όλα τα μπορεί. Σε ηλικία 10-11 ετών διαπίστωσε ότι είναι βαρήκοος εξαιτίας κάποιων δυσκολιών που αντιμετώπιζε στο μάθημα των αγγλικών. Αυτό δεν άλλαξε την καθημερινότητά του. Ίσα ίσα. Συνέχισε με τον ίδιο ζήλο (ίσως και ακόμα μεγαλύτερο) να ασχολείται με το άθλημα που αγαπάει και η μία επιτυχία άρχισε να διαδέχεται την άλλη.

Ο 26χρονος Ολυμπιονίκης μιλάει στο makthes.gr με αφορμή την πρόσφατη, μεγάλη επιτυχία, για τη ζωή του και στέλνει το δικό του μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τάε κβον ντο σε ηλικία 5 ετών, όταν οι γονείς μου με πήγαν στον ΑΣ Άλμπατρος, στον οποίο παραμένω μέχρι σήμερα. Επέλεξαν το συγκεκριμένο άθλημα, γιατί έβλεπαν ότι ήμουν ζωηρός και πίστευαν ότι θα μπορούσα να ξεσπάω εκεί. Παράλληλα, όπως και τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά τελικά το τάε κβον ντο ήταν αυτό που με τράβηξε περισσότερο», σχολιάζει αρχικά ο Παύλος Λιότσος και προσθέτει αναφορικά με τους λόγους που τον έκαναν να το επιλέξει: «Το επέλεξα, επειδή μου άρεσαν πιο πολύ τα ατομικά αθλήματα και η πειθαρχία. Είμαι εγώ και ο εαυτός μου».

Οι πρώτες επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν και αυτό τού έδωσε δύναμη για τη συνέχεια. «Το 2013 και σε ηλικία 15 ετών στην παρθενική μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες κατέλαβα την 5^η θέση στη Σόφια. Δύο χρόνια αργότερα ήμουν τρίτος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Αρμενία και την επόμενη χρονιά κατέλαβα την πρώτη θέση και στο χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Τουρκία. Το 2017 συμμετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τερμάτισα τρίτος, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήμουν επίσης τρίτος στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Πέρυσι, κατέλαβα τη 2^η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Ιράν και πριν από λίγες ημέρες ήμουν πρώτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας, που είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μέχρι σήμερα στην καριέρα μου», εξηγεί σχετικά.

Ο ίδιος αναγνωρίζει ότι μεγάλο μέρος της επιτυχίας το οφείλει στην προπονήτριά του, από το ξεκίνημά του έως σήμερα στην προπονήτριά του, Άννα Παπαϊωάννου. «Μου έλεγε η προπονήτριά μου, η Άννα Παπαϊωάννου, ότι μπορώ να τα καταφέρω. Με πίστεψε, με βοήθησε πολύ και με καθοδήγησε σημαντικά».

Η προετοιμασία κύλησε ομαλά πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με τον Παύλο Λιότσο να επισημαίνει πως: «Δεν σταματάω να προπονούμαι και να προετοιμάζομαι. Πριν από τους Αγώνες, ήμουν για προετοιμασία δύο εβδομάδες στη Σερβία και μετά πήγα για ένα τριήμερο στον Αστακό, όπου έκανα προπονήσεις μαζί με την Έλλη Μυστακίδου, ήταν δεύτερη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Με συμβούλευσε να είμαι ήρεμος στους Αγώνες που θα ακολουθήσουν (σ.σ. στη Βραζιλία), ενώ συζητήσαμε και για τα όσα έζησε τότε η ίδια».

Η βαρηκοΐα, η καθημερινότητα και το παράπονο

Ο Παύλος δεν γεννήθηκε βαρήκοος και είναι κάτι που ανακάλυψε στην πορεία. Όπως λέει ο ίδιος: «Όταν ήμουν οχτώ μηνών, πέρασα πολύ βαριά ανεμοβλογιά και είχα υψηλό πυρετό. Τότε οι γονείς μου δεν κατάλαβαν κάτι. Αργότερα, μεγαλώνοντας, όταν έκανα μάθημα αγγλικών, δεν τα καταλάβαινα όλα και πήραμε την απόφαση να κοιτάξουμε την ακοή μου. Είχα εκπαιδευτεί στο να διαβάζω πιο πολύ τα χείλη των ανθρώπων όταν μου μιλούσαν». Η αποκάλυψη έγινε σε ηλικία 10-11 ετών. «Δεν άλλαξε η καθημερινότητά μου, καθώς άρχισα να φοράω ακουστικά», εξηγεί.

Ο 26χρονος πρωταθλητής συνέχισε να προπονείται και στα 18 του πέρασε στο τμήμα των ΤΕΦΑΑ, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Σήμερα, μοιράζει την ημέρα του ανάμεσα σε εργασία και προπονήσεις. «Προπονούμαι κάθε μέρα μιάμιση ώρα το πρωί και μιάμιση ώρα το βράδυ. Στο μεσοδιάστημα εργάζομαι σε ένα ΚΔΑΠ για ΑμεΑ και κάνω προπονήσεις στα παιδάκια στο σύλλογό μου», σχολιάζει.

Τα πράγματα δεν είναι εύκολα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, παρά τις σπουδαίες διακρίσεις των αθλητών μας. Ο Παύλος Λιότσος το έχει βιώσει αυτό στο πετσί του. «Έχω ένα μεγάλο παράπονο, καθώς δεν έχω έναν χορηγό να με στηρίζει. Οι μόνοι που με στηρίζουν είναι οι γονείς μου και η διατροφολόγος, η Στέλλα Σαρηπαναγιώτου, η οποία με βοηθάει από το 2013 και η οποία έχει έρθει σε συμφωνία με μια εταιρεία να προμηθεύομαι δωρεάν κάποιες πολυβιταμίνες. Δυστυχώς, οι χορηγοί δεν επενδύουν στα δικά μας αθλήματα, γιατί θεωρούν πως δεν προβάλλονται».

Τέλος, για το μήνυμα που θέλει να περάσει μέσα από τη δική του ιστορία, λέει: «Θέλω να πω στον κόσμο και ιδίως στα νέα παιδιά να μην τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Απεναντίας, να πεισμώνουν γι’ αυτό που το θεωρούν ακατόρθωτο».