Τα πάντα στην ζωή, έχουν ένα κόστος κι ένα όφελος. Τίποτα δεν δίνεται χωρίς προσπάθεια- άρα κόστος- και τίποτα δεν προσφέρεται χωρίς προσδοκία ανταπόδοσης.

Κοντολογίς, ούτε τζάμπα μάγκες υπάρχουν να παίρνουν αντίδωρα χωρίς να έχουν δώσει όσα πρέπει, ούτε αφελείς που να πληρώνουν χωρίς να απαιτούν ανταπόδοση.

Ακόμη και η αγνή φιλανθρωπία επιστρέφει στον δωρητή αυτοεκτίμηση και την αίσθηση της ικανοποίησης πως δεν είναι σαν τους άλλους- πόσο μάλλον η επιτηδευμένη φιλανθρωπία εκείνων που τη διαλαλούν μετέχοντας σε γκαλά και λοιπές δημόσιες εκδηλώσεις στις οποίες προβάλλουν την προσφορά τους…

Το ζητούμενο βεβαίως είναι το αν και σε ποιο βαθμό είναι δίκαιη η σχέση κόστους- οφέλους. Το αν δηλαδή η προσπάθεια και η προσφορά ανταμείβεται επακριβώς ή κάποιο από τα δύο μέρη αδικείται.

Αυτά δεν ισχύουν μόνον στις απλές ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και σε αυτές των εργοδοτών με τους εργαζόμενούς τους, των εταιρειών στις συναλλαγές τους, των κρατών στις μεταξύ τους σχέσεις.

Τα υπογραμμίζω, καθώς διαπιστώνω ότι επανέρχεται στην δημόσια συζήτηση μια επιχειρηματολογία του τύπου: «όλοι μας χρωστάνε και οφείλουν να μας βοηθούν με μηδαμινά έως μηδενικά ανταλλάγματα».

Ή, το διαμετρικά αντίθετό της, ότι «όλοι μας φθονούν και μας κατατρέχουν».

Δεν ξέρω αν απογοητεύσω κάποιον από τους αναγνώστες μου, αλλά υποστηρίζω σθεναρά ότι ουδείς μας φθονεί, όπως και ουδείς μας κάνει χάρη.

Ούτε φιλέλληνες υπάρχουν, ούτε ανθέλληνες.

Υπάρχουν κρατικές οντότητες που έχουν συμφέροντα και με βάση αυτά πορεύονται. (Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι μπορεί ένα σημαίνον πρόσωπο να διάκειται ευμενώς ή όχι προς κάποια χώρα για προσωπικούς λόγους, αλλά οι εθνικές πολιτικές, αλίμονο αν διαμορφώνονταν με κριτήρια αν συμπαθεί κάποιος ή όχι μια χώρα).

Και για να μην παρεξηγηθούμε, υπογραμμίζω ότι άπαντες προσπαθούν να προασπίσουν τα συμφέροντά τους, αλλά στο πλαίσιο των κανόνων που διέπουν το παγκόσμιο παιχνίδι της πολιτικής- το διεθνές δίκαιο δηλαδή και τους κανόνες των διεθνών οργανισμών.

Αυτήν την περίοδο ζούμε την ένταση της τουρκικής προκλητικότητας με τον Ερντογάν να φτάνει -και να ξεπερνά- τα όρια με λόγια αλλά και πρωτοβουλίες που μας αφορούν άμεσα και οι οποίες πλήττουν τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας μας.

Η αντίδραση σε αυτήν την επιθετικότητα, φυσικά και δεν πρέπει να μείνει σε ένα ταμπούρωμα στο δίκιο μας, ούτε να μας οδηγήσει σε μεγάλες -κούφιες- κουβέντες για πολεμικές αναμετρήσεις κλπ. Χρειάζεται ένα ποικιλόμορφο πλέγμα δράσεων- κυρίως σε πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο- που θα πατάει στα προβλεπόμενα από το διεθνές δίκαιο, θα αξιοποιεί τις συμμαχίες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας και θα διαμορφώνει ένα σχέδιο συνοδευόμενο από έναν αξιόπιστο και ρεαλιστικό οδικό χάρτη.

**************************************************************************************************************************************

*Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι οι μήνες των πολιτικών… πιτών. Είναι ένα δίμηνο όπου οι πολιτικοί και γενικότερα τα δημόσια πρόσωπα συναγωνίζονται για το ποιος θα κόψει τις περισσότερες βασιλόπιτες, ποιος θα σφίξει περισσότερα χέρια, ποιος θα εξασφαλίσει περισσότερη δημοσιότητα. Ακόμη και οι υψηλά ιστάμενοι δεν απαλλάσσουν τους εαυτούς τους από αυτήν την συνήθεια, γνωρίζοντας καλά την αξία της δημοφιλίας.

Ο Μητσοτάκης για παράδειγμα πήγε τη Δευτέρα στην περιοχή των Αγίων Αναργύρων, όπου μίλησε σε εκδήλωση της ΤΟ. Ο Άδωνις πάλι βρίσκεται από χτες στην περιοχή μας και το απόγευμα επρόκειτο να μιλήσει στην Πέλλα. Γενικά όλοι αυτές τις ημέρες είναι με ένα μαχαίρι στο χέρι κι ένα μικρόφωνο μπροστά στο στόμα τους.

Την προηγούμενη Δευτέρα ήταν η Διοικούσα Επιτροπή της ΝΔ Θεσσαλονίκης που έκοψε την πίτα της. Οι πράκτορές μου έλεγαν ότι από την εκδήλωση δεν έλειπαν οι σκιές και τα προβληματάκια, που ξεκίνησαν ακόμη και πριν την τελετή.

Στην πρόσκληση που στάλθηκε η υπογραφή ήταν λάθος (ΔΣ αντί Διοικούσα Επιτροπή!) ενώ και η βασιλόπιτα είχε ορθογραφικά λάθη. Έλειπε το Υ από το Διοικούσα (ανορθόγραφος αποδείχτηκε ο γαλάζιος ζαχαροπλάστης).

Λεπτομέρειες, θα μου πείτε. Πολλές φορές όμως οι λεπτομέρειες αντικατοπτρίζουν και την ουσία. Και η ουσία ήταν ότι η εικόνα της εκδήλωσης ήταν υποδεέστερη των συνθηκών – κυβερνών κόμμα- και των απαιτήσεων.

Και δεν εννοούμε μόνο τις μεγάλες ηλικίες που κυριάρχησαν στην εκδήλωση, καθώς αποτελεί μεγάλο πανελλαδικό πρόβλημα του κόμματος το γεγονός ότι έχει πέραση στις ηλικίες από 65 και πάνω….

Έλειπαν οι νέοι λοιπόν. Ακόμη- αυτό ήταν το σημαντικότερο- έλειπαν και τα αναγνωρίσιμα πρόσωπα και οι πρωτοκλασάτοι. Όχι μόνο δεν ήταν ο πρωθυπουργός αλλά ούτε ένας πρωτοκλασάτος υπουργός δεν έκανε την εμφάνισή του. Έτσι για συμβολικούς λόγους ή έστω για κράχτης… Ο πιο famous υπουργός ήταν ο υφυπουργός Μακεδονίας-Θράκης Θόδωρος Καράογλου, που θεωρεί προσωπική του υποχρέωση να ακούει παράπονα και γκρίνιες υπερασπιζόμενος την κυβέρνηση και υποσχόμενος βελτιώσεις…

Έδωσαν το παρών οι βουλευτές της Θεσσαλονίκης αλλά όχι όλοι, ήταν οι πρόεδροι των ΝΟΔΕ, αλλά και αυτοί όχι σε απαρτία, ενώ έλαμψαν δια της απουσίας τους οι αυτοδιοικητικοί, αλλά και οι εκπρόσωποι φορέων της πόλης. Ούτε ο Τζιτζικώστας ήταν εκεί, ούτε ο Ζέρβας, ούτε ένας – έστω ένας- δήμαρχος περιφερειακού δήμου, ούτε κάποιος πρόεδρος Επιμελητηρίου από αυτούς που ψάχνουν ευκαιρία να κτίσουν σχέσεις με το γκουβέρνο. Έτσι για δείγμα, βρε αδελφέ. Δεν εστάλησαν προσκλήσεις; Εστάλησαν αλλά δεν ήρθε κανείς; Δεν το γνωρίζω. Ό,τι και αν συνέβη όλο αυτό χρεώνεται στον πρόεδρο της Διοικούσας της ΝΔ Τάσο Σπηλιόπουλο. Αναρωτιέμαι δε τι σημασία έχουν τα λόγια του ότι οι πόρτες της ΝΔ είναι ανοικτές στην κοινωνίας, όπως είδα στο δελτίο Τύπου που εστάλη την επομένη ημέρα, όταν το κυβερνητικό κόμμα δεν μπορεί να φέρει στα γραφεία του, ούτε δύο τρία προβεβλημένα στελέχη του…

*Αντί για άσσο, έναν… παπά κρύβουν στο μανίκι τους οι διοργανωτές του καρναβαλιού στη Θεσσαλονίκη, που ανέλαβαν να λικνίσουν την πόλη στους ρυθμούς της... σάμπα. Δυο νεαροί είναι αυτοί που εμφανίζονται στα ΜΜΕ ως εκπρόσωποι της ομάδας που τρέχει το εν λόγω project για το πρώτο καρναβάλι της Θεσσαλονίκης, ενώ ο ένας απ’ αυτούς, ο Μίκης Γρηγοριάδης είναι ο υπεύθυνος.

Ωστόσο στην ομάδα «Θεσσαλονίκη - Δράσεις» συμμετέχει και ένας παπάς, που όπως μαθαίνουμε έχει και ηγετικό ρόλο. Μάλιστα, είναι αυτός που ήρθε σε επαφή με τον Κωνσταντίνο Ζέρβα για να του παρουσιάσει το πρόγραμμα των εκδηλώσεων, καθώς ακούγεται ότι διατηρούν καλές φιλικές σχέσεις.

Ο συγκεκριμένος ρασοφόρος είναι παρών στις περισσότερες συναντήσεις που αφορούν οικονομικές συμφωνίες, προσέλκυση χορηγιών αλλά και συζητήσεις με πιθανούς συνεργάτες. Όλα αυτά γίνονται στον ελεύθερο του χρόνο, αφού ανήκει σε ενορία του νομού της Θεσσαλονίκης και λειτουργεί σε ιερό ναό. Το περίεργο είναι πως ενώ η ορθόδοξη εκκλησία είναι αντίθετη με τα ήθη και τα έθιμα της Αποκριάς, τα καρναβάλια και την κραιπάλη με τα οποία αυτή πηγαίνει... πακέτο, ο συγκεκριμένος παπάς σχεδιάζει από το παρασκήνιο το καρναβάλι στη Θεσσαλονίκη.

Εκτός κι αν εκείνοι που τον βλέπουν να διαπραγματεύεται μαζί τους για τα οικονομικά και τις συνέργειες, νομίζουν ότι δεν είναι παπάς, αλλά απλά διάλεξε την συγκεκριμένη στολή έτσι για... μασκάρεμα.

* Άντε να πάει μπροστά μια χώρα που οι πολίτες της πιστεύουν ότι οι αριθμοί είναι κακό πράμα, ότι το γιαούρτωμα είναι πολιτική δράση, ότι το μνημόνιο είναι τέρας της Αποκαλύψεως, ότι η εργασία στο δημόσιο είναι δικαίωμα, ότι ο συνδικαλισμός είναι επάγγελμα κι ότι το κράτος οφείλει να μοιράζει γενναιόδωρα συντάξεις και προνοιακά επιδόματα, χωρίς να επιβάλλει φόρους…