Την απόλυτη φρίκη ζουν οι κάτοικοι του Χαρκόβου, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας, που τα τελευταία 24ωρα είναι στο επίκεντρο των βομβαρδισμών, με τη σημερινή ημέρα να είναι εξαιρετικά δύσκολη για την πόλη. Και αυτό γιατί από το πρωί γίνονται επιθέσεις με πυραύλους στην καρδιά της πόλης, με αποτέλεσμα πολλά κτίρια να έχουν καταστραφεί στο κέντρο.

Μεταξύ αυτών που υπέστησαν καταστροφή από τα ρωσικά πυρά είναι και το σπίτι της οικογένειας του βολεϊμπολίστα, Ζένια Γκόρτσανιουκ, που βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο του Χαρκόβου και σήμερα λίγο μετά τις 8 το πρωί χτυπήθηκε από βόμβα. Πρόκειται για ένα διατηρητέο κτίριο, που στέκει εκεί από το 1913 και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε χτυπηθεί, επίσης, από βόμβες.

Η Ουκρανή μητέρα του Ζένια Γκόρτσανιουκ, Σβετλάνα, μιλάει στο makthes.gr για τον εφιάλτη που ζουν μαζί με τον Ρώσο σύζυγό της εδώ και έξι ημέρες, το σπίτι τους που καταστράφηκε, τις συνθήκες διαβίωσής τους στο καταφύγιο, τις σειρήνες πολέμου που ηχούν στην πόλη και την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.

"Το σπίτι μας χτυπήθηκε σήμερα από βόμβα"

«Το σπίτι μας είναι στο κέντρο της πόλης και σήμερα το πρωί χτυπήθηκε από βόμβα. Είναι το μοναδικό σπίτι που χτυπήθηκε σε ολόκληρη την πολυκατοικία, καθώς είμαστε στους δύο τελευταίους ορόφους», σχολιάζει και συμπληρώνει: «Στις 7:54 το πρωί άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες. Μάθαμε ότι έγιναν επιθέσεις στο κέντρο της πόλης και λίγες ώρες αργότερα, όταν ηρέμησαν κάπως τα πράγματα, ανεβήκαμε στο σπίτι και είδαμε όταν είχε ένα μεγάλο κενό στην κρεβατοκάμαρα, όπου βρίσκονται όλα μας τα ρούχα και ακριβώς από πάνω ο τοίχος έχει υποστεί, επίσης, ζημιά. Είναι ένας εφιάλτης όλο αυτό που ζούμε».

Η ίδια, παρά τις δυσκολίες και τις στιγμές αγωνίας που βιώνει, δεν χάνει την αισιοδοξία της και παραδέχεται πως είναι από τους «τυχερούς». «Είμαστε από τους ‘τυχερούς’, καθώς ζούμε στο κέντρο, όπου κάτω από τη γη τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ξενοδοχεία, καφέ, γυμναστήρια κτλ. Από την πρώτη στιγμή έχουμε μεταφερθεί στο καταφύγιο, που υπάρχει ακριβώς κάτω από το σπίτι μας και είναι στην ουσία ξενοδοχείο. Όλοι οι επιχειρηματίες έχουν διαθέσει τους χώρους τους δωρεάν στους κατοίκους της πόλης», εξηγεί και λέει με παράπονο: «Ο αδερφός μου, για παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο τυχερός, καθώς ζει σε άλλη περιοχή, μακριά από το κέντρο. Εκεί οι άνθρωποι έχουν κατέβει στα καταφύγια και είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες διαβίωσης. Σωλήνες και γάτες είναι από τα στοιχεία που συνθέτουν το σκηνικό εκεί».

Πέρα από τους ντόπιους, στα καταφύγια βρίσκονται, επίσης, και άνθρωποι από διάφορα μέρη του κόσμου, που εγκλωβίστηκαν στο Χάρκοβο. «Το Χάρκοβο είναι μια μεγάλη πανεπιστημιούπολη, καθώς διαθέτει 40 πανεπιστημιακές σχολές. Εγώ νοικιάζω ένα σπίτι μου σε φοιτητές από το Μαρόκο και την Ινδία, οι οποίοι δεν μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Εγκλωβίστηκαν εδώ και είναι μαζί μας στο καταφύγιο».

Η ζωή στο καταφύγιο

Όσο για το πώς περνούν οι ώρες το -3 όπου βρίσκεται μαζί με τον σύζυγό της, αλλά και φίλους και γνωστούς από τη γειτονιά, η ίδια λέει: «Όλοι μας είμαστε όλη την ημέρα στο τηλέφωνο. Εμένα, που ο Ζένια βρίσκεται στην Ελλάδα και η αδερφή του στην Αμερική, μού τηλεφωνούν ανά δύο ώρες για να ρωτήσουν πώς είμαστε. Επίσης, διαβάζουμε ειδήσεις στο διαδίκτυο, παρακολουθούμε τηλεόραση και κάνουμε αναλύσεις μαζί με τους άλλους παρευρισκόμενους».

Τις προηγούμενες ημέρες, η Σβετλάνα Γκόρτσανιουκ και ο σύζυγός της ανέβαιναν για μια ώρα στο σπίτι, προκειμένου να ετοιμάσουν φαγητό και να πάρουν τρόφιμα, αλλά εδώ και δύο 24ώρα αυτό έχει απαγορευτεί. «Ρώσοι στρατιώτες κρύβονται μέσα σε ερημωμένες πολυκατοικίες και ως εκ τούτου είναι πολύ επικίνδυνο. Αν χρειάζεται να ανεβούμε, αυτό γίνεται με πολλή προσοχή και για λίγη ώρα».

Σχετικά με τα τρόφιμα, αυτά παρουσιάζουν μεγάλη πλέον έλλειψη στο Χάρκοβο. «Είχαμε συγκεντρώσει τρόφιμα τις τελευταίες ημέρες, που ακούγαμε ότι η κατάσταση δεν ήταν καλή, αλλά και αυτά τελειώνουν. Στα σούπερ μάρκετ δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο μερικά μαγαζιά έχουν ακόμα, αλλά και εκεί σχηματίζονται καθημερινά μεγάλες ουρές. Επίσης, μας είπαν ότι υπάρχουν τρόφιμα σε αποθήκες σούπερ μάρκετ, αλλά είναι μακριά και δεν μπορείς να πας με το αυτοκίνητο».

Σχετικά με το αν σκέφτηκαν να φύγουν από την Ουκρανία πριν ηχήσουν οι καμπάνες του πολέμου, λέει πως «δεν πιστεύαμε ότι θα φτάσουν εδώ που έφτασαν τα πράγματα. Το ξέραμε ότι ήταν δύσκολη η κατάσταση, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Σκεφτήκαμε να φύγουμε στη δυτική Ουκρανία, που είναι ήσυχα τα πράγματα, αλλά έπρεπε να διανύσουμε μία απόσταση 1.000 χιλιομέτρων περίπου».

Η ίδια περιγράφει πώς έζησαν μαζί με το σύζυγό της τις πρώτες εκείνες ώρες της ρωσικής εισβολής: «Ήταν λίγο πριν τις 5 το πρωί την περασμένη Πέμπτη, όταν άκουσα ένα μπαμ και είδα να τρίζουν τα τζάμια του σπιτιού. Τότε μαζέψαμε με το σύζυγό μου όσα πράγματα μπορούσαμε και κατεβήκαμε αμέσως στο καταφύγιο».

"Πονάμε πολύ, αλλά δεν φοβόμαστε"

Οι Ουκρανοί από την πρώτη στιγμή μαζεύουν μπουκάλια από όλα τα σπίτια της πόλης για να φτιάξουν μολότοφ. «Πράγματι, μαζεύουμε μπουκάλια και συχνά-πυκνά περνούν αυτοκίνητα του δήμου και τα μαζεύουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι με τα μπουκάλια που μαζεύτηκαν χτύπησαν τανκς μέσα σε μία ώρα».

Η Σβετλάνα Γκόρτσανιουκ, που προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμη, δεν κρύβει τον πόνο της για την κατάσταση αυτήν. «Πονάμε πολύ με όσα που γίνονται. Οικογένειες ξεριζώνονται, άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, σκοτώνονται νέα παιδιά. Δεν αντέχουμε άλλο αυτή την κατάσταση. Από την άλλη, όμως, δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή και προσευχή. Είναι κρίμα, γιατί πάνω που πήγαινε η Ουκρανία να ορθοποδήσει, καταστραφήκαμε και πάλι» και καταλήγει:

«Οι Ουκρανοί, όμως, δεν φοβούνται τίποτα και στο τέλος θα νικήσουμε, αν και γνωρίζουμε ότι έχουμε λιγότερες δυνάμεις από τη Ρωσία. Όλο αυτό έχει συσπειρώσει τους Ουκρανούς και παλεύουν για να υπερασπιστούν τη χώρα τους».