Ειδικά τις δύο πρώτες δεκαετίες μετά την πτώση της χούντας ούτε γκόμενα δεν έβγαζες αν δεν ήσουν αριστερός η …αριστερόστροφος τέλος πάντων.

Η κίνηση της κυβέρνησης να ανοίξει το θέμα των μη κρατικών πανεπιστημίων και ουσιαστικά μέτωπο με κόμματα, φοιτητικές παρατάξεις, καθηγητάδες και συντεχνίες, έχει και πολιτικοϊδεολογικά χαρακτηριστικά και ίσως την κρυφή επιθυμία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τα έβαλε με ένα εδραιωμένο ταμπού της Μεταπολίτευσης το οποίο βέβαια δεν πολυαντέχει ούτως ή άλλως την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, του διεθνοποιημένου κυνικού καπιταλισμού και της εξαφάνισης του παλιού καλού ουμανιστικού και γεμάτου πνευματικότητα πανεπιστημίου.

Όταν αυτή η χώρα έχει μετατρέψει εδώ και χρόνια το λύκειο σε ένα θλιβερό άντρο της παπαγαλίας, των ιδιαίτερων μαθημάτων και την ανώτατη παιδεία σε πίστα του νευρωτικού κυνηγιού πτυχίων και διδακτορικών, η επίκληση της δημοκρατικής και κοινωνικής παιδείας μοιάζει σαν επέλαση του Δον Κιχώτη.

Αντίστοιχα σοβαρές είναι και οι αντιδράσεις αλλά και ο προβληματισμός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών όπου δεσπόζει -θου Κύριε- και η όχι πάντα στερούμενη επιχειρημάτων αντίδραση της Εκκλησίας.

Η κυβέρνηση ανοίγει θέματα μεταρρυθμίσεων αλλά δεν δείχνει ικανή να τα φέρει εις πέρας. Άλλο το θέλω μεταρρυθμίσεις σε μια ευνοϊκή για μένα συγκυρία και άλλο μπορώ και να τις επιβάλω όχι μόνο με τα κουκιά στη Βουλή αλλά και ως αποτέλεσμα πειθούς και ιδεολογικής υπεροχής.

Η παράδοση στην Ελλάδα δεν την ευνοεί. Τις τελευταίες δεκαετίες γίναμε μάρτυρες μεταρρυθμιστικών προσπαθειών κυβερνήσεων που γέννησαν νόμους αλλά τίποτε δεν άλλαξε επί της ουσίας καθώς οι στόχοι καταχωνιάστηκαν στα αζήτητα των συρταριών. Άλλα νομοσχέδια αποσύρθηκαν άρον άρον.

Το πολιτικό κόστος, ο αντιδημοφιλής χαρακτήρας των μέτρων, η δυναμική των μειοψηφιών και η αφασία ή η υποκρισία της κοινωνίας κατά κανόνα υπερισχύουν στον τόπο αυτό.

Η κυβέρνηση έχει μεγαλύτερη μεταρρυθμιστική ορμή τώρα σε σχέση με την πρώτη της τετραετία, λόγω της πανδημίας αλλά και στρεβλώσεων στον πολιτικό και κοινωνικό μας βίο.

Κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που εξαγγέλθηκαν όμως δεν είναι απλά απαραίτητες αλλά έπρεπε να γίνουν εδώ και χρόνια.

Τα αδιέξοδα και οι κόντρες για την επιστολική ψήφο, για τα ΑΕΙ, για τις αλλαγές στον χώρο της δικαιοσύνης, και για την αναγνώριση δικαιωμάτων στα ομόφυλα ζευγάρια μιλούν από μόνα τους.