Έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχεδόν τα πάντα από την ημέρα εκδημίας του Γιάννη Ιωαννίδη. Χάσαμε ένα κεφάλαιο της αθλητικής ιστορίας, τεράστιο, θεμελιώδες στο κομμάτι του μπάσκετ. Τι να πεις, τι να γράψεις για τον Ιωαννίδη καλύτερα από αυτούς που πραγματικά τον έζησαν;

Αρχικά σκέφτηκα ότι για τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή μπάσκετ έγινε κι αυτό: Η ίδια η αθλητική κοινωνία, στην πραγματικότητα, κήρυξε άτυπο εθνικό πένθος. Για να τον τιμήσει, να τον συνοδέψει στο τελευταίο ταξίδι.

Και ύστερα το γιατί: γιατί αυτός ο άνδρας άφησε τέτοιο σημάδι, ανεξίτηλο στην αθλητική ιστορία του τόπου για πάνω από τέσσερις δεκαετίες.

Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν πολλά περισσότερα από κορυφαίος Έλληνας προπονητής μπάσκετ.

Ήταν ο πιο τολμηρός οραματιστής στον Άρη κι αυτό καθρεφτίστηκε και σε εθνικό καλαθοσφαιρικό επίπεδο.

Δείτε την αλληλουχία:

1) Πρωταθλητής το 1979 με τον Άρη, στο πρώτο πρωτάθλημα μετά από 49 χρόνια για το σύλλογο.

2) Αυτό το πρωτάθλημα έφερνε στη Θεσσαλονίκη τον Νίκο Γκάλη, για το πιο μεγάλο ραντεβού -λίγο αργότερα- με την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

3) Ο «ξανθός» γύρισε στο «σπίτι» το 1982, πήρε πάλι πρωτάθλημα και χάνοντας αυτό του '84 έκανε την υπόδειξη: «Φέρτε μου το Γιαννάκη και δεν θα το ξαναχάσω», όπως και έγινε ως το 1990.

Οκτώ πρωταθλήματα, πέντε κύπελλα και πάνω από 30 χρόνια μετά, ο δικός του Άρης παραμένει στη μπασκετική συνείδηση η «αυτοκρατορία» που έχτισε ο Ιωαννίδης και βάφτισε ο Μάκης Δενδρινός.

Αυτό ήταν περισσότερο απ' όλα ο Ιωαννίδης: οραματιστής.

α) Ήταν από τη μεταγραφή Γιαννάκη ο πρώτος GM στο ευρωπαϊκό μπάσκετ πολύ πριν καθιερωθεί ο όρος.

β) Ήταν στη διαχείριση του μεγάλου διδύμου Γκάλη - Γιαννάκη ο πρώτος «μάνατζερ», διατηρώντας την σχέση «προσωπικοτήτων - μύθου - αποτελεσματικότητας» σε αδιανόητα υψηλά στάνταρντ επί πάρα πολλά -για τα σημερινά δεδομένα- χρόνια.

γ) Ήταν αυτός που έτσι γέμισε με καύσιμο το ρεζερβουάρ της εθνικής μπασκετικής απογείωσης του 1987.

δ) Αυτό το όραμα έκανε τον μεγάλο Άρη. Η υλοποίησή του, μπροστά στα μάτια των οπαδών της ομάδας, μετάγγισε νοοτροπία στην πόλη, που έγινε «μητρόπολη» από «συμπρωτεύουσα».

Τι θα πει άλλωστε «βαριά φανέλα» για τη Θεσσαλονίκη αν αυτό δεν περιγράφει το βάρος που απέκτησε η κίτρινη με το θεό του πολέμου, στα χρόνια του «ξανθού»;

Αυτό το όραμα οδήγησε το Γιάννη Ιωαννίδη σε σελίδες επιτυχίας, ό,τι κι αν επέλεξε μετά, στο μπάσκετ ή στην πολιτική.

Ο Ιωαννίδης έφυγε, αλλά θα είναι πάντα εδώ, με το έργο του και την παρακαταθήκη του.

Άλλωστε, δεν αποχαιρετάς ποτέ τα εφηβικά είδωλά σου.

* Δημοσιεύτηκε στη «Μακεδονία της Κυριακής» στις 8/10/2023