Μόλις εκατόν ογδόντα εννέα λέξεις χρειάστηκε ο Αλέξης Τσίπρας για να ερμηνεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου, αλλά και για να θέσει τους στόχους του κόμματός του ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της 25ης Ιουνίου. Ανάμεσα σε αυτές δεν βρέθηκε ούτε μία που να αναφέρεται ευθαρσώς στις δικές του ευθύνες, καθώς και στις ευθύνες των συνεργατών του, που να εξηγεί την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. 

Απεναντίας, ο κ. Τσίπρας επέρριψε ευθύνες... στο ΠΑΣΟΚ και στα άλλα “προοδευτικά κόμματα” της ήσσονος αντιπολίτευσης τα οποία, ενώ εμείς τους “τείναμε το χέρι της συνεργασίας”, εκείνα “καθ' όλη την προεκλογική περίοδο είχανε μέτωπο σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ”. Αλλά ακόμη και μετά το κλείσιμο της κάλπης “την ώρα μιας ιστορικής εκλογικής νίκης της δεξιάς αυτοί πανηγυρίζανε περισσότερο από τους Νεοδημοκράτες για τη πτώση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς κοιτάζαμε τη χώρα. Εκείνοι το δικό τους χωράφι”.

Ο κ. Τσίπρας προσπέρασε τις τεράστιες προσωπικές ευθύνες του λέγοντας πως “έχω μάθει στις δύσκολες στιγμές να αναλαμβάνω την ευθύνη. Και να μην εγκαταλείπω τη μάχη. Είμαι εδώ. Δεν θα εγκαταλείψω ούτε τώρα, στη μέση μάλιστα ενός δύσκολου αγώνα”. Απέφυγε ωστόσο να πει, αλλά και ούτε καν να προϊδεάσει, με ποιο τρόπο σκοπεύει να αναλάβει εμπράκτως τις ευθύνες του για τη συντριβή.

Εάν η δήλωση αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ απηχεί το κλίμα της συνεδρίασης του Εκτελεστικού Γραφείου του κόμματος τότε στην Κουμουνδούρου δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε για το τι συνέβη στις 21 Μαΐου. Και αυτό προοιωνίζεται και το τι ενδεχομένως θα συμβεί την 25η Ιουνίου. 

Προφανώς και ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να είναι εκείνος που θα οδηγήσει το κόμμα στις επαναληπτικές εκλογές. Εν μέσω της κούρσας δεν μπορεί να αλλάξει ο αναβάτης. Όμως, μετά το τέλος, το ίδιο βράδυ της 25ης Ιουνίου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να υποβάλει την παραίτησή του, ώστε να ανοίξει μια βαθιά, ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες της εκλογικής κατάρρευσης του κόμματος, η οποία δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και τον ίδιο. 

Πρόκειται, άλλωστε, για έναν πολιτικό που βρίσκεται στην αρχηγία του κόμματος περίπου δεκαπέντε χρόνια, έχοντας την τελευταία τετραετία στην πλάτη του τέσσερις εκλογές ήττες (ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές 2019, περιφερειακές και δημοτικές εκλογές 2019) και μία συντριβή.

Οι αλλεπάλληλες αυτές ήττες απέδειξαν ότι ο κ. Τσίπρας, από το “καλό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ”, τον χαρισματικό ηγέτη που τον οδήγησε από το 3,5% στο 35%, έχει μετατραπεί πλέον σε “μεγάλο βαρίδι”. Ήταν καλός στην αναμπουμπούλα της μνημονιακής περιόδου, αλλά αποδεικνύεται ανεπαρκής σε συνθήκες κανονικότητας. Εάν επιμείνει να ηγείται του κόμματος τότε το πιθανότερο είναι να συνεχιστεί η εκλογική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Για ένα κόμμα, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν διαθέτει βαθιές ρίζες στην κοινωνία, αλλά ούτε και ισχυρά ερείσματα στα συνδικάτα και στην αυτοδιοίκηση, ο κατήφορος μπορεί να μην έχει τέλος. Υπό αυτή την έννοια ορθά περιέγραψε χθες πως το διακύβευμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να καταφέρει να παραμείνει “ο βασικός κορμός των προοδευτικών δυνάμεων και εκφραστής των λαϊκών και κοινωνικών συμφερόντων”.

Αυτό θα είναι ένα από τα ζητούμενα της επικείμενης νέας εκλογικής αναμέτρησης. Στην κάλπη της 25ης Ιουνίου θα κριθεί εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθήσει να παραμένει το “αφεντικό” στο χώρο της αντιπολίτευσης ή εάν το ΠΑΣΟΚ θα μπορέσει να τον απειλήσει, και γιατί όχι, να γίνει εκείνο “αφεντικό”.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι εάν θα καταφέρει η Νέα Δημοκρατία να διατηρήσει ή και να αυξήσει το 40% της 21ης Μαΐου, επιτυγχάνοντας έτσι μια πανίσχυρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τέλος, το τρίτο ζητούμενο έχει να κάνει με τη σύνθεση της επόμενης Βουλής, δηλαδή με το εάν θα καταφέρουν να εκπροσωπηθούν σε αυτήν και άλλα κόμματα, πέραν των πέντε, τα οποία βρέθηκαν ένα βήμα από το κοινοβουλευτικό κατώφλι, αλλά δεν κατάφεραν να το διαβούν.