Βουλευτικές εκλογές με λίστα δεν είναι κάτι συνηθισμένο για τη χώρα μας. Πέραν των εκλογών του 1985 οι οποίες έγιναν χωρίς σταυρό, πιλοτικά, έπειτα από απόφαση τότε του Ανδρέα Παπανδρέου, όλες τις άλλες φορές η λίστα ήταν υποχρεωτική επιλογή καθώς εφαρμόστηκε σε επαναληπτικές εκλογικές αναμετρήσεις, με τελευταίες αυτές του 2012 και του 2015. 

Κατά παράδοση τα κόμματα σέβονται τη λαϊκή ετυμηγορία και συγκροτούν τις λίστες με βάση τη σταυροδοσία στις εκλογές που είχαν προηγηθεί, πριν από έναν ή δύο μήνες. Αυτό συνέβη πάνω κάτω και τώρα με εξαίρεση δύο κόμματα, τη ΝΙΚΗ και την Πλεύση Ελευθερίας, τα οποία βρέθηκαν μια ανάσα από το να μπουν στη Βουλή, στις εκλογές του Μαΐου και τώρα όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουν.

Η Πλεύση Ελευθερίας

Στην Πλεύση Ελευθερίας, οι αλλαγές που επέφερε στα ψηφοδέλτια με το «έτσι θέλω», η Ζωή Κωνσταντοπούλου προκαλούν ήδη τριγμούς και αποχωρήσεις στελεχών που είχαν πρωτεύσει στη σταυροδοσία τον Μάιο και επρόκειτο να γίνουν βουλευτές εφόσον επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις. 

Στο ιδιόρρυθμο πολιτικό μόρφωνα ΝΙΚΗ η πλέον εμβληματική αλλαγή στα ψηφοδέλτια αφορά τον επικεφαλής του Επικρατείας, θέση στην οποία τοποθετήθηκε ο επίτιμος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου Γιώργος Αποστολάκης.

H NIKH

Αν και έχει καταγωγή από τη Θεσσαλία, και συγκεκριμένα από τα Φάρσαλα όπου γεννήθηκε το 1954 και πέρασε εκεί όλα τα μαθητικά χρόνια του, ο Αποστολάκης έχει στενούς δεσμούς και με τη Θεσσαλονίκη. Ο υποψήφιος της ΝΙΚΗΣ σπούδασε νομικά στο ΑΠΘ, άσκησε δικηγορία στη Θεσσαλονίκη, ενώ στην ίδια πόλη πέρασε και μέρος της μακράς διαδρομής του ως δικαστής. 

Ο Αποστολάκης συνέδεσε μάλιστα το όνομά του με δύο από τις πλέον πολύκροτες δίκες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη∙ τη δίκη Παπαγεωργόπουλου και αυτήν με την υπόθεση της τοκογλυφίας με πρωταγωνιστή τον Μάκη Καραμπέρη.

Όσοι παρακολούθησαν την πολύμηνη δίκη του Παπαγεωργόπουλου και των υπολοίπων κατηγορουμένων για το μεγάλο σκάνδαλο της υπεξαίρεσης στο δήμο Θεσσαλονίκης διαπίστωσαν ότι παρά τα βαριά ονόματα που κάθισαν στο εδώλιο, ουσιαστικός πρωταγωνιστής εκείνης της ακροαματικής διαδικασίας ήταν ο πρόεδρος της έδρας. 

Ο Αποστολάκης διεύθυνε τη δίκη με περισσή αυτοπεποίθηση, με πυγμή, όταν έκρινε πως ήταν αναγκαίο, μη διστάζοντας να συγκρουστεί με τους συνηγόρους υπεράσπισης όταν θεωρούσε ότι τον αδικούσαν, ενώ δεν είχε πρόβλημα να «αδειάσει» ακόμη και συναδέλφους του δικαστές οι οποίοι είχαν χειριστεί την υπόθεση κατά την προηγηθείσα προδικασία, αναφερόμενος σε ελλείψεις και παραλείψεις εκ μέρους τους. Συχνά πυκνά δε, όταν βάραινε πολύ το κλίμα, κατέφευγε σε χορατάδες και ανέκδοτα για να ελαφρύνει κάπως την κατάσταση. 

Η όλη στάση του σε εκείνη τη δίκη είχε γίνει αρκετές φορές αντικείμενο σχολιασμού. Κυρίως η επιβολή της ανώτατης ποινής των ισοβίων η οποία βεβαίως αργότερα κατέπεσε σε δεύτερο βαθμό.

Τώρα, εφόσον καταφέρει η ΝΙΚΗ να εκπροσωπηθεί στη Βουλή, τον Αποστολάκη θα έχει την ευκαιρία να τον γνωρίσει και το πανελλήνιο κοινό. Μένει να δούμε εάν θα καταφέρει και ως πολιτικός, από το έδρανο της Βουλής να προσελκύσει τα φώτα της δημοσιότητας, όπως το έκανε ως δικαστικός.